ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"ต่อแต่นี้..?"

๐

๐ ทิ้งร่างลงบนหญ้าประสาซื่อ
เอื้อมมือยื้อท้องฟ้าตาวันฉาย-
เหมือนอยู่ในอุ้งมือคือง่ายดาย
โลกคลับคล้ายของเล่น..เช่นเด็กคิด

๐ ลมสยายบอบบางร่างสู่ฝัน
สมองพลันลิงโลดโชติทั้งจิต
นี่น่ะหรือ?ความสุข-ปลุกชีวิต
สารทิศก็งาม..ข้ามวันคืน

๐ ยิ้มของเธอยังตรึง?อยู่ซึ่งหน้า
ประกายตาทำให้ใจฉันตื่น
ถ้อยที่หวานกระซิบทิพย์กลมกลืน
ครั้งเธอยื่นหน้าแหย่..แลยั่วยวน

๐ หลบทุกครั้งยวนยี-ที่ฉันคว้า
รู้อุราเหมาะเจาะหัวเราะร่วน
ไม่เคยไกลห่างกัน-สรรกระบวน
ปาก,ร่าง,นวลน่ารัก..พักตร์ยิ่งงาม

๐ ท้ายที่สุดรวบร่าง-เธอด้านหลัง
คนน่าชังเขินอายกายหวิวหวาม
เนื้อสั่นนิดเสียงใสก็ไหวลาม
จนคำถามเคยจ้อ..ก่อไมตรี

๐ ตาสบตาเยิ้มคลอก็พอรู้
กระซิบหูนงรามเนื้อความปรี่
เธอคือโลกของฉัน-ขวัญรุจี
ต่อแต่นี้หัวใจ..ฉันให้เธอ..

ระนาดเอก

 

[ไพร พนาวัลย์]

ต่อแต่นี้พี่รู้เป็นผู้ร้าย
รักกลับกลายหายสูญสิ้นสงสัย
เคยรักกันมานานหวานทรวงใน
พบคนใหม่หลงปลื้มลืมได้ลง

แต่ก่อนนั้นพันผูกมิเคยผิด
เฝ้าเชยชิดรักเราเฝ้าลุ่มหลง
ให้อภัยต่อกันรักมั่นคง
รักยืนยงชั่วฟ้าชั่วธาตรี

มาบัดนี้ที่รักหักใจห่าง
รักแรมร้างไกลลิบเพียงริบหรี่
สุขเถิดหนาหน้ามนคนหน้าดี
ชายหน้าผีขอลาไม่อาลัย

เพราะรู้ว่าวันนี้ไม่มีแล้ว
ไร้วี่แววความหวานมานอ่อนไหว
คนไร้ค่าคู่ควรมิกวนใคร
อวยพรให้โชคดี....พี่ขอลา

 

“ปรางค์  สามยอด”
มาแจมคุณระนาดครับ คิดฮอดหลาย เด้อ

[สมนึก นพ]

ต่อแต่นี้ ไม่มีเธอ ให้เจอแล้ว

ไม่มีแวว ตาเธอ เช่นเคยเห็น

จากไปไกล ใจห่าง ด้วยจำเป็น

ต้องซ่อนเร้น ความเศร้า เหงาอยู่เดียว


น้องจะรอ ให้พี่กลับ มารับขวัญ

จะกี่วัน ไม่ย่อท้อ คอยแลเหลียว

กลับมาสู่ อ้อมแขนนี้ เพียงผู้เดียว

ไม่เปล่าเปลี่ยว ฤาแยกจาก ไปฟากใด(ไม่รู้ใจ)
..................................................................
.......... ต่อแต่นี้ ไม่มีเธอ ให้เจอแล้ว
เสียงเจื้อยแจ้ว ที่เคยฟัง ยังก้องหู
ในครั้งนี้ ต้องพรากไป ไกลสุดกู่
ยังไม่รู้ ว่าเมื่อใด ได้พบกัน

.......... จะจำเป็น หรืออย่างไร ไม่ไปลับ
จะต้องกลับ มาหา มารับขวัญ
สู่อ้อมแขน ซ้ายขวานี้ มีสัมพันธ์
อ้อมกอดนั้น อบอุ่นใจ ในทุกครา

.......... หัวไหล่หรือ มือกุมเกาะ ฉอเลาะเสียง
ส่งสำเนียง แว่วหวาน ซาบซ่านหนา
เป็นเพื่อนใจ ให้ผ่อนคลาย ได้ทุกครา
จำใบหน้า และรอยยิ้ม อิ่มเอมใจ.

[สุดสาย]

มันวังเวง..ว่างเปล่า..รักเราหาย
ฉันเหมือนคน..เจ็บใกล้ตาย..ได้แค่เหงา
นับตั้งแต่..วันนี้ไป..ไม่มีเรา
ต่อแต่นี้..ฉันคงเหงา..เศร้าลำพัง

ไม่มีแล้ว..คนที่มา..บอกว่าห่วง
ไม่มีแล้ว..คนที่หวง..ทวงความหวัง
ไม่มีแล้ว..คนที่แคร์..แลจริงจัง
หมดความหวัง..เกินจะยั้ง..พลั้งแล้วใจ


..nara..

[ตะวันฉาย]

...ภาพวันเก่ายังฉาบมาทาใจฉัน
ติดซึมพลันไม่ผันหายคล้ายสดใส
ภาพความหลังครั้งรักยังทักใน
ซาบซึ้งไหวกับใจกร้านที่ด้านชา

...นับแต่วันที่เธอเอ่ยเผยว่าจบ
รักขอพบถึงจุดห่างทางห่วงหา
เมื่อจืดจางวางพักรักติดลา
ปล่อยน้ำตาให้ร่วงรินถิ่นใจนาง

...ต่อแต่นี้ไม่มีแล้วแววตาสบ
ไหล่ให้ซบก็ไม่มีมาลี้ห่าง
ความห่วงใยไกลนับลับไร้ราง
รักจับวางทางจบกลบคำเรา

...ต่อแต่นี้ใจจะอยู่ได้อย่างไรฉัน
อกหักมันทำร้าวรานจารลงเผา
ภาพของเธอยังจำติดชิดเป็นเงา
ต้นรักเฉาเหงาแทรกแตกทั่วใจ...

[พิมพิลาไลย]

ต่อแต่นี้ ที่ฉัน นั้นยืนอยู่
คงไร้คู่ อยู่ข้าง ย่างเงียบเหงา
แต่ต้องอยู่ ให้ได้ แม้ไร้เงา
ถึงจะเศร้า เข้าไจ คงไม่นาน

ต่อแต่นี้ มีเศร้า เหงาเป็นเพื่อน
ภาพลางเลือน เตือนมา น่าสงสาร
สะอื้นหวั่น สั่นเคลือ เหลือประมาณ
กว่าจะผ่าน การณ์นี้ กี่ปีเดือน


พิมพิลาไลย