ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สายใย]

หลงทางรัก

ถึงเมาเหล้าเช้าค่ำไม่ช้ำชอก
เหมือนรักหลอกตอกย้ำพร่ำเสนอ
ทั้งหัวใจซึมซาบเพียงภาพเธอ
เพราะรักเก้อเจอกลุ้มจึงซุ่มเมา

สงสารใจดวงหนึ่งซาบซึ้งนัก
แม้ตระหนักความในหัวใจเขา
ได้แต่ตอบขอบคุณการุญเรา
ขออย่าเศร้าโศกศัลย์จาบัลย์เลย

 เธอจงหักอาลัยตัดให้ขาด
สิ่งสะอาด ในใจ อย่าได้เผย
ขอสัมพันธ์ฉันเพื่อนให้เหมือนเคย
รักรำเพยลอยไปกับสายลม

ทุ่มแรงใจ ใฝ่หา อนาคต
อย่าเลี้ยวลด หลงทิศ จิตขื่นขม
มุ่งสู่ฝัน วันข้างหน้า คว้ามาชม
ขอพรห่ม ให้ห่าง พ้นทางภัย

[Kotchanan]

มิหาญเทียบเทียมหงส์สูงส่งหรอก
มิต้องบอกพอรู้สู้ไม่ไหว
แต่บังคับความคิดห้ามสิทธิ์ใจ
ยากกว่าให้ห้ามพบหรือจบกัน

ไม่อยากเสียมิตรแท้แม้แต่น้อย
ขอนิ้วก้อยเก็บเกี่ยวทุกเสี้ยวฝัน
เติมคุณค่าสิ่งปลูกเฝ้าผูกพัน
เอื้อชีวันคนผิดสักนิดนะ.



 
ร่วมแจมนิดนึง.. รีบมารีบไปจ้า

[อัศจรรย์จิต]

แรกเริ่มเราไม่หลงหรอกดงรัก
ใครห้ามหักอย่างไรไม่เคยสน
เพราะหัวใจไม่คิดว่าพิษคน
จะร้ายล้นเกินจุดจะหยุดแรง

จวบกระทั่งฝังตัวเข้ายั่วหยอก
ยากสำรอกออกมา..น่าหน่ายแหนง
เหนื่อยต้องทนหลงทางเธอสร้างแปลง
เธอเคลือบแฝงแทงใจให้ตรอมตรม[/font]

[ไพร พนาวัลย์]

แม้นหลงทางเสียเวลาไม่น่าหลง
แต่พะวงหลงรักจักขื่นขม
ก็จะขอรักเธอแม้ระทม
เจ้าตาคมจะเข่นฆ่าไม่ว่าเลย

เพราะทั้งสาวทั้งสวยรวยเสน่ห์
อยากกล่อมเห่พักพิงอิงเขนย
จะมอบรักมอบใจให้ทรามเชย
โปรดเอื้อนเอ่ยวจีว่ามีใจ
 


“ปรางค์  สามยอด”

[บอม ซอง ดุ๊ก]

ภวังค์หลงไหลใต้เงาเสน่หา
บังจิตปิดดวงตาจนมืดบอด
เผาผลาญใจที่มักง่ายจนม้วยมอด
สะอื้นกอดตัวเอง..เมื่อเข้าใจ

สราญรื่นยามชื่นในความรัก
ดีร้ายไม่ตะหนักจมปักความอ่อนไหว
ตกเป็นทาสรักเบี้ยล่างของหัวใจ
สวรรค์เห็นรำไรกลับกลายเป็นน้ำตา

ร่ำร้องอุทรณ์วอนรักให้คืนกลับ
แต่รักมันมอดดับไม่เหลือไฟเสน่หา
ใจที่หน่ายแหนงไม่มีแม้ความเมตตา
เหลือเพียงรอยเวลาและค่ำคืนที่ทุกข์ทน

รอบาดแผลที่หัวใจคลายบรรเทา
คิดทบทวนเรื่องราวที่แสนจะสับสน
ย้อนมองภาพอดีตที่สลัวและมัวมน
ก็รู้ผลของความทุกข์....ที่ผ่านมา

เป็นเพราะใจ"หลงทาง"สร้างภาพลวง
ดำดิ่งตนลงสู่ห้วงแห่งปัญหา
สติที่เลอะเลือนบิดเบือนใจให้โรยรา
โอนอ่อนร่อนถลาใต้ฟ้าที่มืดดำ

เป็นบทเรียนเขียนลงใจให้แข็งแกร่ง
ไม่เสี่ยงเดินบนทางแพร่งจนก้าวถลำ
คิดตรึกตรองวาจายวนเย้าทุกถ้อยคำ
ออกก้าวตามความเที่ยงแท้....บนทางใจ

บอม ซอง ดุ๊ก สมาชิกใหม่ ขอฝากตัวครับ!

[คนรักษ์ถิ่น]

ติดภวงค์ หลงรัก  อยู่ในจิต

ยิ่งใกล้ชิด  เหมือนยิ่งไกล  เกินไฝ่หา

อยากส่งยิ้ม ทักทาย  ด้วยสายตา

แต่ไม่กล้า  ทำเฉย  เดินเลยไป

หลงทางรัก  ชักพา ให้ว้าวุ่น

ใจอุ่นอุ่น กลับเหน็บหนาว ทำไฉน

อยากเหมือนเดิม หยุดนะ เจ้าหัวใจ

หลงทางไป  ทำไง  หนอใจเรา

 

[อัศจรรย์จิต]

ดงรักนี้มีไฟให้พิสูจน์
เพียงคำพูดงุนงงเลยหลงเขา
เหมือนข้ามไพรใบปกรกเงื้อมเงา
เหมือนถูกเป่าด้วยมนตร์ให้หลงรอย

อยากจะหาทางคืนยืนที่เริ่ม
แต่กลับเพิ่มเดินผิดไม่คิดถอย
หลงในเถื่อนเรือนรักสลักร้อย
จะเคลื่อนคล้อยอย่างไรให้คืนทาง

[พิมพิลาไลย]

เห็นทางสวย โรยด้วย กลีบกุหลาบ
เป็นทางราบ ปลาบปลื้ม ลืมเสียสิ้น
สิ่งแอบแฝง แทงมา น้ำตาริน
เพราะไม่สิ้น หนามแหลม ที่แซมมา

หลงทางรัััก หักเห เสน่ห์เขา
รักบังเงา เรางง หลงค้นหา
ทางที่เดิน เพลินอยู่ ดูงามตา
แต่พอมา สุดทาง ช่างวกวน


พิมพิลาไลย

[ดิษฐา]

สุดปลายทางขวากหนามรอข้ามผ่าน
บนหนทางร้างลึก ใจนึกสน
ลองก้าวเดินเหินล่อง ดั่งต้องมนต์
เสน่ห์ดลจมดิ่ง ทางยิ่งดี


เดินสุดทางย่างเพลินเกินถอยกลับ
สติลับดับสิ้น เกินดิ้นหนี
ทุกย่างก้าวหนาวเหน็บ เจ็บเกินที
กว่าจะหนี ลี้ได้ ก็สายเกิน

[Design with love ᵔᴥᵔ]

เพียงคำหวานย้ำบอกพอตอบจิต
กลับหวนคิดดึงจิตให้หวนหา
เพียงถ้อยคำย้ำรักเธอให้มา
กลับนำพาใจหลงทางรักร้างลวง
เพียงภาพฉาบทับกลับนึกถึง
รักครั้งหนึงทียังแหนหวง
เพียงหน้าเธอลอยเข้ามาให้ตักตวง
หยาดน้ำตากลับรินร่วงรักโรยลา

[ตะวันฉาย]

...หลงพะวงดงป่าพนารัก
ถึงรกชัฏทักเข้าเฝ้าอีกหน
ลำนำคำพจนาวาจาคน
หลงเข้ากลพงไพรอาลัยครวญ

...หาทางออกซอกแคบยังแนบติด
ทางถูกปิดชิดใจใครจะหวน
บททดสอบมอบซ้ำระกำนวล
หวังทบทวนดงรักพักใจแรม...

[สายใย]

หนทางรัก ถักถาง คงร้างแล้ว
ยังมีแวว หม่นหมอง เป็นของแถม
อีกถ้อยคำ ย้ำเจ็บ ตามเหน็บแนม
ไม่สวยแจ่มกระจ่างบนทางรัก

คนที่คิดว่าใช่เขาไม่ชอบ
แม้จะมอบ หัวใจ เขาไสผลัก
จะมีไหมใครที่ยินดีภักดิ์
ขอสมัคร รักสาว แก้หนาวใจ
 


ขอบคุณ ภาพสวยจากอินเทอร์เน็ต ครับ

[สายใย]

 
อันความรัก มักเป็น เหมือนเช่นนี้
สมฤดี สองรา ก็ว่าหวาน
หลงรักเขาข้างเดียวเปลี่ยวดวงมาน
โอกาสสาน สายใย คงไม่มี

คนที่เขามีใจกลับไม่รัก
คนที่ภักดิ์ผลักไสไปเสียนี่
คนที่เราเฝ้าหวังทั้งชีวี
คือคนดี ที่คง หลงทางรัก


 

[เพลิงคำ]

รักก็เหมือน..ยาขม..ผสมเหล้า

กินแล้วเมา..หยุดกิน..ก็ปวดหัว

ถ้าไม่กิน..ก็ไม่หาย..ใจสั่นรัว

น้ำเปล่ากลั้ว..แก้ขม..พอบรรเทา

ถ้าอยากหาย..ต้องตัด..ใจให้ขาด

พิษรักอาจ..ไม่หาย..เหมือนพิษเหล้า

หลงทางรัก..นำพา..ชอกช้ำเรา

พิษรักเหล้า..ชักเมา..ชักงวยงง...(เอิ้ก...)

[♥Bird♥]

ที่หลงทางคงไม่มีแผนที่
ลองดูทีแผนที่รักมีใช่ไหม
ค่อยค่อยมองทางออกไป
จะกลับมาอีกไหมดินแดนรัก

[สมนึก นพ]

เหมือนวิหค หลงรัง ออกจากฝูง
แล้วถูกจูง บินไปมา ไม่ได้เห็น
มีแต่ฟ้า เมฆฝน เช้าถึงเย็น
มิวายเว้น วนเวียน อยู่ที่เดิม

หลงทางรัก ปักใจมั่น ช่างเถิดหนา
ถึงแม้ว่า ไม่มี กับดักเสริม
แต่ฉันยัง อยากอยู่ รู้เพิ่มเติม
รักเก่าเดิม อุ่นแท้ แน่เพียงใด(ไม่รู้ใจ)
......................................................

วิหคน้อย โผผิน มาบินเดี่ยว
ในทางเปลี่ยว เที่ยวไป ในโลกกว้าง
หลงจากฝูง หลงทิศ ผิดเส้นทาง
ต้องอ้างว้าง เดียวดาย เพื่อนไม่มี

ประสบการณ์ ยังใหม่ ให้ระวัง
ทั้งหน้าหลัง เตรียมบ้าง ทางหลีกหนี
เหยี่ยวตัวใหญ่ หมายนะ จะโจมตี
จะบินรี่ เข้าหา ฆ่าเจ้าไง

หรืออาจหลง เข้าไป ใกล้กับดัก
นายพรานมัก ปิดปก นกเผลอไผล
แม้จะพลาด ไปบ้าง ช่างปะไร
นกเหลิงใจ ไม่นาน นั้นกลับมา

นกลืมแร้-ว แต่แร้-ว ไม่ลืมนก
จะวนวก ติดกับ จับได้หนา
หลงทางรัก ไม่ต่างนัก ดักสกุณา
เสียน้ำตา มารู้ อยู่ในกรง.
........................................
คำว่า แร้-ว ไม่ขีดขั่น จะออกมาเป็น แล้ว

[ปรางทิพย์]

ดังลูกนกผกผินบินถลา
ยามเหนื่อยล้าหาขอนซุกซ่อนหวัง
ด้วยปีกอ่อนร่อนเร่เทพลัง
ลืมรวงรังยั้งคิดปลิดชีวี

โดนกับดักกักห้อมล้อมเสียขวัญ
เนื้อตัวสั่นงันงกตระหนกหนี
ขนหลุดร่วงบ่วงรัดตัดฤดี
ทุกวจีชี้แจงแถลงตรง

ดังตำนานผ่านกลอนสะท้อนเล่ห์
จุดหักเหเสแสร้งแรงลุ่มหลง
ใช้สติตริตรองสนองปลง
ความมั่นคงสงสัยในวันวาร

[เอกชัย ดำรงสกุลชัย]

รอยลักยิ้ม...ปริ่มแก้ม...แย้มวาจา
เก็บเอาไว้...ดอกพฤกษา...มาทัดหู
เราแอบฝัน...แล้วเฝ้ารอ...พนอดู
แอบมองอยู่...ใยไม่รู้...มีคู่ใจ

[ดอกกระเจียว]

เหมือนดั่งนกผกผินเธอบินล้า
ที่รังกาว่างเปล่านะเจ้าหนา
แม้ไม่เกลียดตัวคล้ำดำเป็นกา
เชิญแวะมาพักคลายในรวงรัง

อันกานี้ยังเป็นข้าเจ้ากาเหว่า
มันแอบไข่ให้เราและฝากฝัง
วันหนึ่งหนึ่งต้องอัดอั้นกลั้นพลัง
ด้วยไข่ยังมิได้ฟักลำบากเกิน

ที่กิ่งข้างรวงรังยังว่างอยู่
ให้โฉมตรูนกน้อยเมื่อห่างเหิน
จากฝูงรังพลัดมาจงเพลิดเพลิน
อย่าหมางเมินเลยเจ้าแม้เศร้าใจ

[-- i*M dAviL --]

รังพอดีกลับว่าคับอับใจเจ้า
จึงบินเข้าสู่ฟ้าหาที่ใหม่
มวลไม้สูงอันอุดมช่างสมใจ
ร่อนถลากล้าจะไปข้างในพลัน

พนาสวยย่อมรวยด้วยมวลหมู่
สิงสาย่อมอยากอยู่ข้างในนั้น
ไม่มีรังดีกว่าเก่าหรือเท่าทัน
สำนึกได้ก็หวาดหวั่นสั่นหัวใจ

ตอนจะบินสู่ฟ้าไม่หาหลัง
จะกลับรัง .. มิรู้ทางว่าข้างไหน
ยามเจ้าแกร่งแรงเจ้ามีไม่สนใคร
ยามเจ้าเจ็บจะกลับไปที่ใดกัน

เรื่องของนกหลงทางนี้ช่างสอน
ให้รับรู้บทกลอนทุกช่วงฝัน
ว่าอย่ายิ่งทะนงตนกว่าใครกัน
และจงรักเดียวเท่านั้น..อย่าหลายใจ

[/b][/color]