นิราศศรีราชา การเดินทางครั้งหนึ่งของผม

นิราศบูรพา

จากใจกลางเมืองใหญ่ด้วยใจหม่น
หวังระคนเศร้าสั่นประหวั่นไหว
ออกเดินทางด้วยหวังอันรำไร
แม้ดวงใจปลายทางอาจลางเลือน

มองเวิ้งฟ้าสีหม่นฝนใกล้หลั่ง
เปรียบได้ดังดวงใจไม่ใคร่เหมือน
หยาดน้ำตารินหล่นจนพร่าเลือน
คำว่าเพื่อนเจนชัดจนขัดใจ

เราขีดเส้นกึ่งกลางคำว่ามิตร
ไม่ควรคิดเกินเลยอย่างเคยได้
แม้จะเคยเสน่หาสักเพียงใด
ต้องหยุดไว้เท่านั้นอย่าฝันเกิน

เส้นเส้นนั้นอยู่ไหนไม่ใครรู้
ฉันคิดอยู่เพียงไม่อยากจะห่างเหิน
ทางของฉันฉันเลือกเลือกแล้วที่จะเดิน
แม้จะเกินข้ามเส้นก็ตามที

มอเตอร์เวย์ทอดยาวสู่ตะวันออก
ล้อรถตู้ฝ่าหมอกฝ่าวิถี
ดังใจฉันทางออกยังไม่มี
ผ่านวันนี้อย่างไรไม่รู้เลย

คนที่รอคอยที่ศรีราชา
ไม่รู้ว่าคิดอย่างไรใจเจ้าเอ๋ย
จะห่วงหาอาลัยเหมือนอย่างเคย
หรืออยากเอ่ยคำลามองหน้ากัน

ป้ายริมทางบอกกล่าวว่าเข้าถิ่น
ถึงแดนดินเคยทุกข์เคยสุขสันต์
เคยหัวเราะเคยร้องไห้เคยรำพัน
เคยวาดฝันงดงามกลับพังครืน

หวังครองรักครองใจไม่ไกลห่าง
กลับแรมร้างห่างเหินเกินจะฝืน
ฟังวาจาหน้าก้มล้มทั้งยืน
รักเคยชื่นกลับขื่นขมลงกลางใจ

ล้อรถตู้หมุนไปใกล้ใกล้ถึง
ใจคนึงถึงคนนั้นใจหวั่นไหว
เขาจะเอ่ยทักทายเราอย่างไร
หรือจะปล่อยเราไว้กลางฝูงชน

>>> มีต่อครับ มาเรื่อยๆ <<<

	ผู้เขียน	หัวข้อ: นิราศศรีราชา การเดินทางครั้งหนึ่งของผม (อ่าน 2559 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้