กลิ่นละมุน อุ่นไอ ในดินหญ้า
ลอยเยื้องมา สู่ใจ ในห้วงฝัน
หอบไอฝน หล่นฟ้า พร่ามัวพลัน
เช่นเดียวกัน กับน้ำตา เอ่อล้นใจ
สายลมพัด พัดแรง แทงทิ่มจิต
เสมือนฉัน เป็นคนผิด คิดหวั่นไหว
เสมือนว่า ฉันนั้น ไม่มีใคร
และถูกปิด ล้อมไว้ ในกรงจินต์
เหล่าดอกหญ้า พากัน เอนอ่อนลู่
ไปเคียงคู่ กับลม ผสมศิลป์
เป็นภาพงาม ที่เห็น อยู่เคียงดิน
แต่กลับสิ้น ซึ่งแสง แห่งความงาม
ทั้งรอบกาย รายล้อม พร้อมทุกอย่าง
สุดเส้นทาง รางฝัน อันเคยถาม
กลับมองเห็น สิ่งนั้น ที่ฉันตาม
แต่กลับไม่ อร่าม ครามดวงแด
ิความสับสน วนเวียน คล้ายเทียนไหว
สะท้านใจ ไปทั้ง เสียงกระแส
นั่นน่ะหรือ ภาพฝัน ฉันเหลียวแล
สุดท้ายนั้น ก็แค่ คนหลงทาง...
