...หอมอบอวลชวนถวิลถิ่นความหลัง
กลิ่นแป้งยังติดอยู่มิรู้หาย
ภาพวันเก่ายังเล่าตามิพาคลาย
ที่สลายคือใจเราที่เฝ้ามอง
...โต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่คู่รูปพี่
น้ำตาปรี่เอ่อหน้ามาสนอง
ทุกคืนวันฝันถึงตราตรึงจอง
เคยครอบครองทั้งฤทัยในอุรา
...บัดนี้เศร้าหมองหม่นเหมือนคนเซ่อ
ได้แต่เก้อเพ้อคอยรอยห่วงหา
กรุ่นกลิ่นไอใยแป้งเหมือนแสร้งพา
เหย้ายวนมาให้คนึงถึงคนไกล
...ฤา ไปหลงน้ำหอมแทนความหลัง
แป้งฝุ่นครั้งที่เคยทาลาไฉน
สองมือพี่ไปทาแก้มแต้มหน้าใคร
คนอาลัยหลังป๋องแป้งค่ำแลงคอย
...อยากจะลืมกับอดีตที่กรีดบาด
ใจแทบขาดเมื่อพี่ลาพาถดถอย
ลืมกลิ่นแป้งแห่งเราเป็นเงารอย
เหมือนฝุ่นฝอยคอยกลิ่นแป้งเข้าแทงใจ....
