ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

ปลายฝนต้นหนาว

สายลมหนาวโชยมาคราปลายฝน
ในกมลปวดร้าวดาวห่างเหิน
คืดถึงน้องคนดีนี้เหลือเกิน
ขอชวนเชิญน้องนางอย่าห่างนา

ครา วสันต์ผันผ่านสะท้านอก
ดั่งลูกนกเปียกฝนจนผวา
เฝ้ารอน้องขวัญยืนหวนคืนมา
กลับบ้านนาชาวดินถิ่นคนเดิม

กระท่อมน้อยปลายนายังท่าน้อง
อยู่ริมหนองหลังเก่าครั้งเราเริ่ม
กลับเถิดหนอแก้วตามาต่อเติม
มาพูนเพิ่มรักเราให้รื่นรมย์

ใกล้หน้าหนาวสาวเอยเคยร่วมหมอน
สิ้นหน้าร้อนย้อนกลับอย่าลับล่ม
รอรับวันขวัญยืนมาชื่นชม
คงหายตรมลมหนาวสาวคืนนา

มาเกี่ยวข้าวเอาปลาบนนาน้อย
พี่ยังคอยงามชื่นคืนมาหา
จะผูกแขนวันกลับรับขวัญตา
ชื่นอุราคู่เคียงเถียงนาเรา

 

“ปรางค์  สามยอด”

[เศษเหล็ก//]

............จากค่ำคืนไกล้เช้า ที่เศร้าใจ.................

...ค่ำคืน ดึกสงัด เริ่มเหงา ใจเศร้าโศก

อยู่ในโลก ลึกลับ สลับเปลี่ยนสี

คนร้อยพันหมื่นล้านทั่วแคว้นปฐพี

แสงริบหรี่ ในความเหงาเข้ามาเยือน

...น้ำค้างหยด ลมสบัดใบไม้ พริ้ว

พาใจวิ่ว ขนลุกพร้าง ทั่วร่างเรือน

เสียงคร่ำครวญลือก้อง สั่นสะเทือน

ฝนฟ้าเตือน ลงหลั่งริน กลิ่นไอมา

...อยู่โดดเดี่ยวนั่งเรียงร้อยเรื่องราว

บนกระดาษขาว สุดชอกช้ำปนน้ำตา

กลั่นกรองความรู้สึก ออกจากอุรา

ได้วาจา สุดซึ้ง เป็นบทกลอน

...เช้าแล้ว สายตาแคล้วคลาดเคลื่อน

ผิดพลาดเตือน มึนงงต้องพิจารณาหมอน

พักผ่อนสายตาบ้างช่วยความอาทร

จำจากจร ความเหงาเศร้าโศกเลือนลาง

...............(เศษเหล็ก.)

[/font][/size]

[เมฆา...]

          
             
                 @..หนาวใจ..ปลายฝน..@

             ๐  ยิ่งปลายฝน ต้นหนาว ยิ่งร้าวนัก
        ละอองไอ ในรัก หักเหือดหาย
        ทรมาน นานแท้ แต่ปีกลาย
        จนเหมันต์ ย่างกราย ยังดายเดียว
             ๐ หนาวน้ำฝน พอทนได้ ใช้ผ้าห่ม
         หนาวสายลม พรมเนื้อไหว สุมไฟเอี้ยว
         แต่หนาวใจ ใครเล่า เขาจะเทียว
         ห่มใจเปลี่ยว เดียวดาย ชายอย่างเรา
            ๐  หรือต้องอยู่ ดูฝน จนหยดท้าย
         หรือต้องหมาย สายทาง อย่างหงอยเหงา
         หรือต้องคอย รอยร้าง ค้างเรือนเนา
         หรือต้องเมา เหล้าดื่ม เพื่อลืมนาง
             ๐ หากลมหนาว เข้าเยือน เหมือนครั้งก่อน
         ขอไหว้วอน อ้อนกราบ ขนาบข้าง
         พัดคนไกล หวนกลับ รับรอยทาง
         ให้คืนบาง คืนถิ่น กลิ่นดอกคูณ
             ๐ พี่ยังรอ แก้มขวัญ มั่นคงเฝ้า
         พี่ยังรอ ใจเจ้า มิเศร้าสูญ
         พี่ยังรอ ช่อเรียว เกี่ยวจำรูญ
         พี่ยังรอ  เกื้อกูล อาดูรใจ
             ๐ อย่าให้พี่ รอเก้อ ละเมอหา
          อย่าให้พี่ รอท่า จนบ้าใบ้
          อย่าให้รอ จนลมหนาว ผ่าวพ้นไป
          อย่าให้รอ จนทรวงใน พี่..ไร้ลม....

                    ***เมฆา...***
             
         

[ไพร พนาวัลย์]

    ............จากค่ำคืนไกล้เช้า ที่เศร้าใจ.................    

...ค่ำคืน ดึกสงัด เริ่มเหงา ใจเศร้าโศก

อยู่ในโลก ลึกลับ สลับเปลี่ยนสี
คนร้อยพันหมื่นล้านทั่วแคว้นปฐพี
แสงริบหรี่ ในความเหงาเข้ามาเยือน
...น้ำค้างหยด ลมสบัดใบไม้ พริ้ว
พาใจวิ่ว ขนลุกพร้าง ทั่วร่างเรือน
เสียงคร่ำครวญลือก้อง สั่นสะเทือน
ฝนฟ้าเตือน ลงหลั่งริน กลิ่นไอมา
...อยู่โดดเดี่ยวนั่งเรียงร้อยเรื่องราว
บนกระดาษขาว สุดชอกช้ำปนน้ำตา
กลั่นกรองความรู้สึก ออกจากอุรา
ได้วาจา สุดซึ้ง เป็นบทกลอน
...เช้าแล้ว สายตาแคล้วคลาดเคลื่อน
ผิดพลาดเตือน มึนงงต้องพิจารณาหมอน
พักผ่อนสายตาบ้างช่วยความอาทร
จำจากจร ความเหงาเศร้าโศกเลือนลาง

...............(เศษเหล็ก.) 

กระดาษขาวเขียนกลอนวอนสาวน้อย
อย่าใจลอยห่วงนอนแนบหมอนข้าง
รีบลุกขึ้นทำงานเพื่อนวลนาง
เพื่อก่อร่างสร้างตนให้ตั้งตัว

ถ้าวัยเรียนรีบมาหาความรู้
ไว้ต่อสู้แข่งขันประชันหัว
เป็นบันไดไต่ขั้นเข้าพันพัว
ไม่ต้องกลัวสาวน้อนละลอยเลย

 

"ปรางค์ สามยอด"

ขอบใจ "เศษเหล็ก" ที่มาร่วแจมกับลุงปรางค์
+1 ให้กำลังใจน้องใหม่ จ้า

[ไพร พนาวัลย์]

โถ เมฆาเจ้าบ่าวยังหมาดๆ
ไยบังอาจเขียนกลอนมาอ้อนสาว
ระวังเถิดจะโดนดึงหูยาว
เพราะเจ้าสาวตาขวางยืนข้างหลัง

น่าจะเอาความหวานมาแบ่งหน่อย
ไยจึงปล่อยให้สาวเจ้ายืนคลั่ง
เดี๋ยวจะยุหลานสะไภ้ให้ปึงปัง
จงระวังสากกะเบือจะปลิวมา  เนอ 

 

"ปรางค์  สามยอด"

[เมฆา...]

โถ เมฆาเจ้าบ่าวยังหมาดๆ
ไยบังอาจเขียนกลอนมาอ้อนสาว
ระวังเถิดจะโดนดึงหูยาว
เพราะเจ้าสาวตาขวางยืนข้างหลัง

น่าจะเอาความหวานมาแบ่งหน่อย
ไยจึงปล่อยให้สาวเจ้ายืนคลั่ง
เดี๋ยวจะยุหลานสะไภ้ให้ปึงปัง
จงระวังสากกะเบือจะปลิวมา  เนอ 

 

"ปรางค์  สามยอด"

      ๐ เรียนลุงปรางค์ อย่างน้อม พร้อมเคารพ
   กระผมน้บ พบเน้น เป็นหนักหนา
   ด้วยชายไทย ในใจมี ศรีภรรยา
   เป็นแก้วตา ขวัญทรวง ในดวงมาน
          ๐ ถึงแต่งกลอน อ้อนสาว พราวคำหยอด
   ด้วยหน้าบอร์ด ยอดกระทู้ ดูสนุกสนาน
   จึงเขียนคำ ย้ำความเทียบ เปรียบร้าวราน
   ด้วยอาจารย์ ไพร-พณา ท่านพานำ
         ๐ หาได้กลัว เจ้าสาว หนาวที่ไหน
   เพราะหัวใจ ใฝ่กลอน สอนเช้าค่ำ
   เจ้าสาวหรือ เปรียบรองเท้า ก้าวประจำ
   ที่เยียบย่ำ ยอดหญ้า เมฆาแบน..ฮ่าๆๆๆ
         ๐ หยอกกันเล่น เป็นประจำ คำกลอนศิลป์
    ด้วยยุพิน รู้ดี ที่รักแสน
    รักหมดใจ จงภักดิ์ คือรักแฟน
    กับถิ่นแดน บ้านกลอนไทย ไม่แพ้กัน....

             ***เมฆา...***

    ขอบพระคุณลุงปรางค์เป็นอย่างสูงที่เป็นห่วงเมฆา
 แต่ไม่เป็นไรครับ ผมเตรียมหมวกกันน็อกไว้แล้วครับ มี ม.อ.ก. ด้วย รับรองหัวไม่แตกแน่ครับ...อิอิๆๆๆ
   
   
 
 

[nasmok]

โปรยปรายเถิดสายฝนฉันทนไหว     โปรยปรายให้ใจที่เจ็บได้เหน็บหนาว
จะอดทนแม้ค่ำคืนจะยืนยาว     ให้เจ็บร้าวหนาวถึงซึ่งกลางใจ

อยากให้รู้ความเจ็บใดในวันนี้     ไม่ได้มีแค่เจ็บช้ำเธอทำไว้
ความเหน็บหนาวยาวนานที่ผ่านไป     คงช่วยให้ใจที่พังได้ฟังมัน

แม้จะแสนหนาวเหน็บจนเจ็บแปลบ     แม้จะแสบสุดร้าวร่างหนาวสั่น
แต่น้ำตาที่ไหลมาจากตานั้น     เป็นเพราะมันเจ็บช้ำจากคำลา

[พิมพิลาไลย]

ฝนหล่นปรอย คอยเวลา ฟ้าเปลี่ยนผัน
ถึงคิมหัน นั้นมาเยือน เตือนว่าหนาว
คงห่มร้าง อย่างเช่นเคย เลยหนอเรา
น้ำค้างพราว หนาวกายใจ ใครช่วยที

สายฝนพรำ ฉ่ำและชื่น พื้นดินชุ่ม
กลบความลุ่ม ร้อนลดลง คงสุขขี
ความรักลุม สุมในทรวง ดวงฤดี
ยังไม่มี ที่จะกลบ ลบอุณหภูมิ


พิมพิลาไลย

[Pamoo]

สายพิรุณ.....โปรยปราย.....คล้ายดังว่า
ราวสั่งลา.....ไปไกล.....ปลายวสันต์
จะเริ่มต้น.....เข้าฤดู.....สู่เหมันต์
สายลมพลัน.....โชยชื่น.....ระรื่นใจ

เมื่อยามเช้า.....สายหมอก.....เริ่มหยอกล้อ
มาเคล้าคลอ.....ยอดหญ้า.....เป็นหยดใส
พออรุณ.....อาบฟ้า.....ก็ลาไป
ยังคงไว้.....ความชุ่มชื่น.....รื่นฤดี

สายลมเย็น.....ชุ่มฉ่ำ.....ราวย้ำบอก
ความช้ำชอก.....จะสิ้นไป.....ให้สุขี
แล้วเริ่มต้น.....สิ่งใหม่.....ที่ดีดี
เหมันต์นี้.....คงปรีดิ์เปรม.....เอมอิ่มใจ

[แม่ค้าหน้าหวาน]

คอยคนรัก....ท่ามกลางลมหนาว...

สายลมหนาว..พัดไสว...ฤทัยหวั่น
มองแสงจันทร์...แล้วสะอื้น...พาขื่นขม
ยืนโดดเดี่ยว...เคว้งคว้าง...ขวางลู่ลม
ให้ระทม...ด้วยเหน็บหนาว...ร้าวกมล

มองทอดไกล...คอยใครอยู่...มิรู้เล่า
บนทางเก่า...เนานานบ้าง...ในบางหน
หากลิขิต...แห่งฟ้านั้น...บันดาลดล
รักจากคน...ที่ร่วมฝัน...มั่นคงคอย

[ไพร พนาวัลย์]

ฝนหล่นปรอย คอยเวลา ฟ้าเปลี่ยนผัน
ถึงคิมหัน นั้นมาเยือน เตือนว่าหนาว
คงห่มร้าง อย่างเช่นเคย เลยหนอเรา
น้ำค้างพราว หนาวกายใจ ใครช่วยที

สายฝนพรำ ฉ่ำและชื่น พื้นดินชุ่ม
กลบความลุ่ม ร้อนลดลง คงสุขขี
ความรักลุม สุมในทรวง ดวงฤดี
ยังไม่มี ที่จะกลบ ลบอุณหภูมิ


พิมพิลาไลย 

   ฝนเริ่มซา หน้าหนาว เข้ามาแล้ว
เจ้าน้องแก้ว ยังร้อน ดั่งขอนสุม
อยู่คนเดียว เปลี่ยวกาย หายใจรุม
จะขอคุ้ม คนดี หนีร้อนใจ

จะขอฝาก ลมหนาว ให้สาวอุ่น
หอมละมุน กรุ่นกลิ่น ประทิ่นไหน
หรือจะเทียบ เปรียบหอม พยอมไพร
เชิญอุ่นไอ ในกระท่อม กล่อมเนื้อนวล

 

“ปรางค์  สามยอด”     


 

[ไพร พนาวัลย์]

สายพิรุณ.....โปรยปราย.....คล้ายดังว่า
ราวสั่งลา.....ไปไกล.....ปลายวสันต์
จะเริ่มต้น.....เข้าฤดู.....สู่เหมันต์
สายลมพลัน.....โชยชื่น.....ระรื่นใจ

เมื่อยามเช้า.....สายหมอก.....เริ่มหยอกล้อ
มาเคล้าคลอ.....ยอดหญ้า.....เป็นหยดใส
พออรุณ.....อาบฟ้า.....ก็ลาไป
ยังคงไว้.....ความชุ่มชื่น.....รื่นฤดี

สายลมเย็น.....ชุ่มฉ่ำ.....ราวย้ำบอก
ความช้ำชอก.....จะสิ้นไป.....ให้สุขี
แล้วเริ่มต้น.....สิ่งใหม่.....ที่ดีๆ
เหมันต์นี้.....คงปรีดิ์เปรม.....เอมอิ่มใจ
ป้าหมู จ้า

เริ่มเหมันต์....ฝันหวาน....ประสานสุข
ดั่งจะปลุก....ความหวัง....ที่หลับไหล
คิดถึงน้อง....ของพี่....ที่ห่างไกล
คงอุ่นไอ....ในรักเรา....ที่เฝ้ารอ

รออีกหน่อย....เถิดหนา....แก้วตาพี่
จะรับขวัญ....คนดี....ที่ห้องหอ
เห็นสายหมอก....หยอกหญ้า....ผวากอ
เริ่มฝันต่อ....รอพี่....ที่ปลายนา

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ไพร พนาวัลย์]

คอยคนรัก....ท่ามกลางลมหนาว...

สายลมหนาว..พัดไสว...ฤทัยหวั่น
มองแสงจันทร์...แล้วสะอื้น...พาขื่นขม
ยืนโดดเดี่ยว...เคว้งคว้าง...ขวางลู่ลม
ให้ระทม...ด้วยเหน็บหนาว...ร้าวกมล

มองทอดไกล...คอยใครอยู่...มิรู้เล่า
บนทางเก่า...เนานานบ้าง...ในบางหน
หากลิขิต...แห่งฟ้านั้น...บันดาลดล
รักจากคน...ที่ร่วมฝัน...มั่นคงคอย

เจ้าน้องน้อย รอพี่ อยู่ที่เก่า
พี่ไม่ปล่อย รักเรา ให้เหงาหงอย
สายลมหนาว ผ่าวหวน ชวนใจลอย
เจ้าเนื้อกลอย หยุดสะอื้น กลืนโศกซม

เช็ดน้ำตา ปลอบขวัญ วันเราสอง
เฝ้าประคอง คนงาม ยามสุขสม
ต่อแต่นี้ พี่ไม่ ให้น้องตรม
น้ำค้างพรม ลมหนาว หายเศร้าใจ

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ปรางทิพย์]

ลมกรรโชกโบกพลิ้วปลิวสายฝน
ดั่งกมลคนวอนออดอ้อนหา
ถึงใครหนึ่งซึ่งหวังดังแก้วตา
มองผืนนาคราเหงาเฝ้ารำพัน

กระท่อมน้อยคอยเจ้าเงียบเหงานัก
เคยหนุนตักพักใจไยเปลี่ยนผัน
เจ้าทุยโทนโดนเดี่ยวมองเสี้ยวจันทร์
ไร้สิ้นขวัญวันคืนสะอื้นตรม

ฝนสุดท้ายปลายเดือนเข้าเยือนหนาว
ปี่ซังข้าวว่าวลอยพลอยขื่นขม
หน้าเก็บเกี่ยวเคียวรวงห้วงระทม
ทุกข์ถั่งถมจมท้อทรมาน

ยิ่งตกดึกนึกถึงคะนึงหวน
โอ้เนื้อนวลทวนกลับสดับขาน
เสียงทำนองของไพรในวันวาน
ร้องเรียกผ่านลานฝันสุดคั้นใจ