ของเกรดดี..ที่เธอ..เสนอซื้อ
เป็นของมือใหม่เอี่ยม..บอกเยี่ยมแจ๋ว
มีสภาพอาบมัน...ขั้นเลื่อมแวว
คุณภาพคับแก้ว..แนวไฮโซ
ฉันอะไหล่..เซียงกง..คงสภาพ
ดูกร้านหยาบ..คราบหมอง..เป็นของโหล
สนิมกิน..บิ่นบาก..จากกองโต
เลขกิโล..โชว์ชั่ง..ตั้งราคา
ไม่อาจเอื้อมอวดเทียม...เจียมจริต
รู้ว่าผิดคิดเปรียบ...ไปเทียบค่า
ของใหม่หรูดูโก้...สวยโสภา
อนิจจา..จำนน..เพราะมลทิน
นึกถึงตน..หนหลัง..ครั้งเคยใหม่
เปรียบเหมือนใข่ ใส่เฝือก..ด้วยเปลือกหิน
มดห้ามไต่ ไรห้ามยุ่ง ยุงห้ามบิน
แต่พอสิ้นเสื่อมทรุด..เธอรุดลา
ค่าของฉันนั้นหรือ...คืออะไหล่
สิ้นความใหม่ไปพร้อม...กับสิ้นค่า
สิ่งเดียวที่เธอฝาก...ก่อนจากมา
คือถ้อยคำตราหน้า..."เปื้อนราคิน"