ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"จากเพื่อน..แล้วเลื่อนเป็นรัก?"

๐

๐ ไม่เคยคิดสำรวจตรวจเบื้องลึก
หยั่งสำนึกกระทั่ง..พลาดพลั้งเหงา
หัวใจก่อนเคยเต้นเช่นบางเบา
วันนี้เร้าตูมตาม..ยามเห็นเธอ

๐ ยิ้มที่เคยมองผ่านกลับหวานหยด
ใช่ประชดมันตรึงอึ้งจนเอ่อ
เสียงที่เคยเย้าแหย่แค่เพื่อนเกลอ
ยามนี้เหรอ!ทำใจ..ชายสั่นครวญ

๐ ก่อนเธอเคยเป็นเพื่อนเลื่อนเป็นรัก
เก็บซ่อนไว้กุมกักภักดิ์จนป่วน
เริ่มไม่กล้า?บอกได้..ใจรัญจวน
มันประหม่าด้วยล้วน-รักกวนใจ

๐ ยามเธอจ้องมาตรว่าตาฉันหลบ
กลัวหากสบประจัญ-แล้วหวั่นไหว
ลอบบันทึกกิริยาอรทัย
เก็บเอาไว้ปรุงแต่งแห่งอารมณ์

๐ จะบอกเธออย่างไรใจฉันเปลี่ยน
คอยวนเวียนแต่เธอ-เผลอคอยข่ม
ทรมานรู้ไหมในเงื่อนปม
วันคืนบ่มเพาะรัก..ชักบานปลาย

๐ วันนี้รู้ใจตัวรัวกลองรัก
ทั้งรู้จักรสชาติ-ทาสรัก,ร่าย
เกรงเปิดใจเธอรู้..อดสู-อาย
ว่าเพื่อนชายคนหนึ่ง..แอบซึ้งเธอ..

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๑๗ ก.ค.๒๕๕๓

[ไพร พนาวัลย์]

ขอเป็นเพื่อนตลอดไป

เราคบกันฉันเพื่อนเหมือนคู่คิด
ยามถูกผิดเธอบอกไม่หลอกหลอน
คบด้วยความจริงใจใฝ่อาทร
ยามเดือดร้อนเธอรู้ก่อนผู้ใด

เธอหยิบยื่นน้ำใจให้ปลุกปลอบ
เธอช่วยตอบปัญหาพาแก้ไข
ยามท้อแท้แพ้หมดรันทดใจ
เธออยู่ใกล้เคียงข้างไม่ห่างกัน

เคยบอกรักปักใจให้เธอรู้
ว่าจะอยู่ดูแลแม่จอมขวัญ
แต่ฐานะหน้าที่มิเทียมทัน
ความผูกพันนั้นมีเพียงภายใน

มีหลายสิ่งหลายอย่างทางสลัว
ดั่งผิดฝาผิดตัวคั่วไม่ได้
จึงขอคบเพียงเพื่อนตลอดไป
แต่สายใยของเรายังเนาว์นาน

ดีเหมือนกันรักแบบไม่คาดหวัง
ไม่ชิงชังช่วยเหลือเผื่อลูกหลาน
ไม่ประสงค์ครอบครองคล้องดวงมาลย์
คอยเจือจานรักกันฉันท์เพื่อนเอย

 

“ปรางค์  สามยอด”

เข้ามาแจมกับคุณระนาด นะครับ คิดฮอดหลาย เด้อ 

[BuaJantra]

รัวระนาด พลาดเจอ เผยอเหงา..
จังหวะเร้า เร่าร้อน กลอนหวั่นไหว
มิตรผูกพันธ์ ลั่นกลอง ก้องหัวใจ
ก่อความนัย.ใยชัก รักเพื่อนเกลอ..(ซะแง้วนิ)

...แวะทักกานต์ สานคำ เว้าร่ำเหงา.เจ้าระนาดเอก..
   สวัสดีค่ะท่าน...บาจันทัว มาทักเด้อ

[ทัดดาว]

ความเป็นเพื่อนเลื่อนลอยเหลือน้อยนิด
นี่แอบคิดฝากใจเมื่อไหร่เหรอ
ใจมันพลาดไปแล้วหนอแก้วเกลอ
โปรดเถอะเธอ โปรดอภัย ใจตัวดี

(....ฝากตัวด้วย เด๊อจ้า>>>...ทัดดาว น้องใหม่ไร้ฝีมือค่ะ)
 

[ปรางทิพย์]

เธอกับฉันวันวานเรียกขานเพื่อน
สนิทเหมือนเดือนดาวที่พราวแสง
คอยเจือจุนหนุนใจยามไร้แรง
เสาะแสวงแบ่งปันเพื่อขวัญตา
 
คำว่า "เพื่อน" เตือนใจไว้เสมอ
มิอาจเผลอเพ้อฝันแยกปัญหา
ยามอยู่ใกล้ไร้ทุกข์สุขอุรา
เสมือนว่าอาทรช่วยผ่อนคลาย

ได้เพียงแอบแปลบปร่ามิกล้ารัก
หนักแสนหนัก...หักวางพรางสลาย
แสร้งสนุกปลุกฝันวันฟ้าปลาย
ยิ้มระบายหมายเจ้าคงเข้าใจ

ด้วยเราสองต้องห่างอย่างที่เห็น
มิอาจเป็นเช่นฝันเพียงหวั่นไหว
เถอะจงมองท้องฟ้าคราพิไร
มีคนไกลใคร่มอบคำปลอบโยน

 

[pearpunwa]

ไม่เคยคิดสำรวจตรวจเบื้องลึก
ในใจตรึก..ว่าคิดถึงซึ่งใครเขา
ยังติดเล่นยังคงเห็นเช่นดั่งเงา
ในภาพเย้ายังมีเขาดั่งเงาใจ

หากแววตานั้นประหม่าคราหลบหลีก
จำต้องปลีกเพราะหัวใจนั้นสั่นไหว
เก็บรอยยิ้มที่เอมอิ่มจนปริ่มใจ
สู่ฝันไกลในห้วงหาวคราวหลับตา

ไม่รู้ว่าจากคำ “เพื่อน” เลื่อนเป็น “รัก”
มาทายทักในหัวใจราวกับว่า
ช่างอบอุ่นกรุ่นจนล้นพ้นเรื่อยมา
มันล้ำค่าหากเพียงว่า “มิเผยใจ”

หากยามมองจ้องนัยตา อย่าเมียงหลบ
ขอได้สพคำตอบนั้นพลัน..ได้ไหม?
แค่อยากรู้ใจเธอนั้นคิดอะไร
หน้าต่างของหัวใจดั่งใจความ

ถ้าหากว่าคำว่าเพื่อนเลื่อนเป็นรัก
ใจตระหนักคือสิ่งดีอย่าผลีผลาม
จะปล่อยใจให้เคลื่อนไหวดำเนินตาม
มิห้ามปรามความแห่งรัก – ตระหนักใจ