ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แป้งน้ำ]

กลับมาเยือนที่นี่อีกครั้ง
ตั้งแต่เรื่องราวหนหลัง .. . พ้นผ่าน
สายลมยังคงพัดบอกฤดูกาล
น้ำตาแห่งความร้าวราน . .. ยังคงมี


นานแค่ไหนแล้วนะ? . .. ที่ไม่เคยได้ยินข่าว
คิดถึงแต่เรื่องราวบางคนที่ร้างหนี
จดจำกันได้บ้างไหม?  สักเสี้ยวนาที
หรือลืมกันแล้วจริงๆคนดี . .. ลืมความผูกพัน


เท่าที่เห็น .. . สิ่งแวดล้อมยังดูสดใส
ที่เก่า . .. ยังอวลด้วยกลิ่นไอความใฝ่ฝัน
ได้สัมผัสถึงช่วงเวลาอันเงียบงัน
ลมความคิดถึงก็โอบกอดฉัน . .. อย่างเดียวดาย

[ไพร พนาวัลย์]

ที่เก่า.... แห่งนี้ที่เรา....เคยพบกัน
หลายปืที่ผ่านมาแล้ว....ที่เธอกับฉัน....ไม่ได้พบกันอีกเลย
เธอจ๋า.... เธอ อยู่ไหนในวันนี้..? ฉันยังคอยคนดี...ไยนิ่งเฉย
รู้ไหมว่า...ใจดวงนี้...ที่เรา ได้คุ้นเคย....คนเชยๆ รอเธอ...อยู่ที่เดิม..

เธอสบายดีไหม..?ใจอยากรู้
เจ้าโฉมตรู... มีใครดูแล และส่งเสริม..?
ใครคนนั้น...คนที่เธอเลือกแล้ว...ได้เข้ามาเพิ่มเติม...
คนหน้าตาเดิมๆ...ที่เริ่มจะแก่เฒ่าลงไปทุกวันๆ...ยังเฝ้าคอย...อย่างเดียวดาย

 

 “ปรางค์  สามยอด”

กลอนไพเราะมากมายเลย
ลุงปรางค์ ลองเขียนกลอนเปล่า เข้ามาแจม จ้า

[ดิษฐา]

วางหัวใจ ไว้ตรงที่เดิม
ที่ไร้ใครแต่งเติม แต้มสี
ที่ที่เก่า เหงานะ  ทุกนาที
เมื่อไร่จะชิน สักที นี่ใจ


ทั้งฟ้าฝน เมฆน้อย ลอยเหมือนเก่า
ต่างจากเรา เหงาจับ ใต้ฟ้าใส
ทุกเสี้ยวเวลา มีเพียงน้ำตากล่อมใจ
ไม่ว่าวันนี่ -วันไหนชีวิตคงเดียวดาย ใต้ฟ้าเดิม

[แป้งน้ำ]

หลายครั้งที่เคว้งคว้างในโลกใบกลม
นั่งเขียนกลอนผสมความเหงา  .. . เต็มที่
ทดแทนอารมณ์ฝันที่ปลิวตกหายไปแรมปี
หาภาระเพื่ออ้างหนี .. . ตัวของตน


ความเดียวดายถูกบรรเทาด้วยความเหนื่อยล้า
ซุกจินตนาการที่ผุดขึ้นมา .. . จนล่องหน
ในโลกไซเบอร์ .. . ฉันได้เจอใครบางคน
และแล้วความกังวล .. .  ก็สั่งลา


ในอ้อมกอด . .. ของที่แห่งนี้ .. .
รู้สึกอบอุ่นดีที่มีคนเห็นค่า
ใต้แสงจันทร์อ่อน .. . ฉันฝากความอาทรในสายตา
กระซิบผ่านสายลมเบาๆ ว่า . .. "ขอบคุณ  . . ขอบคุณ"




ไม่รู้จะพูดอะไร . .. ขอบคุณลุงปรางค์กับทุกๆคนที่มาแจมค่ะ

[webmaster]

กลอนเพราะจัง 

[กุลมาตา(singlemom99)]

ที่เก่า..ครั้งเราเคยร่วมฝัน..ปันรัก
มาบัดนี้..มีเพียงตัก..ที่อ้างว้างอย่างไร้รัก..มาทักทาย
ผืนพรมกว้าง..แห่งทุ่งร้าง..ช่างโดดเดี่ยวเดียวดาย
ที่เก่า..ไร้ดาวพราวเรียงราย...ให้ใจเศร้าตรม

[สายใย]

ณ ที่เก่า เธอคง อยู่ตรงนี้
ถ้าไม่มีคนร้าย ทำลายฝัน
ขออภัยอย่าโกรธลงโทษกัน
เพียงใจฉันฝันเพ้อรักเธอจริง

[แป้งน้ำ]

วันเหงา ๆ . .. กับเก้าอี้ชรา
คนหนึ่งนั่งจ่อมจมในรอยน้ำตาและความคิดถึง
หักห้ามภาพรบกวนในความคิดคำนึง
รักคุณ .. . น้อยลงกว่าครึ่งไม่ได้สักที


สายลมกระซิบบอกอะไรคุณบ้าง?
ความทรงจำซีดจาง .. . ยังค้างติดเต็มใจนี้
สำหรับคุณ .. เป็นแค่ผง-ฝุ่นหรือคนดี
จึงสะสมอยู่ในตาคู่นี้ .. . จนบอบช้ำ

[kongkaab]

ยังวนเวียน วกวน ในห้วงลึก
รักตราตรึก นึกคิด มันผิดไหม
เรื่องเก่าๆ ยังเฝ้า หลอกหลอนใจ
ติดอยู่ใน ที่เก่า เฝ้านึกคอย

มองกลับไป ห้องเก่า เราเคยอยู่
ยังนั่งดู รูปเก่า ของเราสอง
ยังเผลอกด เบอร์เก่า โดยไม่มอง
เพราะเราสอง รักเก่า เลยเศร้าเอย...

[/size][/color]

 

[กุลมาตา(singlemom99)]

อยากหยุดใจ   ให้ลง  ตรงที่เก่า
ตรงที่เคย   มีเขา  มีเราสอง
อยากย้อนวัน  เวลา  กลับมาครอง
ตรงที่สอง  ใจเรา   ยังเข้าใจ

อยากหยุดใจ  ไว้พิงพัก  กับตักอุ่น
ตรงที่เคย  นอนหนุน  อุ่นรักใส
อยากย้อนคืน  ที่เดิม   เติมสายใย
ตรงที่ใคร  คนนั้น  เคยปันรัก

[ตะวันฉาย]

...ตรงศาลาคนเศร้าที่เก่าฉัน
ยังรำพันปันแต่งแบ่งน้ำใส
รดรินหลั่งฝั่งหน้ามิลาไกล
ยังคลอใจไหลรินหยดบทน้ำตา

...ตรงที่เก่ามีเราเริ่มเพิ่มความรัก
สุดท้ายผลักฉันไปไกลห่วงหา
บททดสอบตอบรับไม่นับมา
ยับอุราพาม้อดไหม้ให้ระทม...ตรงที่เดิม...

[จ้อง เจรียงคำ]

วันเหงา ๆ . .. กับเก้าอี้ชรา
คนหนึ่งนั่งจ่อมจมในรอยน้ำตาและความคิดถึง
หักห้ามภาพรบกวนในความคิดคำนึง
รักคุณ .. . น้อยลงกว่าครึ่งไม่ได้สักที


สายลมกระซิบบอกอะไรคุณบ้าง?
ความทรงจำซีดจาง .. . ยังค้างติดเต็มใจนี้
สำหรับคุณ .. เป็นแค่ผง-ฝุ่นหรือคนดี
จึงสะสมอยู่ในตาคู่นี้ .. . จนบอบช้ำ

ข้างเก้าอี้ที่ชรา
รอบๆรอยตี นกา..คือสายตาที่ชุ่มฉ่ำ
กลับมาที่เก่า...พร้อมรอยหมองเศร้า..เป็นประจำ
ด้วยการตอกย้ำ..ซ้ำๆ...ว่าเดียวดาย

เก้าอี้ที่ฝืนสังขาร
ร่วงโรยไปตามกาล...ที่เนิ่นนาน..น่าใจหาย
ฉันเองก็ไม่ต่าง..ผุพังไปทั้งโครงสร้าง...ของกาย
ที่เปลี่ยนแปลงไปตามการเคลื่อยย้าย...ของดวงตะวัน

เก้าอี้ที่โยกคลอน..ตอนถูกนั่ง
ส่งเสียงดังๆ...เหมือนเขาอยากจะสั่งถ้อยคำ..ร่ำลาฉัน
เขาคงไม่รู้..ว่าคนที่นั่งอยู่..ก็หดหู่เกินทนแล้วเหมือนกัน
หรือที่เก่าของเรานั้น...จะเป็นที่สุดท้าย..ที่คนอย่างฉัน..เคยหายใจ

[กุลมาตา(singlemom99)]

เก้าอี้ชรา..เก่าคร่ำคร่าเฉกเช่นฉัน
รอยยับย่นนั้น..เช่นใบหน้าฉันเอง
แล้วเธอล่ะ..หญิงชรา..น่ายำเกรง
ไยปล่อยตา..ให้คว้างเคว้ง..กับเก้าอี้ชรา

[สุวรรณ]

เก้าอี้ชรา..เก่าคร่ำคร่าเฉกเช่นฉัน
รอยยับย่นนั้น..เช่นใบหน้าฉันเอง
แล้วเธอล่ะ..หญิงชรา..น่ายำเกรง
ไยปล่อยตา..ให้คว้างเคว้ง..กับเก้าอี้ชรา

ยินเสียงใคร รำพัน
ว่าตนนั้นเป็นเช่นเก้าอี้ชรา
แม้จะเก่า แต่ทรงคุณค่า
รู้ไว้เถอะว่า เก้าอี้ชรา ยังมีคุณค่าให้ใครต่อใครนั่งคอย[/font]

[แป้งน้ำ]

เก้าอี้ชรา..เก่าคร่ำคร่าเฉกเช่นฉัน
รอยยับย่นนั้น..เช่นใบหน้าฉันเอง
แล้วเธอล่ะ..หญิงชรา..น่ายำเกรง
ไยปล่อยตา..ให้คว้างเคว้ง..กับเก้าอี้ชรา

ยินเสียงใคร รำพัน
ว่าตนนั้นเป็นเช่นเก้าอี้ชรา
แม้จะเก่า แต่ทรงคุณค่า
รู้ไว้เถอะว่า เก้าอี้ชรา ยังมีคุณค่าให้ใครต่อใครนั่งคอย[/font]

มุมเดิมๆ ของคนไม่เคยเปลี่ยนไป
ยังคงเฝ้ารอใคร .. . ไม่ท้อถอย
คิดถึงหญิงชรา .. . รอการกลับมาจากหน้าซอย
ค่ำนี้ .. จะลิ้มรสชาติบัวลอย .. . ให้อิ่มพุง

[แป้งน้ำ]

วันเหงา ๆ . .. กับเก้าอี้ชรา
คนหนึ่งนั่งจ่อมจมในรอยน้ำตาและความคิดถึง
หักห้ามภาพรบกวนในความคิดคำนึง
รักคุณ .. . น้อยลงกว่าครึ่งไม่ได้สักที


สายลมกระซิบบอกอะไรคุณบ้าง?
ความทรงจำซีดจาง .. . ยังค้างติดเต็มใจนี้
สำหรับคุณ .. เป็นแค่ผง-ฝุ่นหรือคนดี
จึงสะสมอยู่ในตาคู่นี้ .. . จนบอบช้ำ

ข้างเก้าอี้ที่ชรา
รอบๆรอยตี นกา..คือสายตาที่ชุ่มฉ่ำ
กลับมาที่เก่า...พร้อมรอยหมองเศร้า..เป็นประจำ
ด้วยการตอกย้ำ..ซ้ำๆ...ว่าเดียวดาย

เก้าอี้ที่ฝืนสังขาร
ร่วงโรยไปตามกาล...ที่เนิ่นนาน..น่าใจหาย
ฉันเองก็ไม่ต่าง..ผุพังไปทั้งโครงสร้าง...ของกาย
ที่เปลี่ยนแปลงไปตามการเคลื่อยย้าย...ของดวงตะวัน

เก้าอี้ที่โยกคลอน..ตอนถูกนั่ง
ส่งเสียงดังๆ...เหมือนเขาอยากจะสั่งถ้อยคำ..ร่ำลาฉัน
เขาคงไม่รู้..ว่าคนที่นั่งอยู่..ก็หดหู่เกินทนแล้วเหมือนกัน
หรือที่เก่าของเรานั้น...จะเป็นที่สุดท้าย..ที่คนอย่างฉัน..เคยหายใจ

ไม่มีสิทธิ์ไปเรียกร้อง .. . ทวงคืน
และสายตาคู่นี้มองคนอื่นได้ที่ไหน
จุมพิตรูปถ่ายใบเก่าด้วยหัวใจ
ความเหงาที่คุณวางไว้ .. . ไม่เคยห่างตา


ถ้าหัวใจฉันรวนเร
รักง่ายถ่ายเทเหมือนใครว่า
สักนิด .. . จะไม่มีให้เห็นหรอก "น้ำในตา"
แต่ทุกอย่างยังคงเป็นปัญหา .. . อยู่เช่นเดิม

[จ้อง เจรียงคำ]

ที่เก่า..ที่ไม่เคยเก่า
แค่เป็นที่ที่ฉันค้นพบว่าความเศร้า..ค่อยๆเพิ่ม
แต่ฉันก็ยังคง..หมั่นมาดู..และเผลอหยิบเอาความหดหู่..มาเติม
เพราะฉันไม่อาจลืมได้เลย..ที่เริ่ม..ของรัก--และลา

ฉันขอวางรูปเธอ..ไว้สักพัก
แต่ความคิดถึง..อันหน่วงหนัก..ยังคงยึดปัก..ตรงสีหน้า
และคงอีกนาน..เท่านาน...ควบคู่ไปกับกาลเวลา
ที่เก่าตรงนี้..ยังคอยท่า...แต่ฉันอาจหมดเวลา..ในไม่นาน

[กุลมาตา(singlemom99)]

เก้าอี้ชรา..เก่าคร่ำคร่าเฉกเช่นฉัน
รอยยับย่นนั้น..เช่นใบหน้าฉันเอง
แล้วเธอล่ะ..หญิงชรา..น่ายำเกรง
ไยปล่อยตา..ให้คว้างเคว้ง..กับเก้าอี้ชรา

ยินเสียงใคร รำพัน
ว่าตนนั้นเป็นเช่นเก้าอี้ชรา
แม้จะเก่า แต่ทรงคุณค่า
รู้ไว้เถอะว่า เก้าอี้ชรา ยังมีคุณค่าให้ใครต่อใครนั่งคอย[/font]

มุมเดิมๆ ของคนไม่เคยเปลี่ยนไป
ยังคงเฝ้ารอใคร .. . ไม่ท้อถอย
คิดถึงหญิงชรา .. . รอการกลับมาจากหน้าซอย
ค่ำนี้ .. จะลิ้มรสชาติบัวลอย .. . ให้อิ่มพุง

มุมเดิมๆ ของคนชรา..เช่นฉัน
เสียงเปิดประตูนั้น..หรือว่าฝันไป
หญิงชรา..อาจกลับมาหา..ก็เป็นได้
แล้วใช่ไหม..ถุงใส่ "บัวลอย" ของตา

..เขียนกลอนแนวนี้..ไพเราะมากค่ะ "แป้งน้ำ"..กระทู้นี้..งามคิด..แต่งต่อกันได้อรรถรสจริงๆ