ชีวิตเศร้าเหงาหม่นกมลหมอง
รักเป็นสองตรองดูรู้สับสน
โชคชะตาพาจบพบมืดมน
ต้องอับจนทนหนาวร้าวฤดี
คราได้สบพบชายเขาหมายช่วย
เอื้ออำนวยด้วยจิตชิดวิถี
คอยปลอบขวัญวันไกลนัยวลี
หลายเดือนปีชี้ถ้อยคอยดูแล
ดังชีวิตติดหล่มปมอาถรรพ์
สายสัมพันธ์วันจากฝากรอยแผล
คำสัญญาครานั้นมาผันแปร
ทิ้งดวงแขแช่ร่างกลางฝนพรำ
เหมือนตราบาปสาปไว้ไร้ศักดิ์ศรี
นวลฉวีลี้ห่างมิต่างช้ำ
คลื่นชีวิตผิดหนักรักระกำ
โดนตอกย้ำคำหยามยามเขาชัง
ดุจพายุคุกรุ่นหมุนสยาย
เข้าทำลายหมายบั่นมิทันยั้ง
คลื่นลมโหมโถมทับให้ดับพัง
หมดสิ้นหวังฝังร่างมิบางเบา
ดั่งเรือน้อยลอยคว้างกลางลมคลื่น
แม้สุดฝืนขืนสู้อยู่หงอยเหงา
มองรอบกายคล้ายจบมิพบเงา
โอ้ตัวเราเฝ้าลอบปลอบตัวเอง
