ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[critical_godz]

คนแก่เหงา...เพราะสังขารไม่เที่ยง

นั่งยองยองริมสะพานดวงตาเหม่อ
เพ้อระเมอถึงวันวานอันหวานหอม
คิดถึงยายคู่กายาคู่หลับนอน
ได้จากจรลาลับจากโลกไป

น้ำตาตกลงคลองทำใจยาก
ทนลำบากหกสิบปีอยู่อาศัย
พอวันนี้แกลาลับจากฉันไป
ความอาลัยบังคับฉันทิ้งน้ำตา

เมื่อหกสิบปีก่อนฉันบอกแก
อย่าแยแสความตายมันธรรมดา
ถึงวันนี้ไม่มีแกเลยรู้ว่า
ความเหงาคาใจมันทรมาน

ขอโทษที่ปล่อยให้แกไปก่อน
ฉันแรงอ่อนเดินไม่ไหวเพราะสังขาร
รอเดี๋ยวเดียวยายเอ๋ยอีกไม่นาน
ทิ้งสะพานไว้แล้วฉันจะตามไป

[กุลมาตา(singlemom99)]

โถ  ปู่สัก  รักกลอน  อ้อนหาคู่
ยายคงอยู่  บนสวรรค์  ใจมั่นถึง
อยู่เป็นมิ่งขวัญ ลูกหลาน  อย่าด่วนบึ่ง
ตามยายซึ่ง  จากไป  ไกลนะตา

ลุงของป้า  มาจาก  พรากแต่แรก
แค่สี่สิบเก้าแยก  แทรกไปหา
พญายม  ตรมใจ  อาลัยมา
เก้าปีกว่า  ลุงมาจาก  พรากลูกเมีย

ลูกป้าเล็ก  เด็กน้อย  จ้อยจิริด
เก้าขวบมิตร  แท้แม่  มิแปรเสีย
เป็นเพื่อนแม่  แท้แทนพ่อ  หนอคลอเคลีย
แม้สูญเสีย  ใจยังสู้  คู่ลูกเอย


..ปู่อยู่เป็นมิ่งขวัญลูกหลานก่อนนะ..ปล่อยย่าไปเป็นนางฟ้าก่อน..ป้ากุลก็ปล่อยลุงไปเป็นเทวดา..เลี้ยงลูกลูกยังเล็กจ้า

[กุลมาตา(singlemom99)]

สังขารนั้น  ไม่เที่ยง  เลี่ยงไม่อยู่
หล่อสวยหรู  อยู่มา หน้าก็เหี่ยว
พิจารณา  สังขาร  ตามกาลเกลียว
เผลอแผลบเดียว  เหี่ยวย่น  มิพ้นเลย

อย่าทะนง  หลงตัว  มัวเพลินเพลิด
พิจารณา  สังขารเถิด  เปิดเฉลย
เมื่อยังเยาว์  สาวสวย หนุ่มหล่อเอย
ไม่กี่ปี  นี่เลย  เผยตีนกา

[พิมพิลาไลย]

โถปู่จ๋า อย่าตัดพ้อ ต่อสังขาร
อีกไม่นาน หลานก็เป็น เช่นนั้นหนา
สิ่งสุดท้าย กายแตกดับ กับชีวา
สู่ภพหน้า หาที่ไป ไม่เหมือนกัน

ถึงเหงาใจ อย่าได้ท้อ ต่อความเหงา
สิ่งบรรเทา เรานั้นมี ที่สุขสันต์
ใช้บทกลอน มาผ่อนคลาย หายจาบัลย์
อย่าผูกพัน อันสังขาร ผ่านร่วงโรย

         

พิมพิลาไลย

      

[คนรักษ์ถิ่น]

มองเห็นปู่  ดูเศร้า เหงาอาวร

ยังอาทร  หาคู่  ดูสงสาร

ย่าจากไป ทิ้งไว้  เป็นตำนาน

เพียงวันวาน  หวานจาก   ก็พรากไป

คงเหลือไว้ความดี ที่ฟูมฟัก

กับความรัก เชื่อใจ เคยใฝ่หา

พบเพื่อพราก   จากเพื่อเจอ  เพียงศัทธา

ถึงเวลา ต้องจาก พรากเพื่อเจอ

[ไพร พนาวัลย์]

อันสังขารคนเราเก่าไปเรื่อย
มันเริ่มเฉื่อยช้าลงไม่คงที่
มีสิ่งเดียวดวงใจไม่ตามปี
มันยังดีมิเสื่อมถอยสักน้อยเดียว

มันยังรักยังหลงพะวงหา
คนจะมาเป็นยายไม่วายเหลียว
แม้อายุยังน้อยนักรักจริงเชียว
ให้มาเอี่ยวหารสองครองนคร

ถ้าไม่เกี่ยงว่าแก่แต่ยังเก่ง
ไม่ข่มเหงหัวใจไม่หลอกหลอน
จะยกให้เป็นหนึ่งในยามนอน
จะขอพรคุ้มภัยให้จำเริญ

ไม่มีคนดูแลคนแก่เหงา
หากมีเจ้าเป็นเกลอไม่เก้อเขิน
จะร่วมเรียงเคียงใกล้ให้เพลิดเพลิน
เป็นเพื่อนเดินไปวัดหัดฟังธรรม

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ปรางทิพย์]

ยามถวิลจินต์สบพบสังขาร
หลากตำนานกาลล่วงห้วงความช้ำ
ด้วยคะนึงถึงยายคล้ายมืดดำ
มองฝนพรำค่ำนี้มิมีใคร

เคยผ่านโลกโศกสุขแม้ทุกข์บ้าง
ยายเคียงข้างพลางชี้วลีใส
เป็นพลังหวังอยู่คู่ฤทัย
กลับจากไกลไปลับไม่กลับคืน

บนเส้นทางร้างเหงาเปรียบเขาเขิน
ต้องเผชิญเดินดายคล้ายว่าฝืน
ล้าแสนล้า...ขาแข้งสิ้นแรงยืน
ยามหลับตื่นขื่นขมระทมทรวง

มองเดือนดาวหนาวจิตด้วยคิดถึง
เสียงรำพึงตรึงไว้ในแดนสรวง
จงรอคอยรอยรักอีกสักดวง
สายใยห่วงหวงกันอย่าหวั่นเลย