ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[deja]

คนอมตะ ๑๗. ฉวีวรรณ ปึกสูงเนิน

หญิงโคราชใจเด็ดมาแต่ไหน
หญิงยิ่งใหญ่ “ย่าโม” โต้ตอบศึก
ผู้นำทัพสัประยุทธ์สุดหาญฮึก
ด้วยสำนึกเกิดเพื่อไทยตายเพื่อไทย

ร้อยปีกว่าผ่านไปไม่เคลื่อนคลาด
หญิงโคราชยังกล้าหาญยังขานไข
“ฉวีววรณ ปึกสูงเนิน” เนินสูงใจ
ไม่หวั่นไหวภัยพาลรุกรานตน

ร้อยกว่าปีผ่านไปในกระแส
สังคมแปรแพ้กิเลสเหตุฉ้อฉล
เปลี่ยนสงครามข้ามชาติข้ามมณฑล
เป็นพิกลคนสยามสงครามกัน

“ฉวีววรณ” เป็นกองหน้าประชาชน
ไม่จำนนคนโกง “ขอรับฉัน”
ไม่ก้มหัวให้อำนาจทายาททัณฑ์
ไม่ไหวหวั่นอำนาจคนร่วมพารา

มิถุนาฯ ๔๔ มีเสียงปืน
เขาหยิบยื่นความตายให้หลานย่า
เขาลอบยิงแม่ลูกสองยิงมารดา
เขาผลาญพร่าคุณธรรมนำสังคม

“ย่าโม” หลั่งน้ำตาอาดูรแสน
นี่คือแดนฉันปกป้องประคมหงม
เพื่อลูกหลานเป็นไทไร้ระทม
ใช่ถอยจมไทยฆ่าไทยใจมืดดำ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

ฉวีวรรณ ปึกสูงเนิน
เป็นเจ้าหน้าที่ธุรการ ประจำองค์การบริหารส่วนตำบล นากลาง อ.สูงเนิน นครราชสีมา เป็น"กองหน้าประชาชน" ให้แก่หลายองค์กร ทั้งองค์กรภาครัฐ ภาคเอกชน ทั้งระดับท้องถิ่น ระดับชาติและระดับสากล
เนื่องจากฉวีวรรณเป็นคนทำงานตรงไปตรงมา รักความถูกต้อง ทำงานโปร่งใสและไม่ยอมอยู่ใต้อิทธิพลคนใดที่จะเก็บเกี่ยวเอาประโยชน์จากงบประมาณแผ่นดิน หรือใช้อำนาจหน้าที่โดยมิชอบรังแกประชาชนได้ บวกกับเป็นแกนนำคนหนึ่งในการฟื้นฟูวิถีชีวิตวัฒนธรรม โดยเฉพาะเรื่องเครือข่ายเหล้าพื้นบ้านแห่งประเทศไทย ลักษณะการทำงานนางฉวีวรรณจึงสร้างความไม่พอใจให้แก่ผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่นมาตลอด ทำให้นางฉวีวรรณหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องขัดเส้นทางผลประโยชน์ของใครบางคน และถูกยิงตายขณะอายุ ๓๕ ปี เมื่อ ๒๑ มิถุนายน ๒๕๔๔ 

[deja]

คนอมตะ ๑๘. สารี อ๋องสมหวัง

สังคมนี้มีมากมายของกินใช้
ด้วยนิสัยทุนนิยมบ่มสร้างสม
ผลกำไรเป็นกอบกำทำนิยม
แต่เงื่อนปมซุกซ่อนซับซ้อนมี

บางพ่อค้าแม่ค้าหัวใสแจ๋ว
มุ่งย้อมแมวขายให้ใจภูตผี
ผลข้างเคียงเสี่ยงตายเสี่ยงชีวี
ทุกข์ทวีเกิดทุกคนทุกเชื่อวัน

จึงเกิดผู้คุ้มครองคนกินใช้
ไม่ว่าใครต้องจ่ายจับรับสุขสันต์
ไม่ว่าใครปัจจัยสี่มีครบครัน
เธอมุ่งมั่นปกป้องไม่มองเมิน

“สารี อ๋องสมหวัง” จริงจังจิต
แบบชีวิตพยาบาลห้องฉุกเฉิน
ทุกเจ็บป่วยอาจมอดม้วยด้วยสายเกิน
เธอดำเนินทุกรูปแบบอย่างแยบคาย

“ฉลาดซื้อ” คือผลงานรูปธรรม
สุดเลิศล้ำย้ำแนวคิดสิทธิ์ซื้อขาย
“ร้องทุกข์ครั้งดีกว่าบ่นพ่นน้ำลาย”
เธอมั่นหมายสังคมนี้มีเที่ยงตรง

ถูกขู่ฆ่าว่าระวังศพไม่สวย
หาว่ารวยล้นหลามตามประสงค์
ถูกด่าว่าเหยียบย่ำกดต่ำลง
เธอยังคงมุ่งทุกผู้รู้เท่าทัน

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

สารี อ๋องสมหวัง
อดีตพยาบาลห้องฉุกเฉินผู้รู้ว่าตัวเองเหมาะกับบทบู๊ จึงหันไปทำงานพัฒนาสาธารณสุข เน้นเรื่อง “ยาปลอดภัย” หนึ่งในผลงานสำคัญคือการถอดทะเบียนยาแก้ปวดตราหนึ่ง จากนั้นจึงมุ่งทำงานด้าน "คุ้มครองผู้บริโภค" อย่างเต็มตัว มีการเปิดศูนย์ร้องทุกข์ ทำหนังสือต่อต้านการเอาเปรียบ ตามแนวคิดที่เชื่อมาตลอดว่า "ร้องทุกข์ครั้งเดียวดีกว่าบ่นพันครั้ง" จนเป็นที่มาของนิตยสารไร้โฆษณา "ฉลาดซื้อ" ซึ่งวางแผงเล่มแรกปี ๒๕๓๖
สารีเห็นว่าคนไทยส่วนหนึ่งยังเพิกเฉยต่อการเอาเปรียบผู้บริโภค แต่ส่วนหนึ่งก็เปลี่ยนไป และเชื่อว่าคนส่วนมากที่ร้องเรียนเพราะอยากเห็นความเปลี่ยนแปลง แม้ยังไม่เกิดให้เห็นชัดเจนก็ตาม นอก จากนี้ ส่วนหนึ่งยังร้องเรียนเพื่อเป็นบทเรียนไม่ให้ไปทำกับผู้อื่น
สารีจึงเห็นว่าต้องทำให้ผู้บริโภคตระหนักว่าการร้องเรียนมีประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เช่นที่เธอเคยเจอ เด็กประถมสี่คนหนึ่งร้องเรื่องเปิดฝายาอมตราหนึ่งไม่ออก จึงส่งคำร้องเรียนไป ทำให้ทุกวันนี้ข้างกล่องมีคำอธิบายต้องใช้เหรียญบาทช่วยเปิด

[deja]

คนอมตะ ๑๙. พิทักษ์ โตนวุธ

โรงโม่หินโม่ทุกอย่างที่ขวางหน้า
ทำลายป่าเขียวดกน้ำตกสวย
ทำลายถ้ำโบราณฐานอำนวย
สามารถช่วยบอกประวัติบอกเป็นมา

“เขาผาแดงรังกาย” เกือบตายสิ้น
ระเบิดหินระเบิดใจให้กังขา
เกิดเปรี้ยงปร้างอย่างไรไร้มาตรา
คงปิดตาฟ้าดินด้วยกินโกง

ผู้ “พิทักษ์ โตนวุธ” จึงขุดค้น
เขาสู้ชนคนร้ายจนตายโหง
ลูกกระสุนเก้านัดจัดลงโลง
มอบไข้โป้งให้ “พิทักษ์” พิทักษ์ธรรม

“บ้านชมพู” สู้ประจญตามคนกล้า
เผชิญหน้าเรื่องประหลาดพลาดถลำ
สร้างอ่างใหญ่ในป่าเขาเท่าก่อกรรม
ชาวบ้านช้ำชอกใจไร้แหล่งกิน

“อยู่ที่สูงก้มมองป่าอย่ากระทำ
จงจดจำเราทำได้ไร้ติฉิน”
ประโยคร้อนต้อนรับทุกชีวิน
คนต่างถิ่นร่วมงานสานอาลัย

เทียนหนึ่งเล่มอาจระงับดับได้ง่าย
เทียนมากมายจุดต่อไม่หวั่นไหว
อุดมการณ์แกร่งกว่ามิจฉาใจ
พิทักษ์ไว้เพื่อแผ่นดินเพื่อส่วนรวม

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

พิทักษ์ โตนวุธ เกิดเมื่อ ๓ ธันวาคม ๒๕๑๔ คนบุรีรัมย์ผู้เป็นแกนนำและที่ปรึกษาเครือข่ายกลุ่มอนุรักษ์ลุ่มน้ำชมพู ต.ชมพู อ.เนินมะปราง พิษณุโลก ดำเนินการคัดค้านโรงโม่หินในบริเวณเขาผาแดงรังกาย ภูเขาลูกเล็กที่มีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ เป็นป่าต้นน้ำ มีน้ำตกหลายแห่ง มีถ้ำเก่าแก่หลายแห่ง มีร่องรอยทางประวัติศาสตร์ และมีน้ำพุธรรมชาติ
พิทักษ์พยายามยื่นหนังสือร้องเรียนคัดค้านโรงโม่หิน จนเกิดการชุมนุมใหญ่เมื่อ ๔ มกราคม ๒๕๔๑ มีการตรวจสอบกระบวนอนุมัติที่ดิน การสวมรอยเขตระเบิดหิน จนสามารถเปิดเผยความจริงให้กระจ่าง
เมื่อมีกระแสข่าว อุตสาหกรรมจังหวัดพิษณุโลจะอนุญาตให้ต่อสัญญาและเพิ่มประทานบัตรแก่โรงโม่ใหม่อีกแปดโรง พิทักษ์และชาวบ้านจึงเตรียมเคลื่อนไหวคัดค้าน ทำให้เขาถูกคนร้ายสองคนขี่รถ จักรยานยนต์ตามประกบยิงจนเสียชีวิตข้างถนน ขณะกลับจากประชุมเจรจาหาข้อสรุป เมื่อ ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๔๔ เวลาบ่ายๆ

ท้ายนี้ขอไว้อาลัยผู้กล้าอีกท่าน ทองนาค เสวกจินดา อายุ ๔๖ แกนนำต่อต้านการขนส่งถ่านหินในพื้นที่ ต.ท่าทราย อ.เมือง จ.สมุทรสาคร ผู้ถูกมือปืนสองนายบุกยิงเสียชีวิตหน้าบ้านพักเมื่อวันที่ ๒๘ ก.ค.ที่ผ่านมา

[...สียะตรา..]

......คารวะ..ทุกฤดี...ผู้พลีกล้า

...เฝ้ารักษาคณานับซึ่งทรัพย์สิน

...อันเป็นของมวลชน...บนแผ่นดิน

...แม้ต้องสิ้น...ร้าวระโหย..โดยจัณฑาล

[deja]

คนอมตะ ๒๐. วัลลภ ตังคณานุรักษ์

มีเด็กไทยเกิดมาร้าวรันทด
ไม่รู้รสรื่นรมย์สมวัยใส
ไม่รู้รักอบอุ่นอ้อมกอดใด
ไม่มีใครใส่ใจให้แนะนำ

เด็กเร่ร่อนนอนข้างทางถนน
ต้องผจญตรากตรำย่ำขยำ
คนโรคจิตติดยาอาชญากรรม
กระหน่ำซ้ำเยาวชนหม่นหมองใจ

ลูกก่อสร้างร้างไร้ใครดูแล
ทั้งพ่อแม่แบกหามตามเงื่อนไข
หาตอนเช้ากินค่ำต่ำปัจจัย
พอยาไส้ไม่พอลูกเข้าเรียน

ครู “วัลลภ” ลบเลือนรอยเปื้อนเปรอะ
ล้างแผลเหวอะแผลชีวิตจากผิดเผียน
จัดคุณครูข้างถนนเฝ้าวนเวียน
เพื่อนักเรียนนอกระบบพบเรื่องควร

แบกเป้หลังหวังเด็กไทยได้แย้มยิ้ม
ของกินอิ่มของจำเป็นของเล่นสรวล
ตามสิทธิผู้เยาว์ตามกระบวน
ได้ครบถ้วนตามจำเป็นเช่นทั่วไป

ทั้ง “ครูหยุย” ทุกคนในมูลนิธิ
สร้างมิติคำครูผู้ขานไข
ข้างถนนข้างเสาไฟไม่เป็นไร
ข้างเคียงไหล่ให้เด็กรู้คือครูจริง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

วัลลภ ตังคณานุรักษ์

อดีตครูโรงเรียนหมู่บ้านเด็ก กาญจนบุรี ปัจจุบันเป็นผู้ก่อตั้งและเลขาธิการมูลนิธิสร้างสรรค์เด็ก กล่าวถึงวัตถุประสงค์ในการจัดตั้งว่า “มูลนิธิฯตระหนักเสมอว่าสังคมไทยยังมีเด็กๆ อีกมาก มายที่ประสบปัญหาอ การปล่อยปละละเลยให้เด็ก ๆเหล่านี้ถูกทอดทิ้ง ด้อยโอกาส เติบโตขึ้นมาตามยถากรรม ทำให้สังคม ไทยในอนาคตย่อมอ่อนแอ เต็มไปด้วยประชากรคุณภาพต่ำ มูลนิธิฯ จึงรวบรวมบุคคลที่มีความคิดและมีจิตตระหนักเรื่องนี้ ร่วมกันทำงานทั้งแบบเต็มเวลาและอาสาสมัคร เพื่อเป็นกลไกประสานน้ำใจจากประชาชน เข้าเกื้อกูลและสร้างฐานชีวิตที่ดีให้แก่เด็กๆด้อยโอกาส”
   
วัลลภยังเป็นผู้ริเริ่มโครงการ “ครูข้างถนน” เพื่อสำรวจเด็กเร่ร่อน คลุกคลีและสร้างสัมพันธ์ เมื่อเด็กยินยอมพร้อมใจก็จะพาเข้าบ้านเปิดหรือหน่วยงานที่เหมาะสม เพื่อการฟื้นฟูและพัฒนาในลำดับต่อไป นอกจากนี้ยังประสานงานกับหน่วยงานภาครัฐและเอกชนในลักษณะของเครือข่ายเพื่อร่วมกันป้องกันและแก้ไขปัญหาเด็กเร่ร่อนในภาพรวม 

[deja]

คนอมตะ ๒๑. หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน

ปี ๔๐ เกิดวิกฤตต้มยำกุ้ง
ทั้งเมืองยุ่งแย่ยากลำบากหลาย
ค่าเงินบาทลอยตัวหัวใจวาย
ฆ่าตัวตายหลายคนพ้นอัปรีย์

อุณหภูมิเมืองไทยป่วยไข้หนัก
แทบกระอักเลือดตายกลายเป็นผี
ร้อนธรรมาสน์อาสนะพระหวังดี
ท่านยอมพลีสงบสุขดับทุกข์ไทย

เกิด “ผ้าป่าช่วยชาติ” ศาสน์ประสาน
วัดกับบ้านร่วมต่ออายุขัย
พระกับคนร่วมงานต้านเภทภัย
สยามใช่ไร้พลังร่วมใจกาย

ทองคำหนักหมื่นสามกิโลกรัม
อุปถัมภ์ทุนสำรองคล่องค้าขาย
เงินสองหมื่นล้านบาทอาจเปรียบปราย
เราทั้งหลายให้ทุกหยาดเป็นชาติพลี

“หลวงตาบัว” ทำให้ไทยตระหนัก
พวกเรารักชาติยิ่งกว่าสุขี
แค่เงินทองของนอกกายฝ่ายโลกีย์
ล้วนยินดีสละให้ในยามแคลน

๓๐ มกราฯ ปี ๕๔
ปฐพีร่ำไห้อาลัยแสน
สมณะละสังขารจากขวานแดน
เหลือเพียงแก่นเตือนใจให้กลมเกลียว

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
เป็นพระภิกษุนักวิปัสสนากรรมฐานในพุทธศาสนานิกายเถรวาท คณะธรรมยุติกนิกาย ชาวจังหวัดอุดรธานี และเป็นเจ้าอาวาสองค์แรกของวัดเกษรศีลคุณ (วัดป่าบ้านตาด) ท่านเป็นหนึ่งในศิษย์ของพระครูวินัยธรมั่น ภูริทัตโต ซึ่งได้มีโอกาสอุปฐากรับใช้หลวงปู่มั่นในช่วงปัจฉิมวัย และเป็นผู้หนึ่งที่ได้บันทึกประวัติของหลวงปู่มั่นโดยละเอียดในเวลาต่อมา
หลวงตามหาบัวเป็นที่รู้จักในฐานะพระนักปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานผู้มีปฏิปทาที่มั่นคง แน่วแน่ เด็ดขาด และจริงจัง จนสามารถบรรลุธรรมในระดับหนึ่ง และสำเร็จเป็นพระอรหันต์
หลังวิกฤตการณ์ทางเศรษฐกิจในประเทศไทยเมื่อปี ๒๕๔๐ ชื่อของหลวงตามหาบัวได้เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางยิ่งขึ้นทั้งในและนอกประเทศ จากการที่ท่านได้ดำเนินการทอดผ้าป่าทองคำและเงินสกุลดอลลาร์สหรัฐฯ ภายใต้ชื่อ "โครงการผ้าป่าช่วยชาติ โดยหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน" เพื่อใช้เป็นทุนสำรองของประเทศไทย ซึ่งโครงการดังกล่าวนี้ได้ดำเนินการมาโดยตลอดในช่วงปัจฉิมวัยของท่าน

[deja]

คนอมตะ ๒๒. สันติพงษ์ มูลฟอง

หนูเป็นเด็กไร้สัญชาติขาดหลายสิทธิ์
มีชีวิตไม่ใช่ไทยใจกังขา
บ้านหนูอยู่ชายขอบรอบพารา
ไร้คุณค่าร่วมแผ่นดินถิ่นเติบโต

มองโรงเรียนมองไปใจละห้อย
ตนต่ำต้อยน้อยโอกาสขาดอักโข
เพื่อนยืนตรงให้ธงชาติมาดโอ้โฮ
หนูเดินโซเข้าโรงงานทำเช้าเย็น

เปรียบกล้าไม้ไร้น้ำดินอุดม
อยู่ในร่มในเงาแห่งทุกข์เข็ญ
ทั้งแสงแดดสายลมฝนกระเซ็น
ไม่เคยเห็นไม่เคยเจอเสมอไป

“แม่สามแลบ” บ้านนี้มีไม้ดัด
อัตคัด “บ้านโพซอ” รอแก้ไข
“บ้านสบเมย” ละเลยควรของเยาว์วัย
ผู้ห่วงใยไม่ปล่อยปละละทิ้งกัน

“สันติพงษ์ มูลฟอง” ของจริงแท้
เขาแน่วแน่แก้ปัญหาล่าสิ่งฝัน
เด็กมีบัตรประจำตัวเป็นสำคัญ
สิ้นปิดกั้นไทยชายขอบคนขอบแดน

วันเด็กปี ๕๑ จึงบังเกิด
ลดละเมิดเด็กหลังฉากลำบากแสน
สง่างามประดุจฝูงยูงรำแพน
ที่เมืองแมน “สาละวิน” อีกถิ่นไทย

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

สันติพงศ์ มูลฟอง
   
ชายหนุ่มนักสู้แห่งอำเภอสบเมย แม่ฮ่องสอน เป็นคนหนึ่งที่มองเห็นปัญหาเด็กต่างด้าวถูกใช้แรงงานข้ามวันข้ามคืน เป็นแรงผลักดันให้เขาดำเนินการเพื่อรักษาสิทธิ์และความเท่าเทียมของเด็กไร้สัญชาติอย่างจริงจัง

ในช่วงแรกของการทำงาน เขาพบปัญหามากมายเช่น กฎหมายที่ไม่เอื้ออำนวยต่อการทำงานบนพื้นที่เชิงเขา ตลอด จนปัญหาจากการขาดข้อมูลความรู้ด้านกฎหมาย ซึ่งเป็นเรื่องละเอียดอ่อนในการดำเนินงาน เขาจึงเดินหน้าศึกษาข้อกฎหมายต่างๆอย่างจริงจัง เช่น พระราชบัญญัติสัญชาติ ระเบียบการศึกษา ควบคู่กับการสร้างเครือข่ายกับภาคีผู้มีอุดมการณ์เดียวกัน จนสามารถจัดตั้ง “ศูนย์พัฒนาเครือข่ายเด็กและชุมชน” เพื่อขยายผลในการทำงานให้มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น
   
เช้าวันที่ ๙ มกราคม ๒๕๕๑ สันติพงษ์และเด็กๆจากหมู่บ้านเก้าแห่ง รวมทั้งบ้านแม่สามแลบ บ้านแม่ดึ๊ บ้านโพซอ และใกล้เคียง จำนวนกว่าสองพันชีวิต ได้มาร่วมพิธีเปิดวันเด็กไร้สัญชาติ ครั้งที่หก บริเวณลานหาดทรายริมแม่น้ำสาละวิน ตัวแทนหมู่บ้านแม่สามแลบร้องเพลงชาติไทยนำ เมื่อร้องจบได้กล่าวว่า “การร้องเพลงชาติในครั้งนี้ร้องโดยบุคคลซึ่งไร้สัญชาติ”

[deja]

คนอมตะ ๒๓. พระสุพจน์ สุวโจ

“พุทธทาสศึกษา” พระรุ่นใหม่
“ธารน้ำไหล” เมืองไชยามาสู่ฝาง
สวนแห่งเมตตาธรรมนำปล่อยวาง
สวนผิดทางขัดประโยชน์โทษถึงตาย

ที่ดินกว้างหนึ่งพันห้าร้อยไร่
ตระเตรียมไว้เช่น “สวนโมกข์” มุ่งมั่นหมาย
เผยแผ่ธรรม “พุทธทาสฯ” อธิบาย
ชาว “สันทราย” แห่งเชียงใหม่ได้แบ่งปัน

ที่ผืนใหญ่ใจคนเท่าผืนหนัง
มืดมิดบังด้วยประโยชน์โทษมหันต์
สมณะถูกข่มขู่ถูกกดดัน
จงจัดสรรสันติแดนแผ่นดินธรรม

ฆราวาสอาจหาญภิกษุสงฆ์
มุ่งเจาะจงจาบจ้วงเนกขัม
ทั้งบุกรุกคุกคามหยามย้ำคำ
กล้ากระหน่ำแม้เป็นพระไม่ละวาง

๑๗ มิถุนาฯ ปี ๔๘
เลือดพระแปดเปื้อนดินถิ่นบาดหมาง
“พระสุพจน์” ถูกฆ่าตายทิ้งข้างทาง
ก่อนสรรค์สร้างศูนย์กลางใหม่ใช้ทำงาน

อะไรทำเมืองพุทธประทุษร้าย
ผู้พลีกายพลีใจผู้สืบสาน
อะไรทำคนเย็นเป็นคนพาล
ตามกล่าวขานอำนาจเงินเกินห้ามปราม

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์


พระสุพจน์ สุวโจ

เกิด ๒๔ มิถุนายน ๒๕๐๙ อ.กันตัง จ.ตรัง เนื่องจากพ่อรับราชการอยู่กรมเจ้าท่า จ.สงขลา จึง ต้องย้ายมาอยู่กับป้าที่กรุงเทพฯเพื่อเรียนหนังสือ ในช่วงเป็นนักเรียน มีผลการเรียนในระดับดีมาก เมื่อเรียนจบมัธยมปลายจากโรงเรียนรัตนาธิเบศร์ ก็สอบเข้าเรียนต่อในคณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย เกษตรศาสตร์

หลังจบการศึกษาแล้วทำงานได้ระยะหนึ่ง จึงได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดชลประทานรังสฤษดิ์ และได้เข้าร่วมการอบรมอานาปานสติที่สวนโมกขพลาราม สุราษฎร์ธานี ทำให้สนใจศึกษาปฏิบัติธรรม ในสวนโมกข์มานับแต่นั้น
   
คืนวันที่ ๑๗ มิถุนายน ๒๕๔๘ มีกลุ่มคนจำนวนมากรุมทำร้ายพระสุพจน์ สุวจโน จนถึงแก่มรณภาพ โดยก่อนหน้านี้ มูลนิธิเมตตาธรรมรักษ์ อนุมัติให้ทางคณะสงฆ์ใช้งบประมาณ เพื่อปรับปรุงภูมิทัศน์ สำหรับย้ายสำนักงานมูลนิธิในส่วนกลาง เปิดสำนักงานใหม่ขึ้นในบริเวณสถานปฏิบัติธรรมอย่างเต็มรูปแบบ หลังการฉลองร้อยปีชาตกาลพุทธทาสภิกขุ ในปี ๒๕๔๙

[deja]

คนอมตะ ๒๔. รศ.นพ. สภา ลิมพาณิชย์การ

มีคุณหมอมากมายหลายสำนึก
หมอตรองตรึกเวทนาค่ารักษา
หมอพาณิชย์คิดค่าตัวคั่วค่ายา
หมอพ่อค้าสร้าง “โรงบาล” บานตะไท

นั่นโรงหมอหรือโรงแรมแฉล้มหรู
นอกในดูเด่นสง่าน่าสงสัย
ค่าหาหมอหามาตลอดวัย
จะพอไหมใคร่คิดผ่อนก่อนใช้งาน

หมอล้านบาทมาดมุ่งผลกำไร
มองคนไข้ผู้ซื้อยื้อสังขาร
มองคนป่วยทำเป้าทำผลงาน
ทุกปีผ่าน “โบนัส” จัดบานเบือ

“หมอห้าบาท” มาดมุ่งจรรยาบรรณ
มีครบครันเมตตาจิตคิดช่วยเหลือ
ค่าปรึกษาค่ายาท่านจานเจือ
ท่านเอื้อเฟื้อคิดถูกกว่ายาอุทัย

หมอ “สภา ลิมพาณิชย์ฯ” จิตประเสริฐ
เป็นผู้เปิด “คลินิก” ห้องแถวไม้
เป็นผู้ลดช่องว่างสังคมไทย
เป็นผู้ใช้เงินบำนาญทานคนจน

มีคุณหมอมากมายควรเอาอย่าง
ควรเสริมสร้างวิญญาณหมอต่อกุศล
“ขออุทิศชีวิตข้าเพื่อปวงชน”
สาบานตนสาบานไว้ใจรู้ดี
 
ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

รศ.นพ. สภา ลิมพาณิชย์การ
หลังศึกษาจบจากคณะแพทยศาสตร์และศิริราชพยาบาลมหาวิทยาลัยแพทยศาสตร์ รศ.น.พ.สภาได้รับทุนของThe China Medical Board of New York Institute ไปฝึกงานทางMedical Photograply ที่The Johns Hopkins Hospital เมืองBaltimore จากนั้นกลับมารับราชการเป็นอาจารย์โท ภาควิชากายวิภาคศาสตร์ หน่วยภาพการแพทย์ หัวหน้าหน่วยถ่ายภาพ คณะแพทยศาสตร์ศิริราชพยาบาล มหาวิทยาลัยมหิดล และเป็นอาจารย์พิเศษโรงเรียนเวชนิทัศน์ โรงพยาบาลศิริราชพยาบาล
อาจารย์หมอสภาเปิดคลินิกที่ซอยระนอง ๑ ตามคำชักชวนของเพื่อนเมื่อปี ๒๕๐๗ ทำไปได้สักพักเพื่อนก็ขอถอนตัว จึงทำต่อเพียงผู้เดียว โดยคิดเพียงค่ายาเพียง ๕-๗๐ บาท จนได้รับฉายา “หมอห้าบาท” อีกทั้งยังไม่คิดค่าตรวจ หากไม่มีเงินหรือมีเท่าไรก็เอาเท่านั้น ทำเช่นนี้เพราะไม่ต้องการให้ผู้ป่วยไปซื้อยารับประทานเอง เนื่องจากไม่รู้ว่าตนแพ้ยาชนิดใด และการรับประทานยาโดยปราศจากคำแนะนำของแพทย์ทำให้ดื้อยาได้ ส่งผลเสียต่อการรักษา
ที่สำคัญ อาจารย์หมอสภาเน้นการให้คำแนะนำว่าควรปฏิบัติตัวอย่างไรจึงหายป่วย รวมทั้งไม่เคยทำบัญชีรายรับรายจ่ายของคลินิก เดือนไหนเงินไม่พอจ่ายค่ายาก็นำเงินบำนาญของตนออกมาใช้ โดยอาจารย์หมอบอกว่าทำเช่นนี้เพราะคิดว่ามันเป็นหน้าที่

[deja]

คนอมตะ ๒๕. พรเพชร เหมือนศรี

ฉันกับแม่เคยมีที่ทำกิน
เป็นแผ่นดินสินทรัพย์นับคาดหวัง
ทำไร่นาข้าวงามตามกำลัง
พอประทังพอเพียงเลี้ยงชีพควร

ฉันกับแม่เจอฟ้าผ่าในหน้าแล้ง
ทางการแจ้งแหล่งประเภทเขตสงวน
“ทุ่งเขาพระ” ที่เลี้ยงสัตว์จัดจำนวน
ห้ามรบกวนครอบครองจับจองเอา

ฉันกับแม่แค่ชาวนาผู้ยากไร้
มีเพียงใจไม่หวั่นไหวไม่ขลาดเขลา
ปี ๑๑ ร้องเรียนเพียรผ่อนเบา
หวังพวกเขาเมตตาหาเหตุใด

ฉันกับแม่แพ้ทางข้อข้องขัด
การรังวัดจัดไว้ไม่โปร่งใส
หลอกชาวบ้านลงนามตามกันไป
สุดวิสัยชาวเรารู้เท่าทัน

ฉันกับแม่จากกันในวันหนึ่ง
แม่ผู้ซึ่งสู้ทนจนอาสัญ
หน่วยงานนี้งานโน้นโยนกลองกัน
จนผ่านผันผ่านนายกฯถึงสี่คน

ปี ๔๗ ฉันยังคงส่งจดหมาย
ยังมั่นหมายยุติธรรมนำส่งผล
กลับได้รับความตายจำหน่ายตน
เมืองสินบนปล้นชีวิตปลิดชีพเรา

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์


พรเพชร เหมือนศรี

ชื่อเดิม พรพิศ เหมือนศรี เกิด ๒๒ กรกฎาคม ๒๔๘๐ ถูกลอบทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตเมื่อ ๓๑ พฤษภาคม ๒๕๔๗ เป็นชาวนาผู้ต่อสู้เพื่อสิทธิในที่ดินทำกินจนได้รับรางวัลนักสิทธิมนุษยชนดีเด่นในปี ๒๕๓๑ เธอใช้เวลากว่าครึ่งค่อนชีวิตในการต่อสู้กับอำนาจรัฐและระบบราชการเพื่อรักษาที่ดิน มรดกชิ้นสุดท้ายที่พ่อกับแม่เธอทิ้งไว้ให้

การต่อสู้เริ่มตั้งแต่สมัยพ่อของเธอ นายพิม เหมือนศรี เมื่อรู้ว่าที่ดินตนซื้อมาและทำไร่ทำนาจนราชการยกให้เป็นไร่ตัวอย่าง ถูกประกาศให้เป็นที่ดินสงวน หวงห้ามสำหรับเลี้ยงสัตว์ (เขตสาธารณะเลี้ยงสัตว์ทุ่งเขาพระ) ซึ่งในการทำรังวัดนั้น ดำเนิน การอย่างไม่โปร่งใส และเจ้าหน้าที่บังคับให้ชาวบ้านลงนามในเอกสารที่ไม่มีข้อความใดๆ

จดหมายร้องเรียนฉบับแรก เขียนขึ้นเมื่อวันที่ ๑๔ พ.ค. ๒๕๑๑ โดยนางหนู เหมือนศรี แม่ของพรเพชร การร้องเรียนได้ผ่านกระบวนการราชการมากมาย จากหน่วยงานหนึ่งไปยังอีกหน่วยงานหนึ่ง ย้อนกลับไปกลับมา ผ่านนายกรัฐมนตรีถึงสี่คน จนกระทั่ง ๑๒ พฤษภาคม ๒๕๔๗ พรเพชรส่งจดหมายถึงนายกสภาทนายความ เป็นการส่งเอกสารเพิ่มเติม เพื่อให้ช่วยส่งเรื่องพิพาทกรณีที่ดิน ขึ้นสู่ศาลรัฐธรรมนูญ เป็นจดหมายร้องเรียนฉบับสุดท้ายของเธอ ก่อนจะถูกลอบทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตในอีก ๑๙ วันต่อมา รวมเวลาต่อสู้ ๓๖ ปี

[deja]

คนอมตะ ๒๖. นายดาบตำรวจ วิชัย สุริยุทธ

เขาถูกว่าบ้าบอถูกหัวเราะ
ด้วยชอบเพาะต้นไม้ในแห่งหน
ไร้ผู้จ้างผู้วานใช่งานตน
เขาไม่สนไม่ใส่ใจไม่หยุดทำ

ว่างจากงานสำราญหว่านพฤกษา
ทุกครั้งคราทุกแห่งหนจนใจหนำ
เมล็ดพันธุ์ห้าร้อยเม็ดเสร็จประจำ
เขาผู้นำ “ปรางค์กู่” สู่เขียวงาม

ทุกวันที่หนึ่งเดือนห้าหน้าที่เริ่ม
มุ่งส่งเสริมวันแรงงานชาวสยาม
ควบ “มอไซ” คันเก่าเฝ้าติดตาม
ได้ฤกษ์ยามฝนฉ่ำพรำพืชพันธุ์

สามสิบปีที่เขาทำทุกเช้าเย็น
เขาผู้เป็นตัวอย่างทางสร้างสรรค์
สองล้านต้นด้วยคนหนึ่งซึ่งสามัญ
นับหมื่นวันมั่นคงตรงต่อใจ

“ให้ผมเล่นการเมืองไม่สนหรอก
แต่ขอบอกเรื่องบุญหนุนสดใส
ปลูกต้นไม้ยั่งยืนคืนปัจจัย
ลูกหลานไทยได้ใช้ค่าพฤกษาพรรณ”
 
ต้นยางนายางข้นล้นใจเขา
ต้นสะเดาสะท้อนผู้สู้ตามฝัน
อีกต้นคูนต้นตาลงานโจษจัน
ผู้คงมั่นนาม “วิชัย” ฤทัยทอง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์



นายดาบตำรวจวิชัย สุริยุทธ

ผู้บังคับงานหมู่สอบสวน สถานีตำรวจภูธรอำเภอปรางค์กู่ จังหวัดศรีสะเกษ วัย ๕๘ ผู้ใช้ชีวิตร่วมยี่สิบปี ก้มหน้าก้มตาปลูกต้นไม้ทุกวันโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน โดยใช้เวลาว่างจากงานราชการ ออกปลูกต้นไม้ทุกวันตามที่รกร้างว่างเปล่า ไหล่ถนน ที่ดินสาธารณะ ฯลฯ ปลูกโดยที่ไม่มีนายสั่ง ไม่มีค่าตอบแทนใด ๆ จะมีบ้างก็เสียงหัวเราะลอยลมของเด็กๆ และชาวบ้านที่คิดว่าเขาเป็นบ้า
         
เวลาผ่านไปเกือบยี่ปี อำเภอปรางค์กู่ซึ่งเคยเป็นอำเภอที่แห้งแล้งยากจนที่สุดในประเทศ กลับร่มรื่นเขียวขจีไปด้วยต้นไม้นานาชนิด โดยเฉพาะต้นตาลที่นับได้ไม่ต่ำกว่าสองล้านต้น ไม่รวมไม้ชนิดอื่นๆ ไม่ว่าต้นยางนา ต้นคูน ต้นสะเดา ต้นขี้เหล็ก ฯลฯ
           
ดาบวิชัยปลูกต้นไม้เป็นกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิมทั้งเช้าและเย็น ยังใช้มอเตอร์ไซค์คู่ชีพอายุสิบกว่าปีเป็นพาหนะ บรรทุกเมล็ดพันธุ์ไปปลูกตามที่ต่างๆ แต่ละปีเริ่มปลูกต้นไม้ก่อนหน้าฝน โดยเลือกวันที่ ๑ พฤษภาคมเป็นวันแรกของการปลูกต้นไม้ ถือเป็นการให้เกียรติวันแรงงานแห่งชาติ โดยรวมแล้วเขาแล้วน่าจะปลูกไปมากกว่าสองล้านกว่าต้น ด้วยการนำเมล็ดพันธุ์ไปหยอดตามขอบถนน ริมห้วยหนองคลองบึง วันละ ๔๐๐-๕๐๐ ต้น ต้นตาลก็ปลูกไม่ต่ำกว่า ๑๐๐ เมล็ด ต้นคูนก็น่าจะร่วมหมื่นต้น และยังมีต้นไม้อื่นๆอีก

[deja]

คนอมตะ ๒๗. จุรินทร์ ราชพล

ธุรกิจบ่อเลี้ยงกุ้งรุ่งเรืองหลาย
เงินมากมายเข้ากระเป๋าเหล่าสิงห์เสือ
รุกพื้นที่ป่าชายเลนเป็นบานเบือ
แทบไม่เหลือ “บ้านป่าคลอก” ช้ำชอกใจ

ปี ๐๔ มีพื้นที่สามหมื่นไร่
เพียงผ่านไปสี่สิบปีนี่ไฉน
เหลือสี่ร้อยน้อยลงด้วยเหตุใด
ฝีมือใครอาจอุกเข้ารุกราน

เกิดแกนนำอนุรักษ์ป่าภูเก็ต
กลุ่มใจเด็ดเมล็ดพันธุ์แห่งกล้าหาญ
อิทธิพลคนยิ่งใหญ่ไม่กลัวลาน
ประจัญบานต้านโทษประโยชน์มัน

กำแพงคนขัดขวางรถแทร็กเตอร์
กำแพงเกลอร่วมใจล้วนกล้าขวัญ
อุดมการณ์ประสานคนล้นสัมพันธ์
ไม่หวาดหวั่นพรั่นพรึงถึงชีวา

แต่บ่อกุ้งบ่อทองคำยังกล้ำกราย
จึงสู้ตายเพื่อคลายคลี่บี้ปัญหา
จึงสู้ตายเพื่อบ้านเกิดกำเนิดมา
รู้รักษาสิ่งแวดล้อมอย่ายอมใคร

ต้นโกงกางด่างพร้อยด้วยรอยเลือด
เขาถูกเชือดถูกเฉือนตามเงื่อนไข
กาย “จุรินทร์ ราชพล” อาจพ้นไป
แต่หัวใจยังสถิตย์ติดชายเลน

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์

จุรินทร์ ราชพล 

หนึ่งในแกนนำกลุ่มอนุรักษ์บ้านป่าคลอก อ.ถลาง จ.ภูเก็ต ถูกคนร้ายยิงและเสียชีวิตเมื่อ ๓๐ มกราคม ๒๕๔๔ สาเหตุเนื่องจากคัดค้านการบุกรุกพื้นที่ป่าชายเลนภูเก็ต เพื่อทำบ่อเลี้ยงกุ้งของนายทุนผู้มีอิทธิพลในพื้นที่

กลุ่มอนุรักษ์บ้านป่าคลอก เริ่มงานมาตั้งแต่ ๒๕๓๕ ช่วงที่ธุรกิจการเพาะเลี้ยงกุ้งกำลังเฟื่องฟู ทำเงินมหาศาล จนมีการขยายพื้นที่เลี้ยงกุ้งกันไปทั่วภาคใต้บ้านป่าคลอก ต.ป่าคลอก อ.ถลาง ภูเก็ต เป็นหนึ่งในอีกหลายๆ พื้นที่ ที่ถูกรุกล้ำขยายทำบ่อกุ้ง ทำให้กลุ่มอนุรักษ์บ้านป่าคลอกรวมตัวกันตั้งกำแพงขัดขวางรถแทรกเตอร์ของนายทุน ที่เข้ามาบุกรุกป่าชายเลนบริเวณบ้านป่าคลอก

การต่อสู้ดำเนินมาเรื่อยๆ ถึงขั้นร้องเรียนผ่านหน่วยรัฐและเอกชน หลายครั้งหลายครา จากนั้นด้วยบทบาทที่ชัดเจนของกลุ่มจึงขยายงานอนุรักษ์ไปสู่ทะเลโดยมีกิจกรรมป้องกันปราบและตรวจจับ อวนรุน อวนลาก ที่เข้ามาทำประมงในเขตห้าม รอบชายฝั่ง แต่การบุกรุกกอบโกยทรัพยากรธรรมชาติก็ยังคงมีเรื่อยๆ โดยเฉพาะป่าชายเลน ดังนั้นความขัดแย้งระหว่างชาวบ้านกับนายทุนก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆเป็นเหตุให้นายจุรินทร์ ราชพล ถูกลอบสังหาร

[deja]

คนอมตะ ๒๘. แยนะ สะแลแม

ผ้า “ฮิญาบ” สวยงามตามแบบอย่าง
ตามแนวทางอิสลามห้ามอวดผม
“แยนะ สะแลแม” เธอชื่นชม
ปักสวยสมประจักษ์ใจใช้งดงาม

ผ้าคลุมผมคลุมเพียงกายอยู่ภายนอก
ไม่อาจบอกภายในไร้หวั่นหวาม
แม่ลูกแปดแห่ง “ตากใบ” แดนไฟลาม
เธอทวงถามสิทธิ์ชอบธรรมนำชุมชน

มุ่งช่วยเหลือจำเลยคดีใหญ่
แม้เภทภัยมากมายในแห่งหน
แม้รู้น้อยด้อยปัจจัยไม่จำนน
แม้ยากจนแต่กุศลล้นชายแดน

เธอศึกษารูปคดีมีทางออก
เธอวิ่งรอกหาหลักทรัพย์นับหลายแสน
ทำหน้าที่ดุจทนายฝ่ายขลาดแคลน
เป็นตัวแทนแนบแน่นใจในกดดัน

เป็นผู้นำกลุ่มสตรีผู้สูญเสีย
ล้วนลูกเมียญาติมิตรผู้อาสัญ
ร่วมจิตใจร่วมปัญญาร่วมประจัญ
ร่วมฝ่าฟันยากลำบากจากเหตุการณ์

ผ้า “ฮิญาบ” ผืนนี้ที่เธอปัก
ลายแห่งรักยุติธรรมนำสมาน
ลายเกลี่ยไกล่ใช้เวลานานแสนนาน
ยังยืนกรานสร้างงานแท้แม้เข็มตำ

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์



แยนะ สะแลแม

จากการทำงานด้วยความเสียสละ และจิตใจที่มุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวในการปกป้องสิทธิมนุษยชนของผู้คนในพื้นที่จังหวัดชายแดนใต้  ทำให้ แยนะ สะแลแม หญิงเหล็กแห่งตากใบ ในวัยเฉียดห้าสิบ ที่มีความรู้เพียงจบชั้นประถมสี่ ได้รับรางวัล “ผู้หญิงปกป้องสิทธิมนุษยชน” ประจำปี ๒๕๕๐ จากคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ

นอกจากนี้เธอยังเป็นหนึ่งในตัวแทนของกลุ่มสตรีสานสัมพันธ์สู่สันติสุข เป็นการรวมกลุ่มของผู้หญิงที่ลูกชาย สามี พ่อ หรือญาติเสียชีวิตในเหตุการณ์ตากใบและเหตุรุนแรงอื่นๆ โดยแยนะทำหน้าที่ประสานงานการให้ความช่วยเหลือด้านกฎหมายและสิทธิมนุษยชนแก่ผู้ได้รับผลกระทบทั้งจากกรณีตากใบ และกรณีต่างๆ ประสานงานร่วมกับกลุ่มเยาวชนใจอาสาเพื่อครอบครัวผู้สูญเสีย มูลนิธิเครือข่ายครอบครัว คณะทำงานยุติธรรมเพื่อสันติภาพ และอนุกรรมการคุ้มครองสิทธิมนุษยชน จัดเวทีรับฟังเรื่องราวร้องทุกข์พร้อมให้ความรู้และความช่วยเหลือด้านกฎหมาย กระบวนการยุติธรรมและสิทธิมนุษยชนแก่สมาชิกครอบครัวผู้ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ความไม่สงบในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้

[deja]

คนอมตะ รวมเล่มแล้วครับ มีทั้งหมด ๔๔ บท

http://book.truelife.com/truebook/store-detail/?12693&detail

กลอนแปดประกอบภาพถ่ายเพื่อสดุดีผู้กล้า ๔๔ คน ทั้งที่มีชีวิตอยู่และจากไป การกระทำเพื่อความถูกต้องและยุติธรรมของเขา แลกมาด้วยน้ำตาและหยดเลือด ไม่ว่าจะเมื่อไร พวกเขาเหล่านี้ย่อมเป็น “คนอมตะ” ในสังคมเรา

คนอมตะบทที่ ๔๔. จินตนา แก้วขาว

“หาดบ้านกรูด” สูดหายใจได้เต็มปอด
ถิ่นสุดยอดปลอดพิษสารระเหย
แดนอบอวลมิตรไมตรีคนคุ้นเคย
ดุจทรามเชยงามพิสุทธิ์ผุดผาดตา

วาฬบรูด้าท้าทายคลื่นลมแรง
เคยสำแดงกำลังเกิดกังขา
รู้เหตุร้ายเรื่องอุบาทว์พาดผ่านมา
สิ้นชีวาคาผืนทรายชายหาดงาม

โรงไฟฟ้าเริ่มดำเนินเดินตามแผน
ทำคะแนนเก็บปัจจัยไร้เกรงขาม
กว้านซื้อที่ยุชาวบ้านตะกละกลาม
ตัดข่มนามย่ำศักดิ์ศรีด้วยเงินทอง

“จินตนา แก้วขาว” แก้วกร้าวแกร่ง
เธอโต้แย้งแจ้งท้ากล้าลองของ
นำชาวบ้านต้านปัญหามาครอบครอง
เธอประลองกับยักษ์ใหญ่คับฟ้าดิน

ถูกไล่ยิงขู่ฆ่าเหมือนหมูหมา
ถูกกล่าวหาใส่ร้ายถูกติฉิน
ถูกตัดสินจองจำช้ำชีวิน
ถูกดูหมิ่นเป็นแม่ค้ากล้าลองดี

เธอพิสูจน์ให้โลกนี้ได้รับรู้
ฉันจะอยู่อย่างฉันเห็นเป็นวิถี
สิทธิคนเกิดมาทุกชีวี
ล้วนต้องมีเพื่อให้ได้เท่าเทียม

โดย เดชา เวชชพิพัฒน์

จินตนา แก้วขาว

แกนนำกลุ่มอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมบ้านกรูด ประจวบคีรีขันธ์ ดำเนินการต่อต้านการสร้างโรงไฟฟ้าถ่านหินมูลค่าหกหมื่นล้าน ในบริเวณที่อยู่อาศัยของเธอและชาวบ้านมาตั้งแต่ปี ๒๕๓๙ ทำให้ถูกลอบยิง ถูกขู่ฆ่า และถูกใส่ร้ายป้ายสีทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องผลประโยชน์ในฐานะเป็นแกนนำ

๑๑ ตุลาคม ๒๕๕๔ จินตนาถูกศาลสั่งให้จำคุกโดยไม่รอลงอาญา ในข้อหาบุกรุก นำของโสโครกเปรอะเปื้อนบุคคลและทรัพย์สิน ด้วยการนำชาวบ้านกลุ่มเสื้อเขียวบุกรุกงานเลี้ยงโต๊ะจีนของบริษัท ยูเนี่ยน พาวเวอร์ ดีวีลอปเม้นท์ จำกัด เจ้าของโครงการโรงไฟฟ้า ต่อมาเธอได้รับพระราชทานอภัยโทษหลังอยู่ในเรือนจำสองเดือน

จินตนาเคยให้สัมภาษณ์ผู้เขียนว่า “สาเหตุที่พี่ป่วนงานเลี้ยงเพราะมันเป็นเรื่องสิทธิทำกินของชาวบ้าน พี่อาจคิดไม่เหมือนคนอื่น พี่อาจจะนอนตีพุงอยู่บ้านก็ได้ แต่มันเป็นเรื่องของพี่ ไม่จำเป็นต้องไปสนใจว่ามีโรงไฟฟ้าแล้วได้กี่หมื่นล้าน พี่เทียบหกหมื่นล้านกับเงินร้อยเดียวที่พี่มีก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของพี่ที่จะเลือกว่าจะอยู่กับมันหรือไม่ ตรงนี้เป็นวิถี มันเป็นวิถี คนที่ไม่เข้าใจเราก็จะบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องพัฒนา แต่พี่ขอยืนยันว่ามันเป็นวิถีที่พี่เลือก เลือกที่จะอยู่อย่างนี้ จะมีรายได้อะไรฉันไม่รู้”