แว่วเสียงเพรียก...เรียกหา...อย่างหวานซึ้ง
เรารัดรึง...หัวใจ...ให้โหยหา
เสียงเรียกขาน...ตราตรึง...ซึ้งอุรา
เสียงครวญมา...จากใจ...ใฝ่ถึงกัน
เงี่ยหูฟัง...หลังจาก...ยินเสียงแว่ว
ลองฟังแล้ว...เจื้อยแจ้ว...รำพันฝัน
ดั่งพี่ยา...พร่ำหา...พรอดรักกัน
อยากเคียงขวัญ...แนบสนิท...ชิดกายา
๐๐ เสียงครวญ ๐๐
๐๐ ห่างแค่กาย ใจชิด สนิทเจ้า
แม่นงเยาว์ เศร้าทรวง ด้วยห่วงหา
เพราะงานมาก พรากใจ ไปไกลตา
แต่ชีวา ยาใจ มิไกลเลย
๐๐ เห็นลมล่อง ลู่ราบ ระนาบหญ้า
คิดถึงครา หนุนตัก ประจักษ์เผย
ได้หยอกเย้า เคล้าคาง ร่างทรามเชย
กระซิบเผย รักผ่าน ม่านดวงจันทร์
๐๐ กลางลานดิน หินหญ้า หน้าเรือนหอ
เคยพะนอ ทอรัก เป็นฝักฝัน
ลูบไล้ผม ดมดอม กอดหอมกัน
ประคองขวัญ กัลยา ณ ราตรี
๐๐ วอนเนื้อทอง น้องพี่ อย่าหนีหอ
ทิ้งเรือนรอ แรมร้าง ห่างรัศมี
หวั่นความเหงา เข้าขวาง ทางคนดี
ให้หลงสี แสงไฟ ไกลเรือนชาน
๐๐ ครั้นลมพัด ซัดซ่าน ผ่านกายผิว
ดั่งลมปลิว กลิ่นกมล สุคนธ์หวาน
ให้ทรวงพี่ ศรีผ่อง ลำพองบาน
ดุจนงคราญ วานลม ให้ชมเชย
๐๐ ส่งเสียงครวญ ทวนล่อง ถึงน้องขวัญ
ให้สุขสรรค์ เสกใส่ ไอระเหย
คือไอรัก จากพี่ คนที่เคย
ให้ทรามเชย เกยหนุน อุ่นกอดนอน
***เมฆา...***
