คิดถึงตอนขายของอยู่ในร้าน
ตอนเย็นซ่านแสนหิวท้องกิ่วแย่
ก็อาศัยมาม่ามาดูแล
เธอช่วยแก้หิวได้ให้อิ่มพลัน (ไปอยู่ซาอุฯแล้ว)
คิดถึงตอนรับจ้างเมืองลาวรบ
ยังไม่พบมาม่ามาช่วยคั่น
กินแต่หยวก ข้าวแห้งพอแบ่งปัน
ถ้าตอนนั้นมี มาม่าท่าจะดี (ก่อนไปซาอุฯ)
มาบัดนี้มาม่ามาช่วยชาติ
เศรษฐกิจน่าอนาถขาดป่นปี้
คนมีตังก็กินแต่ของดี
คนจนนี้กินมาม่าพอยาใจ 
“ปรางค์ สามยอด” มีมาม่า ยาใจ จนอย่างเรา
หลายวันเข้า ช่างหงอยเหงา เศร้าแค่ไหน
รสต้มยำ ซ้ำหมูสับ คัพหม้อไฟ
วนเวียนไป ไม่รับรส หมดอาลัย
ทำอย่างไร คนจนไม่ อยากมาม่า
โอข้าวปลา ถวิลหา ว่าอยู่ไหน
กระจอกจน ทนซดเส้น ลำเค็ญใจ
เห็นรำไร ในไม่ช้า หน้าแก่โรยย
