ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[my smile]

ผ้าห่มคลุมตัว มือทั้งสองข้างกอดตัวเอง งอเข่าหาความอุ่น
น้ำตาไหลลงมา จิตใจขุ่นเคือง ไม่หยุดคิดเรื่องความหลัง
แสงไฟจากข้างนอก ส่องสาดมาให้ไอร้อน ตรงหัวใจที่ติดอยู่ในภวังค์
ความรักที่มันฝังลึก ยังติดอยู่ในใจ ให้คิดถึงทุกทุกวินาที

เสียงสะอื้นเบาเบา ระบายความเหงา ที่ครอบคลุม
สองตาพราเลือน ทุกมุมถูกปิดด้วยม่านน้ำตา ปราศจากทุกแสงสี
อยู่ในเงามือใต้ผ้าห่ม ด้วยใจที่ผิดหวัง ไม่รู้จะทำเช่นไรดี
คงจะมีแค่หัวใจ แค่ตัวของตัวเองเท่านั้น โอบกอดปลอบชโลม


    

[หนึ่งหยดพิรุณ]

ผ้าห่มคลุมตัว มือทั้งสองข้างกอดตัวเอง งอเข่าหาความอุ่น
น้ำตาไหลลงมา จิตใจขุ่นเคือง ไม่หยุดคิดเรื่องความหลัง
แสงไฟจากข้างนอก ส่องสาดมาให้ไอร้อน ตรงหัวใจที่ติดอยู่ในภวังค์
ความรักที่มันฝังลึก ยังติดอยู่ในใจ ให้คิดถึงทุกทุกวินาที

เสียงสะอื้นเบาเบา ระบายความเหงา ที่ครอบคลุม
สองตาพราเลือน ทุกมุมถูกปิดด้วยม่านน้ำตา ปราศจากทุกแสงสี
อยู่ในเงามือใต้ผ้าห่ม ด้วยใจที่ผิดหวัง ไม่รู้จะทำเช่นไรดี
คงจะมีแค่หัวใจ แค่ตัวของตัวเองเท่านั้น โอบกอดปลอบชโลม


    

๛ จึงความเหงาแผ่คลุม ห่อหุ้มจิต
นิรมิตรรูปกลิ่น มิสิ้นสาง
สุมนายังโชย บ่โรยจาง
เกล็ดน้ำค้างพาเย็น โอ้เป็นไป

แว่วสะอื้นยังมี ในที่นั้น
คอยไหวสั่นท่วงท่าม ยามหลับใหล
รัตติกรลอยลา ยังฟ้าไกล
พาฤทัยให้ถวิล และดิ้นรน

ที่..อาลัยภาพร่าง เคยสร้างสม
อภิรมย์ข่มสดับ ยิ่งสับสน
อวลไอเหงาเหยียบย่ำ เกินจำทน
ช่างมากล้นลึกล้ำ สุดรำพัน ๛

ป.ล. ช่างจบยากจบเย็น

[my smile]

ฉันต้องปลอบตัวเอง จนถึงเมื่อไร
อีกนานไหม ที่ต้องแสแสร้ง บอกตัวเองว่าไม่เหงา
จนถึงเมื่อไหร่ ที่ฉันจะทำใจ เข้าใจคำว่าเรา
ในเมื่อเขา ให้ค่าของคำว่ารัก ในคำว่าเราน้อยลงทุกวัน

ทำไมฉัน ต้องทน กับเขาทุกอย่าง
ยิ่งนานวัน ยิ่งห่าง เราห่างไกลจากคำนั้น
นี่หรือรัก ผิดจากที่เคยให้ ไม่ใช่ มันแตกต่างกัน
ต่างจากวันนั้น วันที่เราทั้งสอง เริ่มมีใจ

เขาคงมีธุระ เลยไม่มาหา
เขาคงไม่มีเวลา เลยไม่โทรมา ใช่ไหม
เขารักฉันคนเดียว ไม่ใช่น่ะ เขาไม่ได้มีใคร
ต้องปลอบใจ อีกเท่าไร ฉันหลอกตัวเอง



  

[ทอฝัน]

...ในทุกคราที่หัวใจเราเหงา
 เราก็รู้ของเราอยู่อย่างนี้
กี่ครั้งกี่หนเราก็ทนมันได้ทุกที
และ...แน่นอน...ครั้งนี้ก็คงเหมือนเดิม

....ใต้ผ่าห่มผืนเก่า
 ยังมีตัวเรากับหัวใจไม่มีอะไรมาเพิ่ม
ความเหงาที่ก่อตัวเราเองที่ต่อเติม
เมื่อเราเริ่มก็ต้องรับผิดชอบ...ปลอบตัวเอง...
.........................................//ทอฝัน

[พิมพิลาไลย]

ใต้แสงจันทร์อันสว่างกระจ่างแจ้ง
แต่ไร้แสงส่องใจในยามเหงา
ยามจันทร์ถูกเมฆทับดับแสงพราว
คล้ายกับเราเศร้าทับดับแสงใจ

คงต้องปลอบตัวเองฟังเพลงเศร้า
อยากรู้เขานั้นแฝงอยู่แห่งไหน
ลมพัดสนจนลู่ดูเอนไป
เปรียบเหมือนใจของคนสนต้องลม

พิมพิลาไลย

[ปรางทิพย์]

วันเดือนผ่านกานท์เก่าเฝ้าคิดถึง
หทัยหนึ่งซึ่งฝันพลันสุขสม
ร่ายเพลงรักทักทายหมายภิรมย์
มากคำคมชมชื่นดาษดื่นกลอน

ฤาเพียงเขาเหงาจิตจึงคิดฝัน
แค่รำพันปั้นรักฝากอักษร
เอ่ยคำหวานสานเล่ห์เห่กล่อมนอน
แฝงนัยซ่อนย้อนรอยแล้วปล่อยวาง

จึงเฝ้าลอบปลอบตัวหัวใจช้ำ
เงามืดดำย้ำหม่นกมลหมาง
เคยหลงลมตรมจิตสนิทนาง
เมื่อรักจางรางเลือนกลับเลื่อนลอย

[ดิษฐา]

วันคืนเก่าเล่าย้อน ดูซ่อนเร้น
อดีตเป็นเช่นเงา ที่เฝ้าฝน
รอยแห่งรักประจักษ์เห็นเช่นใจตน
ว่ายเวียนวนจนดับ หาลับไป



เอื้อมมือกอดโอบอุ้ม ให้ชุ่มชื่น
รอยวันคืนฝืนเก็บ เจ็บจนไหม้
ภาพรอยเก่ารอยย้อน นึกถอนใจ
ย้ำภาพใหม่ให้ชีวิต คิดปลิดลง



ความหนาวเหน็บเจ็บแสบ แทบลับดิ้น
ใจชาชินกินเกาะ กัดเซาะหลง
ปลอบประโลมโหมจิต ให้คิดปลง
จากนี้คง ไร้รางเกาะ ให้เพาะใจ

[สุดสาย]

ใต้แสงดาวคราวหม่นบนฟ้ากว้าง

ใต้ฟ้าจางวันห่างทางมืดมิด

ปลอบตัวเองกับเงาเราไร้สิทธิ์

จะไปคิดถึงกันให้หวั่นทำไม


ปลอบตัวเองเดียวดายใต้ความเหงา

อย่าไปเศร้าเรื่องวันเก่าเราแก้ไข

แต่แค่คิดก็ปวดร้าวเกินเข้าใจ

ฉันจะผ่านวันนี้ได้ไหมไม่รู้เลย

..nara..

[/b]