ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~ร่องรอย..ที่ยับเยิน~

๐

๐ ร่องรอยความถากถางสร้างจงเกลียด
ที่ถูกเธอยัดเยียด..เครียด,หม่น,เศร้า
มันประสมผสานกาลนานเนา
คลุมคลุกเคล้าครอบครองจองชีวิต

๐ สิทธิ์ดิ้นรนไม่มีหนีไม่พ้น
มีแต่ทนอาญาประกาศิต
ซึมเหงาหงอยปล่อยร่างอย่างอุทิศ
มิกล้าคิดต่อกร-อุทธรณ์กรรม

๐ สิ่งที่เธอสร้างรอย..สุดย่อยยับ
เนิ่นนานกลับทวีถี่กระหน่ำ
มิเคยลดปลดออกความชอกช้ำ
มีแต่ซ้ำวันคืน..เข้ากลืนกิน

๐ ไม่เคยคิดนี่หรือ!คือชีวิต
จนอยากปิดฉากพ่ายให้หมดสิ้น
พอกันทีชาตินี้เจ้าชีวิน
ยกให้คนใจหิน-วิ่นเพราะเธอ

๐ ไม่อยากเห็นแสงทองส่องยามเช้า
เพราะสัญญาณความเศร้าเข้าเสนอ
ไม่อยากเห็นรอบกาย,ใครเคยเจอ-
แล้วรอเก้อขาดเงาเจ้าหัวใจ

๐ ร่องรอยซากยับเยินที่เกินต้าน
สอดผสานกาลเวลา-พาคนให้
หลับหรือตื่นมิต่าง..กลางกองไฟ
ที่เธอใช้มายาฆ่าทั้งเป็น..

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๑๖ มิ.ย.๒๕๕๓

[หนึ่งหยดพิรุณ]

๛ ถวิลถึงคะนึงหา พาสะท้อน
ทิฆัมพรลิบลาง  อย่างห่างเหิน
กระหายรักแม้นเป็น เช่นส่วนเกิน
ด้อยประเมิณสุดกล้ำ เกินรำพัน

ถวิลถึงงอนงาม ในยามก่อน
อกพี่ร้อนอย่างไร เฝ้าใฝ่ฝัน
มิเข็ดคร้ามตามรักอยู่ มิรู้วัน
ด้วยใจมันมิเจียมตัว แม้ชั่วยาม ๛

[chaipan1999]

~ร่องรอย..ที่ยับเยิน~

๐

๐ ร่องรอยความถากถางสร้างจงเกลียด
ที่ถูกเธอยัดเยียด..เครียด,หม่น,เศร้า
มันประสมผสานกาลนานเนา
คลุมคลุกเคล้าครอบครองจองชีวิต

๐ สิทธิ์ดิ้นรนไม่มีหนีไม่พ้น
มีแต่ทนอาญาประกาศิต
ซึมเหงาหงอยปล่อยร่างอย่างอุทิศ
มิกล้าคิดต่อกร-อุทธรณ์กรรม

๐ สิ่งที่เธอสร้างรอย..สุดย่อยยับ
เนิ่นนานกลับทวีถี่กระหน่ำ
มิเคยลดปลดออกความชอกช้ำ
มีแต่ซ้ำวันคืน..เข้ากลืนกิน

๐ ไม่เคยคิดนี่หรือ!คือชีวิต
จนอยากปิดฉากพ่ายให้หมดสิ้น
พอกันทีชาตินี้เจ้าชีวิน
ยกให้คนใจหิน-วิ่นเพราะเธอ

๐ ไม่อยากเห็นแสงทองส่องยามเช้า
เพราะสัญญาณความเศร้าเข้าเสนอ
ไม่อยากเห็นรอบกาย,ใครเคยเจอ-
แล้วรอเก้อขาดเงาเจ้าหัวใจ

๐ ร่องรอยซากยับเยินที่เกินต้าน
สอดผสานกาลเวลา-พาคนให้
หลับหรือตื่นมิต่าง..กลางกองไฟ
ที่เธอใช้มายาฆ่าทั้งเป็น..

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๑๖ มิ.ย.๒๕๕๓

ใครกันแน่ ทิ้งรอย ที่เยินยับ
มาบังคับ ใจเป็น เช่นที่เห็น
คอยหลอกล่อ คลอเฝ้า ทุกเช้าเย็น
ป้อนน้ำเน้น คำหวาน ให้ซ่านทรวง

คำฉอเลาะ เพราะพริ้ง หวังอิงแอบ
พะนอแนบ เคียงใกล้ ให้ห่วงหวง
จนเราเผลอ มอบใจ ให้ทั้งดวง
กลับเปลี่ยนแปร หลอกลวง ฆ่าดวงมาลย์

สาวชัยพันธุ์ นอนน้ำตา เช็ดหัวเข่า
พี่ระนาด นั้นเล่า พาร้าวฉาน
มาอ้อนออด หวังแค่กาย ไม่ยืนนาน
สมต้องการ ทิ้งพาล แล้วผ่านเลย

นี่หรือใจ หนุ่มระนาด วาดเพ้อฝัน
มาลืมกัน ห่างไป ใยนิ่งเฉย
วัวเคยค้า ม้าเคยขี่ ที่ก่อนเคย
ทำเฉยเมย ไม่เหลือ เศษเยื่อใย...

 

ล้อเล่นนะคร้า....บ

[หนึ่งหยดพิรุณ]

~ร่องรอย..ที่ยับเยิน~


หลับหรือตื่นมิต่าง..กลางกองไฟ

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๑๖ มิ.ย.๒๕๕๓

ชอบท่อนนี้มาก (ขอนุญาตยกมา)

๛ หลับหรือ(ตื่น)....ใยบ่คล้าย          นิทรา
มิต่าง....จากเวลา                             ขณะว้าง
กลาง....ฤทัยฤาหลับตา                     เห็นภาพ
กองไฟ....เปลวทิ่มสร้าง-                 ร่ำร้อง  มายา ๛

[หนึ่งหยดพิรุณ]

ถึงช้ำนัก รักร้าง บนทางฝัน
ช้ำหทัย ไหวหวั่น ขวัญผวา
อยู่ถึงปลาย ท้ายแถว แนวสายตา
ยังตะกาย หมายคว้า มองหาเงา ๛...(หทัยฯ)

ชอบมาก (ขอนุญาตยกมาเป็นบางคำ)

๛ บนทางฝัน...ห่างแล้ว          อนงค์นาง
ขวัญ....ยิ่งกลับเลือนลาง           แทบสิ้น
สายตา....เหม่อลอยทาง-          แลหา
เงา...ไกลใจขาดดิ้น                  ดับห้วง อนธกาล ๛

[ปรางทิพย์]

เปลวเพลิงเริงรุ่มร้อน            วอดวาย
เผาร่างสุมมอดมลาย            ก่อเถ้า
เหลือเพียงเศษกระจาย         ปลิวเกลื่อน   ใจนา
หวังเก็บรอยฝันเคล้า             ต่างเนื้อนวลถวิล...

[ไพร พนาวัลย์]

ต้องระกำช้ำชอกตอกไม่ยั้ง
ประดุจดังเคียดแค้นแสนโหดเหี้ยม
รักแล้วไยจึงเกลียดเหยียดจนเกรียม
เธอรักเทียมทำเราทรุดสุดทนทาน

หัวใจยับสับแหลกแปลกจริงหนอ?
ยังไม่พอโยนเอาไปเผาผลาญ
ให้ตากฝนโดนแดดแผดซมซาน
ทรมานเหลือเกินจนพิการ

จะตัดแขนตัดขาไม่ว่าเจ้า
เชิญคลุกเคล้าเข้าฟันบั่นประหาร
ควักหัวใจไม่เหลือเมื่อแหลกลาญ
ทรมานผ่านรอย....ที่ยับเยิน

 

“ปรางค์  สามยอด”

[จ้อง เจรียงคำ]

ต้องระกำช้ำชอกตอกไม่ยั้ง
ประดุจดังเคียดแค้นแสนโหดเหี้ยม
รักแล้วไยจึงเกลียดเหยียดจนเกรียม
เธอรักเทียมทำเราทรุดสุดทนทาน

หัวใจยับสับแหลกแปลกจริงหนอ?
ยังไม่พอโยนเอาไปเผาผลาญ
ให้ตากฝนโดนแดดแผดซมซาน
ทรมานเหลือเกินจนพิการ

จะตัดแขนตัดขาไม่ว่าเจ้า
เชิญคลุกเคล้าเข้าฟันบั่นประหาร
ควักหัวใจไม่เหลือเมื่อแหลกลาญ
ทรมานผ่านรอย....ที่ยับเยิน

 

“ปรางค์  สามยอด”

ภาพภายนอก..บอกให้เห็น..เป็นปรกติ
ไร้ตำหนิ..ในรอยริ้ว..โดยผิวเผิน
พบเพียงผล..หม่นไหม้..ให้ประเมิน
แต่ที่เกิน..การยื้อ..คือข้างใน

หมดสภาพราบเรียบเปรียบเหมือนซาก
ที่แสนยากรื้อถอนแม้ตอนไหน
เจียนพังลงตรงฐานแท่นของแก่นใจ
ยากที่ใครจะเห็น..เหมือนเช่นเรา

ดัชนีชี้ค่า..คือสาหัส
ถูกจำกัดจัดฉาก..บนซากเหงา
ยังกระหน่ำร่ำไปแม้ไร้เงา
เป็นวงจรจ่ายเศร้า..ป้อนเข้าใจ

[จ้อง เจรียงคำ]

มาวิเคราะห์ เจาะกาย จากภายนอก
สุดประเมิน เกินกรอก จะบอกได้
เพราะร่างนี้ มีเหลือ เพียงเยื่อใย
ทั้งนอกใน ให้เหี่ยว เกินเยียวยา

ทั่วทั้งร่าง ช่างหม่น จนป่นปี้
ดัชนี ชี้ไว้ ว่าไร้ค่า
ที่เคยแข็ง แรงร้อน แต่ก่อนมา
ทั่วกายา น่าจะ อ่อนระทวย..(น้องหทัยชนก)

ผลจากการ..ผ่านเวลา..มานานเนิ่น
ดูจะเกิน..การกู่กลับ..ยับไม่สวย
ริ้วรอยย่นบนร่าง..ต่างหย่อนย้วย
ที่ระทวย..นั้นหรือ..คือหัวใจ

เพราะแต่ก่อน..ตอนหนุ่ม..กระชุ่มแกร่ง
ใจร้อนแรง..แข็งมั่น..ไม่หวั่นไหว
พอแก่ตัว..หัวใจกร่อน..อ่อนลงไป
นั่นเพราะว่า..อยู่ใกล้...หทัยชนก..(พี่อาร์ตี้)

เกือบไปไม่เป็นแน่...อิอิ 

[ดิษฐา]

ว่าแต่เค้าเราเหลียวเอี้ยวดูบ้าง
ตีนกาวางข้างคู่ อยู่เหมาะสม
รอยเหี่ยวนิด ติดมุมแก้ม แกมระทม
ใกล้วัยตรม ปมเลขสาม จะตามมา

ครั้นใจคิด จิตเริ่มตก สิ้นถกเถียง
วัยจะเลี่ยงเดินหลบ ใครคบหา
เดี๋ยวคนทัก ไหว้คุณป้า สิหลานยา
คิดแล้วหนา น่าช้ำชอก  ละลอกใจ

[จ้อง เจรียงคำ]

เขียนถึงลุง พุงหลาม นามอาร์ตี้
หทัยฯนี้ มีใจ ไม่โกหก
ไร้เรี่ยวแรง แข้งสั่น แถมงันงก
ใบบัวบก พกมา พร้อมยาดม


เขียนถึงน้อง นามว่า..หทัยชนก
เริ่มตลก..แล้วเรา..เดี๋ยวเขาข่ม
หาว่าพี่นี้แก่ตัว..กลัวเป็นลม
เพียงแค่ก้มแค่เงย..เลยหน้ามืด

จะเรียกลุงพุงหลาม..ข้ามศพพี่
หยามศักดิ์ศรี..ชายชาญ..เดี๋ยวพานหืด
ร่างกายพี่ที่ล่วงเลยอาจเคยวืด
แต่หัวใจลื่นไหลปรื๊ด..หาฝืดตาม

อันที่จริง..วัยเราก็เท่านี้
สองหลักเองที่มี..ไม่ล้นหลาม(ไม่เกิน 99 หรอกน่า..อิอิ)
เถอะเรียกพี่ดีกว่านะนงราม
ยังไม่ถึงเลขสาม..เลยงามงอน


ปล.ยังไม่ถึงเลขสามน่ะ..ตัวหน้าหรือตัวหลังก็ไม่รู้นะ..อิอิ   

[สายใย]

 
กลายเป็นช่อง ระหว่างวัย ไปเสียแล้ว
กลอนหวานแหวว แผ่วล้า ทั้งตา,หลาน
ร่องรอยที่ ยับเยิน เกินประมาณ
ดังสุสาน ประจานตน ของคนแพ้

เมื่อหัวใจ ไหวหวั่น ข้ามขั้นเขต
กลายเป็นเหตุ เภทภัย ไกลเกินแก้
ต้องระทม ตรมใจ เขาไม่แคร์
และไม่แม้ แต่ทัก เลยสักที
 

[จ้อง เจรียงคำ]

เขียนกลอนตอบ มอบยื่น มาคืนพี่
ลุงอาร์ตี้ ที่สาว ต่างเฝ้าหลอน
จะเลขไหน ไม่แคร์ อย่างแน่นอน
มาต่อกลอน สอนหนู อย่าดูดาย

ถึงแม้ลุง พุงยื่น เดินฝืนร่าง
คนอิงแอบ แนบข้าง ล้วนห่างหาย
ยังหมายมั่น ฟันฝ่า ค้นหายาย
มาแนบกาย คลายเหงา หนูเข้าใจ...(น้องหทัยฯ)

เด็กคนนี้มีแววแล้วนะนี่...(แววรุ่งใช่ไหมเอ่ย ..?)
แต่เป็นแววโดนตีสักทีไหม
เรียกพี่แล้วก็เรียกอย่าเปลี่ยนไป
ลุงอะไร..วัยเรา..แทบเท่ากัน

เอาแค่พี่แค่อา.หรือน้าพอ
อย่าต้องถ่อถึงลุง..พุ่งเลยขั้น
พุงมีบ้างกำลังงาม..แค่สามชั้น
แบบติดมัน..อ้วนกลม..พอสมวัย

ไม่ใช่เดอะสตาร์ค้นคว้าดาว
เป็นรุ่นเดอะ..เจอะสาว..ก้าวไม่ไหว
แค่ขำขำทำกลอน..ไว้อ้อนใคร
บำรุงใจ..มิให้ฝ่อ..ยามต่อกลอน..

[พิมพิลาไลย]

ใจช้ำช้ำ คราบน้ำตา บนหน้านี้
คงพอที่ จะยืนยัน สิ่งนั้นได้
ทิ้งร่องรอย ที่ยับเยิน เดินจากไป
เหลือแต่ใจ ใกล้จะแหลก แตกกระจุย

กายทรุดโทรม โถมด้วยทุกข์ คลุกด้วยเศร้า
ตั้งแต่เขา ตัดใจลง  เป็นผงผุย
หมดเรี่ยวแรง แคลงใจมาก อยากไปลุย
เราเหมือนปุย นุ่นที่เบา เขาไม่แคร์



พิมพิลาไลย