ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"สิทธิ์คนเหงา?"

๐

๐ ยืนจ้องเธอข้างเตียงเยี่ยงคนรัก
เห็นวงพักตร์เธอยิ้มพริ้มหลับฝัน
ปากน้อยน้อยแก้มนวลป่วนชีวัน
ชวนให้มือยื่นพลันลูบขวัญตา

๐ ปัดเส้นผมถือสิทธิ์ที่ปิดแก้ม
ปัดไปแซมทัดหูเพื่อดูหน้า
แตะปากเธอช่างเสน่ห์เจรจา
จมูกสวยหลายครามาหอมเรา

๐ ดึงผ้าห่มเธอนิดปิดหน้าอก
ให้ช่วยปกป้องเธอเผลอเบียดเข้า
ไล้หน้าผากเรียกขวัญกลั่นคำเบา
ฝันจรดเช้าสิ่งดีนะที่รัก

๐ บรรจงก้มจุมพิตติดหน้าผาก
บัญชาจากก้นบึ้งซึ่งหน่วงหนัก
ก่อนจะถอนวงหน้าเชื่องช้านัก
ด้วยคอยหักใจให้คลายอาวรณ์

๐ นั่งพินิจงามงอนตอนเธอหลับ
ยามร่างเธอขยับปรับกายผ่อน
ยิ่งหลงเธอประดุจจุดไฟฟอน
ให้อยากช้อนเธอกอดพลอดรำพัน

๐ สิทธิ์ทุกอย่างเกิดง่ายในคืนค่ำ
หลังตาช้ำหลับใหลในห้วงฝัน
เกิดทุกยามที่เหงาเคล้าจาบัลย์
คล้ายสวรรค์ให้สิทธิ์ใกล้ชิดเธอ..

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๗ มิ.ย.๒๕๕๓

[ปรางทิพย์]

บรรจงลูบจูบเจ้าเฝ้าถนอม
หัวใจพร้อมยอมรับสดับฝัน
ปรารถนาคว้าสิทธิ์จิตผูกพันธ์
หมายชีวันขวัญตานิทรารมย์

อยากจะพลอดกอดขวัญในวันเหงา
แม้เพียงเงาเฝ้าคอยพลอยสุขสม
ฝากความรักทักทายตามสายลม
ชิดภิรมย์ก้มหอมแม่จอมใจ

[แม่ค้าหน้าหวาน]

ความห่วงหาทุกคราพาใกล้ชิด
อยากใช้สิทธิ์ตรึงจิตสนิทหา
ความคิดถึงซึมซับแทรกเข้ามา
ก็รู้ว่าขาดไม่ได้ไปนิรันดร์

รู้ทั้งรู้ไม่มีสิทธิ์เป็นแค่เงา
เลยมาเหงาคร่ำครวญชวนเพ้อฝัน
อยากใช้สิทธิ์คนเหงาเฝ้ารำพัน
อยากร่วมฝันหมายอิงแอบแนบกายา

[ปรางทิพย์]

ถึงขอบน้ำ ขวางหน้า ขอบฟ้ากั้น
เพียงมั่นใจ ในกัน ฤาหวั่นไหว
รักพูนเพิ่ม เติมฝัน ทุกวันไป
ถึงฟ้าไกล ใจเดียว ยึดเหนี่ยวนำ

เมื่อมั่นใจ ในรัก ตระหนักมั่น
ทุกคืนวัน ฝันรื่น แสนชื่นฉ่ำ
เพียงยังคง ส่งใจ ให้ประจำ
พร้อมกับคำ ย้ำภักดิ์ "ฉันรักเธอ"

[/quote]

อีกขอบฟ้าหารักแนบตักหนุน
อ่อนละมุนอุ่นใจใกล้เสมอ
มีเพียงเจ้าเฝ้ามอบปลอบละเมอ
จึงพร่ำเพ้อเผลอไผลนัยนิยาม

แว่วบรรเลงเพลงรักว่าภักดิ์มั่น
ทุกคืนวันขวัญเจ้ายังเฝ้าถาม
เหตุไฉนใจเหงาเล่านงคราม
ถ้อยเนื้อความตามจิตแนบชิดทรวง

[เมฆา...]

  มิจำแนก แยกแยะ ถูกและผิด
  อาจมีสิทธ์ ปลิดปลง เพราะหลงใหล
  มัวหลงกล วนคว้าง ไร้ทางไป
  จะหมองไหม้ ในปลัก ของรักลวง...(หทัยชนก)   
  ดั่งบุพเพ เลห์รัก ปักศรไว้
  กลางห้องใจ ใสชื่น ระรื่นห่วง
  ยิ้มมองจันทร์ ฝันมองใจ ให้ฉ่ำทรวง
  คือสายบ่วง ห้วงรัด มัดตรึงตรา.....
     หากศรรัก ปักหลุด สุดเกาะไว้
  จะเหลือใจ ไหมเล่า เจ้าเสน่หา
  หรือทิ้งรอย น้อยกลิ่น สิ้นมนตรา
  ปล่อยอุรา หงอยเหงา เข้าคืบคลาน.....(เมฆา...)
       

[ไพร พนาวัลย์]

สิทธิ์คนเหงาเศร้าใจในความห่วง
โถพุ่มพวงห่างกันพี่หวั่นไหว
เคยประคองเนื้อนวลชวนชมไพร
ทั้งป่าใหญ่ไทรย้อยพลอยรื่นรมย์

คิดถึงคืนสองเราเฝ้าพร่ำพรอด
ตะกรองกอดจอมใจให้สุขสม
ได้แต่คิดเพียงแต่ฝันสั่นระทม
จึงต้องข่มสิทธิ์คนเหงาเฝ้าคอยวัน

 

“ปรางค์  สามยอด”

ขอบคุณปิยะมิตร ที่สะกิดเตือนว่า รื่นรมย์ วรรคข้างบน กับ อารมณ์ข้างล่าง
เป็นคำสัมผัสซ้ำ ขอชาวเราจงจำไว้เป็นบทเรียนด้วยเถิด นะ ลุงปรางค์ จึงเปลี่ยนเปผ็น สั่นระทม แทน

[ปรางทิพย์]

หากความเศร้า เหงาใจ คือไฟผลาญ
คงดวงมาน ลาญล่ม ก่อนห่มขวัญ
หากความเศร้า เหงาทรวง คือบ่วงพัน
คงไร้ฝัน อันใด เหลือให้คอย

แม้ว่าเศร้าเหงาจิตด้วยพิษฝัง
เก็บความหลังครั้งจากเหลือซากฝอย
ทิ้งความฝันวันก่อนซ่อนริ้วรอย
ใจดวงน้อยหงอยบ้างอย่างที่เป็น

จงดับไฟในทรวงคราห่วงหา
เก็บน้ำตาลาไกลอย่าให้เห็น
โอบกอดตัวหัวใจใช่ชาเย็น
แล้วหลีกเร้นเส้นทางที่หมางเมิน

[ปรางทิพย์]

เมื่อรักเก่า เราซึ้ง จนถึงจุด
จำสิ้นสุด หยุดร้าง ด้วยห่างเหิน
ความรักเดิม เริ่มรวน เป็นส่วนเกิน
จนยับเยิน เกินแก้ พ่ายแพ้ใจ

หยาดน้ำตา บ่าริน อย่างสิ้นหวัง
ภาพความหลัง ครั้งเก่า ถูกเผาไหม้
โอ้รักเอย เคยแคร์ กลับแปรไป
คิดรักใคร ไยล่วง เพียงบ่วงตรม

ร้องเถิดร้อง...ห้องใจจะได้ว่าง
อาจเคว้งคว้างร้างเหงาเศร้าขื่นขม
เพียงสักครู่รู้แจ้งห้วงแห่งปม
เถอะจงข่มก้มรับกับชะตา

หากบางคราวหนาวจิตด้วยคิดถึง
ด้วยยังซึ้งตรึงรักจักโหยหา
จึงเจ็บแปลบแสบทรวงห้วงอุรา
เสมือนว่าครานี้ที่เดียวดาย

[พิมพิลาไลย]

สิทธิ์คนเหงาเรารู้อยู่แค่ไหน
คงเพียงได้ในส่วนล้วนไร้ค่า
ด้วยอยากรักอยากปลื้มไม่ลืมตา
เพียงวาจามาอ้อนป้อนคำลวง

ตอนนี้เหงาเท่าไรใจโหยหา
มองนภาฟ้ากว้างอย่างแหนหวง
อยากให้โอบกอดไว้แนบในทรวง
โปรดปลอบดวงฤดีที่เหงาจัง



พิมพิลาไลย

[phugun]

นั่งพนิจแนบเคียงหมอนนอนข้างๆ
สุดร้าวรานรวดรักสลักจิต
ได้แต่นั่งมองเคียงชายกายสนิท
ตา ปริบ ปริบ นั่งร้าวทรวงลวงอารมณ์

พี่ท่านนอนท้องหงายเหมือนตายอืด
น้ำลายยืดเปียกหมอนนอนสนิท
ทั้งเสียงกรน เสียงคาง น้องนางคิด
อยากถือสิทธิ์ถีบตกเตียงเคียงอารมณ์
 

อิอิ...คนนอนดึกมาแซว..ขำๆๆๆ ไม่ว่ากันนะ
 

[สุดสาย]

สิทธิ์คนเหงาอย่างเราที่เขารู้

มันมีอยู่น้อยนิดไม่ผิดใช่ไหม

ขอสิทธิ์แค่ได้รักทักทายใจ

ขอแค่เพียงได้ห่วงใยใครสักคน


คงแค่เพียงได้คิดชีวิตหนึ่ง

ไม่มีใครมาให้ซึ้งตรึงอีกหน

สิทธิ์คนเหงาอย่างเราเศร้าเกินทน

จะหาคนมารักมั่นมันไม่มี

[ปากะญอ]

หยิบรูปถ่ายใบเก่าที่เฝ้าเก็บ
กระเป๋าเย็บทำมือเธอถือให้
ภาพรอยยิ้มเปื้อนหน้าติดตาไป
ส่งจากใจยามไกลห่างทางเวลา

เห็นดวงพักตร์ลักยิ้มปริ่มสองแก้ม
ดวงหน้าแย้มแซมให้ใจห่วงหา
ยังติดตรึงภาพพจน์งดงามตา
คู่อุรายามราตรีที่มีกัน

ได้แต่มองท้องนภาครั้นคราโศก
ให้พัดโบกน้ำตาลาจากฉัน
สิทธิ์คนเหงามีเรากับเงาจันทร์
น้ำตาพลันก็ร่วงหล่นปนราตรี

คิดถึงเธอละเมอหาเมื่อมาห่าง
บนเส้นทางอ้างว้างลางสุขี
ไร้เงานางวางรอท้อฤดี
สิทธิ์ที่มีแค่คนเหงาเท่านั้นเอง