ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"เหงา?"

๐

๐ ไม่รู้ว่าความเหงาใครเขาสร้าง
ฤาบอบบางลอยล่องท่องทั่วหน
เข้าสวมจิตหัวใจใครหลายคน
ทุกชั้นชนยามเผลอเจอกับตัว

๐ นั่งมองฟ้าไร้ดาวหนาวลมโบก
ยอดสนโยกกลมกลืนผืนฟ้าหลัว
จันทร์คืนนี้โดดเดี่ยวรูปเคียวมัว
มีเมฆทั่วเคลื่อนบังฝั่งเบื้องบน

๐ นึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งหลับฝัน
อยู่อีกฟากฟ้ากั้นของวันหม่น
ห่มผ้าห่มหรือไม่ให้กังวล
น้ำตาหล่นหรือเปล่าคราวไกลกัน

๐ คนตรงนี้กอดลมจมกับทุกข์
หลอกตนเองว่าสุขรุกเฉิดฉัน
กล่าวกับเธอล้วนแฝงเสแสร้งครัน
กลัวเธอนั้นเป็นห่วงล่วงระทม

๐ มิตรตรงนี้มีมากหากคือเหงา
โหมรุมเร้าสลับเคลื่อนทับถม
ใต้สำนึกลึกช่างดังระงม
ต้องคอยข่มมันไว้ในอุรา

๐ ดึกคืนนี้แพ้พ่ายให้กับเหงา
หลับเมื่อไหร่บรรเทาเพลาโหยหา
คงเหมือนเคยหลับท่ามทั้งน้ำตา
ปล่อยวิญญาณ์ไปพลอดสวมกอดเธอ..

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๖ มิ.ย.๒๕๕๓



 

[ปรางทิพย์]

เหลือเวลาคราแพ้อีกแค่ไหน
ห่วงดวงใจไยหม่นทุกข์ทนหนอ
ส่งข้อความยามจิตหวนคิดรอ
ว่าคนท้อขอเพียงร่วมเคียงกัน

ยามเหงาหงอยคอยมองท้องฟ้ากว้าง
มิแตกต่างทางเดินเผชิญฝัน
อีกฟากหนึ่งซึ่งหวังยังรำพัน
สานสัมพันธ์วันนี้มีสองเรา

[เพรางาย]

ดาวร่วงลับหายทิวไม้ซ่อน
ทอดถอนใจหวำไร้คำกล่าว
หวังเพียงสิ่งขอต่อดวงดาว
อย่าหล่นแหลกร้าวคราวลงดิน

เก้าอี้ข้างกายไร้คนนั่ง
จากไกลคล้ายดังนกผกผิน
เอนหลังพิงฝาน้ำตาริน
ถวิลทวีทุกวี่วัน

[จ้อง เจรียงคำ]

"เหงา?"

๐

๐ ไม่รู้ว่าความเหงาใครเขาสร้าง
ฤาบอบบางลอยล่องท่องทั่วหน
เข้าสวมจิตหัวใจใครหลายคน
ทุกชั้นชนยามเผลอเจอกับตัว

๐ นั่งมองฟ้าไร้ดาวหนาวลมโบก
ยอดสนโยกกลมกลืนผืนฟ้าหลัว
จันทร์คืนนี้โดดเดี่ยวรูปเคียวมัว
มีเมฆทั่วเคลื่อนบังฝั่งเบื้องบน

๐ นึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งหลับฝัน
อยู่อีกฟากฟ้ากั้นของวันหม่น
ห่มผ้าห่มหรือไม่ให้กังวล
น้ำตาหล่นหรือเปล่าคราวไกลกัน

๐ คนตรงนี้กอดลมจมกับทุกข์
หลอกตนเองว่าสุขรุกเฉิดฉัน
กล่าวกับเธอล้วนแฝงเสแสร้งครัน
กลัวเธอนั้นเป็นห่วงล่วงระทม

๐ มิตรตรงนี้มีมากหากคือเหงา
โหมรุมเร้าสลับเคลื่อนทับถม
ใต้สำนึกลึกช่างดังระงม
ต้องคอยข่มมันไว้ในอุรา

๐ ดึกคืนนี้แพ้พ่ายให้กับเหงา
หลับเมื่อไหร่บรรเทาเพลาโหยหา
คงเหมือนเคยหลับท่ามทั้งน้ำตา
ปล่อยวิญญาณ์ไปพลอดสวมกอดเธอ..

ระนาดเอก
สวิสเซอร์แลนด์
๖ มิ.ย.๒๕๕๓



 

หยาดน้ำตา..แต้มหยาด..นี้อาจแห้ง
แต่หยาดแห่ง..ห้วงถวิล..มิสิ้นเหม่อ
น้ำอาจกั้นผืนพิภพบรรจบเจอ
แต่มิอาจกั้นเพ้อ..ยามเผลอใจ

รู้ทั้งรู้สู้เหงา..ที่เข้าครอบ
ได้เพียงมอบ..น้ำตา..บ่ารินไหล
เซ่นสังเวย..เผยอ้าง..ยามห่างไกล
ก่อนหลับไป..อีกครั้ง..ทั้งน้ำตา..

[ตะวันฉาย]

...นั่งจ้องหน้าจอไฟกับใจเหงา
อ่านเมล์เขาส่งมาน้ำตาไหล
กลอนบทเศร้าเล่ามาพาอาลัย
คนของใจขอไกลห่างกับทางเรา

...มีบทเศร้าเข้าแทรกเหมือนแตกซ่าน
น้ำตาผ่านพวงแก้มเหมือนแซมเผา
มาเกาะกุมทุ่มไปให้ใจเรา
แหลกไร้เงาเป็นเถ้าเคล้าธุรี...

...อ่านเมล์จบลบคำรำพันจาก
ใจลำบากหากมีรอยคอยสักขีฯ
ฝากรอยไหม้ไล่กลบทบทวี
อีกกี่ปีถึงจบ...ลบรอยใจ...

[แม่ค้าหน้าหวาน]

นั่งชมจันทร์ลอยเด่นที่กลางฟ้า
แสงจันทราฉายมาช่างสุขสม
แต่คืนนี้ใจเหงาไร้คู่ชม
เลยนั่งตรมชมจันทร์ฝันละเมอ

คืนนี้เหงามีดาวเป็นเพื่อนกัน
ชมดวงจันทร์ชื่นแช่มงามเสมอ
คือคนเหงาเฝ้ารอขอเพียงเจอ
ใจคร่ำครวญถึงเธอเพ้อชมจันทร์

[ไพร พนาวัลย์]

อย่าเหงาใจไปเลยคนเคยรัก
ผูกสมัครปักแน่นในแดนฝัน
ฟ้ามีดาวพราวอยู่คู่ดวงจันทร์
ดั่งตัวฉันมีเธอละเมอครวญ

คนดีเอ๋ยคิดถึงพี่อย่าหนีหน้า
จงมองฟ้าหาดาวคราวไห้หวน
พี่กระพริบสายตามาเชิญชวน
แนบเนื้อนวลยามเหงาอย่าเศร้าซม

ยามที่พี่คิดถึงนวลน้องเจ้า
แม้จะเปล่าเปลี่ยวใจหายขื่นขม
ดั่งมีน้องเคียงใกล้ให้เชยชม
รื่นภิรมย์สำราญผ่านฟ้าไกล

 

“ปรางค์  สามยอด”