อันเพียงตน คนเดียว มาแต่แรก
ก็ไม่แปลก อะไร ใช่อ้างมั่ว
มาเช่นใด กลับเช่นนั้น อย่าได้กลัว
เพราะตนตัว ทำเอง มิใช่ใคร
ฉันโดดเดี่ยว คนเดียว ทุกเที่ยวฝัน
สิ่งไหนกัน เคยเห็น ว่าสดใส
พอลับตา นานวัน ผันผ่านไป
ฉันพึ่งรู้ ว่าดวงใจ ฉันไม่มี
ฉันพอแล้ว กับรัก สลักหล้า
ฉันหยุดแล้ว น้ำตา ค่าดิถี
ฉันเบื่อแล้ว การต้อง คอยทำดี
จบเสียที มนุษย์ สุดรำพัน
ฉันจะเดิน ตามทาง อันฝันใฝ่
มีเพียงใจ ชี้แนะ และจัดสรรค์
ไม่กังวล กับรอบข้าง ย่างสำคัญ
เพราะตัวฉัน จริงแท้ แค่เดียวดาย
จะต้องเก่ง จะต้องกล้า จะต้องแกร่ง
ทุกหนแห่ง แรงสู้ รู้ความหมาย
อย่าได้กลัว แม้เบื้องหน้า อันตราย
เพราะสุดท้าย มีเพียงฉัน ประจัญการ
