ในเช้าที่ผมงัวเงียตื่นขึ้นมา ผมมองกาแฟครึ่งถ้วยที่ผมกินเหลือไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ผมมองลงไปในถ้วยกระเบื้องที่บรรจุของเหลวที่เย็นชืด ผงกาแฟตกตะกอนอยู่ก้นถ้วย ผมจรดริมฝีปากลงบนมุมใดมุมหนึ่งของภาชนะที่สวยหรู ก่อนที่ผมจะกลืนกาแฟค้างคืนลงกระเพาะที่ว่างเปล่ายามเช้า....
รสชาติอันแสนห่วยแตกก็แผ่ซ่านไปทั่วทั้งปาก...อา...กาแฟที่เข้มข้นหอมกรุ่นมันหายไปไหน หรือนี่คือวัฎจักรของชีวิต เคยอร่อย กลับเย็นชืด เคยมีคุณค่า กลับหมดความหมาย
โอ้ชีวิตเรา...ในไม่ช้า คงถูกทิ้งลงคูเมื่อหมดสิ้นคุณค่า แม้จะดิ้นรน ก็หนีความจริงไม่พ้นที่จะไหลลงหายลับตาไปจนสุดสายตา อย่างไม่นึกเสียดาย เหมือนกาแฟถ้วยนี้....
(...ศฤงคาร แซ่โฮ่ )
ปัจฉิมลิขิต..... กวี...ไม่ได้ถูกจำกัดอยู่แค่ฉันทลักษณ์ ชีวิตเรา....ไม่ได้ตั้งอยู่ในแบบแผนที่ใครๆวางไว้ทั้งหมดทั้งมวล กระทู้นี้ ยังมีไว้ให้คนที่เมาสัมผัส...มาขีดเขี่ยแป้นอักขระเล่นๆเสมอ
กาแฟถ้วยหนึ่ง..ซึ่งชงใหม่
หอมกรุ่น..อยู่ในถ้วย..ด้วยยังอุ่นร้อน
หากวางเฉย..จนเย็นชืด..ใยจึงฝืด..ไม่เหมือนก่อน
แค่ความเย็นร้อน..ย้อนให้เห็น "สัจจธรรม"
.
กาแฟถ้วยใหม่..กรุ่นร้อนถึงใจเธอ..
ไม่เคยเผลอ..ย้อนกลับไปดื่ม..กาแฟถ้วยเก่า..เจ้ากรรม
ทุกทุกถ้วยเก่า..ที่เย็นชืด..ก็เหมือนบอกโลกธรรม
แม้กาแฟก็มีกรรม..เมื่อยามเย็นชืด..จืดดังรักผ่านๆของเธอ
..
(ผู้ชายคนนี้..ดื่มสาวๆเหมือนกาแฟ..ถ้วยแล้วถ้วยเล่า..คนแล้วคนเล่า..เปลี่ยนทุกครั้งเมื่อกาแฟถ้วยเก่า..เย็นชืด)
