ก็ฝันใด ไหนเล่า ที่เราหมาย
รักสลาย กลายขม ก็ตรมหงอย
เพียงหนาวเหน็บ เจ็บเหลือ ของเนื้อกลอย
ก็ละห้อย ถอยห่าง บนทางใจ
เพียงค่ำมัน สัญญา เมื่อคราก่อน
ฤา ควรค่า อาวรณ์ เกินถอนไถ่
ก็แค่คำ พร่ำเพรื่อ ไร้เยื่อใย
แล้วเหตุใด ไยมั่น กับสัญญา
จดหมายเก่า เราอ่าน ช่างหวานนัก
ทุกถ้อยคำ พร่ำรัก เป็นหนักหนา
ยังไม่ถึง ครึ่งปี ที่จากมา
ในทุกหน้า ค่าไร้ จนไม่มี
จดหมายเก่า เศร้าโศก วิโยคศัลย์
ถ้อยรำพัน นั้นจาง ยามร้างหนี
สู้เก็บออม ถนอมรัก และภักดี
กลับร้างไกล ไร้พี่ น้องนี้ตรม
๐สุดเหว่หว้า บ้าใบ้ ได้อ่านถ้อย
สำนวนร้อย เรียบเรียง เสียงทับถม
ดุจ "หทัย" ไหม้ฟก อกตรอมตรม
ด้วยขื่นขม จมหาย บรรยายใจ
๐เกินเอ่ยอ้าง ร้างไกล ใช่หน่ายหนี
ถ้อยวลี จารึก บันทึกไว้
เนื้อความเรียน เขียนอ่าน จากด้านใน
ของหัวใจ อกพี่ นี้ยังจำ
๐ทุกบรรทัด คัดกรอง ให้น้องหญิง
มอบรักจริง ยิ่งกว่า ถ้างามขำ
แง้มหทัย ไตร่ตรอง ของน้ำคำ
จะตอกย้ำ คำวอน คนจรไกล
๐ เนื้อจดหมาย ท้ายฉบับ รับคำมั่น
แต่อกใจ ไหวหวั่น สั่นอ่อนไหว
ข่าวเนื้อกลอย ลอยมา ระอาใจ
คนอยู่ใกล้ ได้คะแนน แทนพี่ยา
๐หวังอย่างยิ่ง สิ่งคาด จงคลาดเคลื่อน
ฝากดาวเดือน เตือนน้อง ร้องครวญหา
แต่ข่าวลือ อื้ออึ้ง ถึงกานดา
เกินเยียวยา หยุดนิ่ง อิงแอบใจ
๐จดหมายเศร้า ยาวร่าย คล้ายเจียนบ้า
ด้วยขอพร่ำ อำลา แม่ฟ้าใส
ขอเก็บตัว กลัวซ่าน เกินต้านใจ
ด้วยห่วงใย เนื้อกลอย พี่ถอยเอง......
***เมฆา...***
