ปลายสายตาสัมผัสกับความมืด
ในความชืดมีแรงใจใช่สวยหรู
ยินเพลงแผ่วแว่วเสียงเชิงชั้นครู
นัยรับรู้เพียงสดับรับฟังใจ
ในราตรีสิ่งที่มีแค่ลมหนาว
แต่ทุกคราวดาวยังคงสว่างไสว
แม้มืดมิดใช่มีฤทธิ์หากอุ่นใจ
เพียงเปลวไฟแต่โชติช่วงดวงรัตติกาล
เสียงเพลงหวานแห่งสายน้ำตามคำถ้อย
หากเรียงร้อยมณีพจน์ด้วยรสหวาน
ด้วยปัจเจกเอกแห่งหนดลแห่งกาล
คงตราบนานเพียงบรรเลงด้วยเพลงใจ
ยังคะนึงถึงคีตะจังหวะก้อง
แทนคำร้องพ้องทำนองปองฝากไว้
ระนาดท่องล่องรางพร่างอำไพ
ด้วยกลิ่นไอแห่งสวรรค์บนชั้นดิน
จะยินเพียงเสียงเพลงบรรเลงรื่น
ให้ฉ่ำชื่นรินรดใจให้ถวิล
อยู่แห่งไหนหาเพียงใจ ใช่โบยบิน
ยังอวลกลิ่นใช่สิ้นรจพจนา
เพียงเช็ดฝุ่นกาลเวลาทีมาจับ
เพียงสดับฟังเสียงใจในปรารถนา
เพียงอยากยินกลิ่นสวรรค์นั้นสักครา
หากวันหน้าคราเห็นเช่น เงาสี...ชมพู
