น้ำตาคงค้างในร่องเหี่ยว ๆ
นั่งคนเดียวเฝ้าหาลูกยาเอ๋ย
ไปนานแล้วนานนับไม่กลับเลย
ที่คุ้นเคยกลิ่นเก่าเจ้าจากจร
อันฟูกมุ้ง ยุ้งฉาง ที่กลางนา
เหลือเอาไว้ให้ค่าเพียงอนุสรณ์
ที่ ๆ เจ้าเคยคุ้นครั้งหนุนนอน
เจ้ากลับถอนใจจากพรากออกไป
ไปอยู่ ณ หนใดดวงใจเอ๋ย
แม่ก็คอยเหมือนเคยจะรู้ไหม
คอยเจ้ากลับนับวันในทันใด
แต่แล้วใยลูกยาไม่มาเยือน
เจ้าไก่โต้งตัวเก่าก็เศร้าสร้อย
คล้ายกับคอยเจ้านี้ไม่มีเหมือน
ทั้งไม้ผลหดหู่เคียงคู่เรือน
ประหนึ่งเตือนใจมารดาว่า "อย่าตาย"
เตือนให้อยู่ดูหน้าลูกยาก่อน
ให้ได้กล่อมเจ้านอนในตอนสาย
ถึงแม้เรี่ยวแรงโรยโดยเดียวดาย
แต่สุดท้ายหวังเห็นเจ้าจึงเฝ้าคอย
