ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปรางทิพย์]

เหม่อมองดาวพราวพร่างกลางเวหน
ท้องฟ้าหม่นดลให้ฤทัยหมอง
แว่วเพลงรักทักทายร่ายทำนอง
นัยบทร้องครองเศร้าเฝ้ารำพัน

สายลมหวนรวนผ่านวันวานเฉย
โอ้ดาวเอ๋ยเคยมอบคำปลอบขวัญ
ไยปล่อยวางร้างลาแทบจาบัลย์
หลายคืนวันบั่นทอนทอดถอนใจ

คำว่าเราเบาบางแทบจางหาย
ทิ้งเดียวดายหมายฝันกลับหวั่นไหว
ฤาเขาชังฝังตรมรมย์หรือไร
สิ้นเยี่อใยไม่เหลือเพื่อจดจำ

เพียงเศษซากจากเขาแสนเศร้าหมอง
อกกลัดหนองตรองดูรู้ถลำ
ยามคะนึงถึงรักจักมืดดำ
สุดชอกช้ำค่ำคืนฝืนรอคอย

[ปาระ]

ฟ้ามืดหม่นคนหมองมองแล้วเศร้า
ทุกข์รุมเร้าเผาใจให้ระห้อย
ยามมองย้อนตอนเก่าเฝ้าซ้ำรอย
น้ำตาปอยลอยไหลให้เศร้าตรม

คะนึงรักหักใจไม่ให้เศร้า
โอ้ความเหงาเข้ามาพาใจขม
ย้อนดูรักรอยเก่าเศร้าระทม
สุดตรอมตรมขมขื่นมิชื่นใจ........

[ชมพูไพร]

นั่งหดหู่ดูคนที่หม่นเศร้า
คลับคล้ายเราเฉาใจไร้สุขสม
อยู่กับตัวสลัวจันทร์ปันระทม
หลายคืนขมบ่มเหงาเคล้าน้ำตา

[Kongklon]

มองดูจันทร์ นวลตา พาใจเศร้า
ครั้งสองเรา เคยเคียงชม สมใจหมาย
แต่ตอนนี้ นั่งไร้คู่ สุดเดียวดาย
มองจันทร์ฉาย ฉ่องแสง กลางนภา

[มานพ]

 

ยังคิดถึง คะนึงหา นะคนดี
อย่าให้พี่ ทอดถอน นอนผวา
เคยชื่นชม ร่วมทุกข์ สุขกันมา
มองจันทรา ครั้งใด ใจคะนึง

[ดอกกระเจียว]

ไม่อาจลบทรงจำรักร่ำหา
ทุกทิวาคืนเก่าเฝ้าคิดถึง
อดีตอันฝังจิตยังติดตรึง
คอยคนึงเมื่อวันวานแม้ผ่านไป

เคยมีเธอไม่ห่างเคียงข้างรัก
เป็นประจักษ์ในวันอันสดใส
แต่ทุกอย่างมิคงมั่นเปลี่ยนผันไป
เพียงเยื่อใยบางบางระหว่างเรา

ครั้งมีเธอเคียงอยู่หากรู้ค่า
คงไม่มีน้ำตาในวันเหงา
ความหลงเริงเหลิงใจไม่บรรเทา
ของฉันเล่าถึงนำทางให้ห่างกัน

ฉันเฝ้ามองลองใจอยู่หลายครั้ง
จะจีรังต่อใครไม่เปลี่ยนผัน
น้ำตาจึงหลั่งไหลจากใจพลัน
เพราะใครกันจะเกี่ยวแขนฉันแทนเธอ

มันไม่มีค่าใดแล้วไร้สิ้น
เฝ้าถวิลอาลัยจนใจเพ้อ
คืนที่เหงาร้าวรานฝันละเมอ
คืนที่ไม่มีเธอ..คืนที่เดียวดาย

ไม่อาจลบทรงจำยังร่ำหา
ห้วงเวลาแห่งวันที่มันสาย
พร้อมน้ำตาหลั่งไหลลงพร่างพราย
อย่างเสียดาย..อย่างใจไม่ลบเลือน

[กุลมาตา(singlemom99)]

คะนึงรัก..สุดหักจิตพิศวาท
จึงหมายมาด..ปรารถนาอาลัยฝัน
เห็นดวงพักตร์ตระหนักจิตพิษรักนั้น
แล่นเข้าพลัน..ปั่นป่วนแปลบแสนแสบทรวง
.
คะนึงรัก..สุดหักห้ามชักคร้ามครั่น
เธอมีใจให้เพียงกัน..หรือปันบ่วง
ช่วงชิงรัก..หักสวาทบาดพิษลวง
มาถามทวง..ยังห่วงหาฤาลาไกล

[ปรางทิพย์]

ฟ้ามืดหม่นคนหมองมองแล้วเศร้า
ทุกข์รุมเร้าเผาใจให้ระห้อย
ยามมองย้อนตอนเก่าเฝ้าซ้ำรอย
น้ำตาปอยลอยไหลให้เศร้าตรม

คะนึงรักหักใจไม่ให้เศร้า
โอ้ความเหงาเข้ามาพาใจขม
ย้อนดูรักรอยเก่าเศร้าระทม
สุดตรอมตรมขมขื่นมิชื่นใจ........

รอยรักเก่าเฝ้าตามดุจหยามหยัน
แทบจาบัลย์ขวัญหม่นสุดทนไหว
ทุกค่ำคืนฝืนรอท้อฤทัย
แอบร่ำไห้ใจร้าวคราวแหลกลาญ

เคยวาดฝันวันชื่นกลับคืนหาย
ปล่อยเดียวดายกลายเป็นเส้นขนาน
หยาดน้ำตาครารินหมดสิ้นกานท์
ดั่งประหารผ่านเล่ห์เสน่ห์ลวง

[ปรางทิพย์]

นั่งหดหู่ดูคนที่หม่นเศร้า
คลับคล้ายเราเฉาใจไร้สุขสม
อยู่กับตัวสลัวจันทร์ปันระทม
หลายคืนขมบ่มเหงาเคล้าน้ำตา

หลายค่ำคืนฝืนคอยอย่างหงอยเหงา
ด้วยใจเศร้าเฝ้าบอกยอกหนักหนา
ให้อดสูดูโศกโชคชะตา
ยิ่งไขว่คว้าล้าแรงแสลงใจ

[ปรางทิพย์]

มองดูจันทร์ นวลตา พาใจเศร้า
ครั้งสองเรา เคยเคียงชม สมใจหมาย
แต่ตอนนี้ นั่งไร้คู่ สุดเดียวดาย
มองจันทร์ฉาย ฉ่องแสง กลางนภา

แสงจันทร์นวลหวนคิดด้วยผิดหวัง
ภาพความหลังครั้งเก่าเฝ้าโหยหา
ยามเดียวดายสายใยใกล้โรยรา
ปวดอุราครานี้ฤดีตรม

[อักษรศิลป์]

@.เมื่อราตรีก้าวย่ำก็พร่ำนึก
ห้วงรู้สึกร้าวหนักในรักขม
คะนึงหาคว้าไขว่ในสายลม
นั่งระทมจมเศร้าเหงาลำพัง

@.ภาพวันเก่าผุดพลันในจันทร์ฉาย
ระเลือนหายคลายลับกับความหวัง
นั่งตรมตรอมจ่อมใจในภวังค์
น้ำตาหลั่งลงพื้นทรายใต้เงาจันทร์

[sati]

                                                                                                ค่ำคืนราตรีมืดมิดแสง
                                                                                         คลื่นลมแรงโหมพัดความเงียบเหงา
                                                                                         แต่ก่อนนั้นที่ตรงนี้มีสองเรา
                                                                                         หวนนึกไปความเศร้าเข้ามาเยือน
                                                                                         มาบัดนี้มีเพียงตัวของฉัน
                                                                                         กับความฝันลมลมคอยเป็นเพื่อน
                                                                                         ความสุขที่เคยมีไม่ลืมเลือน
                                                                                         จะเก็บไว้ย้ำเตือนใจตนเอ�

[แม่ค้าหน้าหวาน]

ดวงตะวันลาลับดับเคลื่อนคล้อย
พาให้ใจหงอยเหงาเฝ้าครวญหา
หวนคิดถึงคะนึงรักที่จากลา
พาลให้หยาดน้ำตารินล้นทรวง

ด้วยฤทัยยังไม่สิ้นใยสวาท
ตัดไม่ขาดดั่งหลงพะวงห่วง
ยังคะนึงรักนี้ยังตรึงทรวง
ยังห่วงหาอาทรมิคลอนคลาย

[ปรางทิพย์]

 

ยังคิดถึง คะนึงหา นะคนดี
อย่าให้พี่ ทอดถอน นอนผวา
เคยชื่นชม ร่วมทุกข์ สุขกันมา
มองจันทรา ครั้งใด ใจคะนึง

ด้วยหัวใจไร้รักนานหนักหนา
ในอุราล้าอ่อนอ้อนวอนถึง
แม้จะเหงาเศร้าบ้างพลางรำพึง
ว่ายังซึ้งหนึ่งเดียวที่เปลี่ยวดาย

[สุวรรณ]

ขอบพระคุณ ภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ

ซบไออุ่นหนุนแม่นอนเมื่อตอนเด็ก
เป็นลูกเล็กขี้แยท่านคอยกล่อม
ชี้ชมโน่น นี่ นั่น จนใจยอม
หลับในอ้อมกอดนั้นอย่างอุ่นใจ

ยังคะนึงถึงรักมากทุกครั้ง
ใจจดจำรักฝังแม่ฝากไว้
เนิ่นนานวันผันกาลผ่านเยาว์วัย
จนเติบใหญ่ยังคะนึงถึงในรัก

[ปรางทิพย์]

ไม่อาจลบทรงจำรักร่ำหา
ทุกทิวาคืนเก่าเฝ้าคิดถึง
อดีตอันฝังจิตยังติดตรึง
คอยคนึงเมื่อวันวานแม้ผ่านไป

เคยมีเธอไม่ห่างเคียงข้างรัก
เป็นประจักษ์ในวันอันสดใส
แต่ทุกอย่างมิคงมั่นเปลี่ยนผันไป
เพียงเยื่อใยบางบางระหว่างเรา

ครั้งมีเธอเคียงอยู่หากรู้ค่า
คงไม่มีน้ำตาในวันเหงา
ความหลงเริงเหลิงใจไม่บรรเทา
ของฉันเล่าถึงนำทางให้ห่างกัน

ฉันเฝ้ามองลองใจอยู่หลายครั้ง
จะจีรังต่อใครไม่เปลี่ยนผัน
น้ำตาจึงหลั่งไหลจากใจพลัน
เพราะใครกันจะเกี่ยวแขนฉันแทนเธอ

มันไม่มีค่าใดแล้วไร้สิ้น
เฝ้าถวิลอาลัยจนใจเพ้อ
คืนที่เหงาร้าวรานฝันละเมอ
คืนที่ไม่มีเธอ..คืนที่เดียวดาย

ไม่อาจลบทรงจำยังร่ำหา
ห้วงเวลาแห่งวันที่มันสาย
พร้อมน้ำตาหลั่งไหลลงพร่างพราย
อย่างเสียดาย..อย่างใจไม่ลบเลือน

ความทรงจำพร่ำเพรียกดังเรียกหา
ยิ่งไขว่คว้าค่าหมดสลดเหมือน
เขาปล่อยวางร้างหม่นพ้นปีเดือน
คำเชือดเฉือนเตือนอยู่อดสูใจ

หลายวันคืนฝืนคอยอย่างหงอยเหงา
กลับไร้เงาเศร้าหม่นสุดทนไหว
กอดตัวเองเคว้งคว้างร้างฤทัย
สะอื้นไห้ใจท้อทรมาน

ห้วงเวลาคราฝันพลันสลาย
แสนเสียดายสายใยดุจไฟผลาญ
ให้เจ็บแสบแปลบปร่าล้าใจกานต์
กว่าจะผ่านวานวันหวั่นฤดี

หวังก้าวข้ามความเศร้าและเขลาขลาด
ใจแทบขาดพลาดรักหมดศักดิ์ศรี
ฤาบุพเพเล่ห์ลวงห้วงรตี
จึงหลบลี้หนีไกลไร้ร่องรอย

[ปรางทิพย์]

คะนึงรัก..สุดหักจิตพิศวาท
จึงหมายมาด..ปรารถนาอาลัยฝัน
เห็นดวงพักตร์ตระหนักจิตพิษรักนั้น
แล่นเข้าพลัน..ปั่นป่วนแปลบแสนแสบทรวง
.
คะนึงรัก..สุดหักห้ามชักคร้ามครั่น
เธอมีใจให้เพียงกัน..หรือปันบ่วง
ช่วงชิงรัก..หักสวาทบาดพิษลวง
มาถามทวง..ยังห่วงหาฤาลาไกล

ยามคะนึงถึงรักที่หักหาย
สิ่งสุดท้ายคล้ายปลงมิสงสัย
เก็บรอยช้ำย้ำเตือนเป็นเพื่อนใจ
หลบหลีกไกลไร้จิตดังติดตม

เยื่อใยบางขวางกั้นคั่นเราสอง
อกกลัดหนองต้องทุกข์มิสุขสม
ปล่อยเขาไปไยหวงดังถ่วงจม
เก็บระทมตรมอยู่เพียงผู้เดียว

[ปรางทิพย์]

@.เมื่อราตรีก้าวย่ำก็พร่ำนึก
ห้วงรู้สึกร้าวหนักในรักขม
คะนึงหาคว้าไขว่ในสายลม
นั่งระทมจมเศร้าเหงาลำพัง

@.ภาพวันเก่าผุดพลันในจันทร์ฉาย
ระเลือนหายคลายลับกับความหวัง
นั่งตรมตรอมจ่อมใจในภวังค์
น้ำตาหลั่งลงพื้นทรายใต้เงาจันทร์

ราตรีหนาวร้าวจิตเมื่อคิดถึง
ห้วงคะนึงหนึ่งชายที่หมายฝัน
เขาลาร้างหมางเมินเกินรำพัน
คำปลอบขวัญบั่นทอนสะท้อนทรวง

ใต้เงาจันทร์วันเก่ามีเราสอง
กลับมาต้องหมองหม่นระคนหวง
แอบร่ำไห้ไยเขาจึงเฝ้าลวง
คำว่าห่วงดวงใจไฉนลืม

[ปรางทิพย์]

                                                                                                ค่ำคืนราตรีมืดมิดแสง
                                                                                         คลื่นลมแรงโหมพัดความเงียบเหงา
                                                                                         แต่ก่อนนั้นที่ตรงนี้มีสองเรา
                                                                                         หวนนึกไปความเศร้าเข้ามาเยือน
                                                                                         มาบัดนี้มีเพียงตัวของฉัน
                                                                                         กับความฝันลมลมคอยเป็นเพื่อน
                                                                                         ความสุขที่เคยมีไม่ลืมเลือน
                                                                                         จะเก็บไว้ย้ำเตือนใจตนเอ

ในความฝันวันรักหักสลาย
แทบมลายหายจมเขาข่มเหง
เฝ้ากอดตัวหัวใจให้วังเวง
บทบรรเลงเพลงลาไร้ค่าจำ

ในความจริงยิ่งเจ็บเก็บรอยแผล
รักผันแปรแพ้พ่ายคล้ายถลำ
ยากจะลบกลบฝันพลันมืดดำ
ทุกคืนค่ำช้ำนักเมื่อรักลืม

[อักษรศิลป์]

ราตรีหนาวร้าวจิตเมื่อคิดถึง
ห้วงคะนึงหนึ่งชายที่หมายฝัน
เขาลาร้างหมางเมินเกินรำพัน
คำปลอบขวัญบั่นทอนสะท้อนทรวง

ใต้เงาจันทร์วันเก่ามีเราสอง
กลับมาต้องหมองหม่นระคนหวง
แอบร่ำไห้ไยเขาจึงเฝ้าลวง
คำว่าห่วงดวงใจไฉนลืม..........(ปรางทิพย์)

@.ใจที่มอบให้ไปไยแห้งเหือด
เหมือนถูกเชือดเลือดใจให้ใครดื่ม
ความรักความห่วงใยให้ใครยืม
หรือหลงปลื้มผู้ใดไยหมางเมิน

@.คะนึงหาทุกนาทีไม่มีลด
ให้ไปหมดทั้งใจไยห่างเหิน
อาจเป็นเพราะความต่างหนทางเดิน
หรือเผอิญมีใหม่ไม่บอกกัน...........(อักษรศิลป์)