ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุภาพบุรุษทรชน]

" วันที่ไร้ผู้คน"
..............................
ดวงตะวันพลันลับกับความโศก
ใครเล่าโอบเอื้ออุ่นหนุนตักฝัน
ท่ามท้องฟ้าสีครามงามเงาจันทร์
แสงนิรันดร์สาดส่องถึงกล่องใจ

สิ่งรอบกายมากมายเรียงรายล้อม
เหมือนกับยอมรับรู้ว่าอยู่ไหน
จากผู้คนมากล้นบนทางไกล
ชีวิตได้สะดุดและหยุดลง

ไปตามกาลเวลามาลิขิต
แด่ชีวิตถูกปิดไร้สิทธิ์หลง
ก้าวไปตามความหวังที่มั่นคง
อย่างซื่อตรงแห่งศักดิ์และภักดี

จากสิ่งที่เชิดชูไม่รู้จบ
กว่าจะพบดวงจิตไม่คิดหนี
ความรู้สึกร้อนเย็นไม่เห็นมี
สิทธิ์เสรีคงไว้อยู่ได้นาน

หลังจากนี้ไม่มีจะหวั่นไหว
สู่วันใหม่ไม่หยุดสุดห้าวหาญ
อาจเหลือเพียงตัวตนพ้นประมาณ
ยังยืนกรานทานทนอยู่คนเดียว.

.........................................

[knight_95]

คุณพระนาย(Knight_95)


ดอกเอยดอกโศก
ดวงใจวิโยควะหวามหวิว
ลมเชยรำเพยพัดเมฆลัดปลิว
ป้องทิวเขาแถวแนวไพร
ป้องจันทร์ดาราระหรี่แสง
หิ่งห้อยถอนแรงที่แข่งไข
จตุบททวิบาทชาติไพร
ต่างไร้ซึ่งเสียงสำเนียงเอย

ดอกเอยดอกลั่นทม
หัวใจพี่ตรมหนักน้องเอ๋ย
คิดใดไม่สมคิดชิดเชย
ร่ำเฉลยอันใดไม่ใคร่ดี
มีเพียงแต่ลมรำเพยเพื่อน
คอยเตือนตราจิตทุกที่
ลมน้องมาต้องเนื้อหนาวทวี
ลมนี้จากน้องมาต้องกายเอย

[boomarang]

แต่ละวันเหน็ดเหนื่อยแสนเมื่อยล้า
กาลเวลาพาใจให้หวั่นไหว
ชีวิตเคลื่อนเหนื่อยกายแต่เหงาใจ
เหมือนอยู่ไปไร้ค่าแค่วันวัน
กาลเวลาหมุนไปใจหยุดหมุน
แสงอรุณเบิกรับกับวันใหม่
แต่ทุกวันไร้คนในหัวใจ
ถึงกาลเวลาจะผันผ่านใป....แต่หัวใจก็ยังเหงาอยู่เหมือนเดิม

[ปรางทิพย์]

สิทธิ์เสรีที่หาอย่าหวั่นไหว
ด้วยแรงใจไว้มอบคอยปลอบขวัญ
จงมองฟ้ากล้าสู้ดูตะวัน
แม้ฝ่าฟันสรรสร้างอย่างเดียวดาย

วันเวลาคราเปลี่ยนวนเวียนหมุน
ตักเคยหนุนกรุ่นหอมถนอมหมาย
กลับเย็นชืดจืดจางยามห่างกาย
แสนเสียดายสายใยไฉนลืม

[กุลมาตา(singlemom99)]

หากวันนี้..ที่ไร้คน..อย่าหม่นหมอง
คอยประคอง..ใจกาย..ให้กล้าแกร่ง
เมื่อเกิดมา..ก็มาเดียว..เดี่ยวแสดง
ประจักษ์แจ้ง..แกร่งได้..แม้ไร้คน
.
การคบมิตร..หากผิดพลั้ง..ทางลงเหว
พาไฟเปลว..เลวใส่..ไม่ฉงน
คบคนพาล..มารบังเกิด..ไม่เพลิดทน
แม้ไร้คน..ทนดีกว่า..ถูกฆ่าตาย

[สายไหม]

วันที่ไร้ ผู้คน บนทางเปลี่ยว
ใจโดดเดี่ยว เที่ยวเล่น เริ่มเร้นหาย
มืดหนอมืด ยืดยาว มันหนาวใจ
ใครหนอใคร ทิ้งขว้าง ให้นั่งรอ

ตะวันลับ ดับมืด กระหืดหอบ
หาคำตอบ จากใจ ที่ไหนหนอ
ใครเล่าทิ้ง คนหลัง ให้นั่งรอ
ทิ้งความท้อ ให้เปลี่ยว โดดเดี่ยวใจ

เป็นอีกหนึ่ง ราตรี ที่มืดมิด
ยังคงคิด เดินต่อ รอความหมาย
เพื่อข้างหน้า มีหวัง บนทางไกล
มีผู้คน มากมาย ทักทายกัน

[Zhyphires]

มองนภาฟ้าส่องอาทิตย์ฉาย
มองดาราพร่างพรายประกายฟ้า
มองภูผาตระหง่าเด่น ณ พสุธา
มองธาราไหลรินเรื่อยลิ่วไป

เจ้าสิ่งล้อมรอบกายช่างหลายนัก
ช่างงามงดจรดจักษ์กว่าสิ่งไหน
ราวกับว่าตาต้องก็อิ่มใจ
แต่จิตลึกนึกในใจไม่ใช่เลย..

เห็นนภาตาสุขแต่ทุกข์ใจ
มองดาวไปใจเหงาเราแกล้งเฉย
เจ้าภูผามั่นคงทรงอย่างเคย
แต่ใจเอยไหวหวั่นไม่มั่นใจ

ใจเอ่ยขอคนหนึ่งมาเคียงข้าง
ใจเอ่ยขอเพียงหนึ่งอย่างจะได้ไหม
ใจเอ่ยขอยอมแลกทุกสิ่งไป
ใจเอ่ยขอมีใครอยู่ใกล้กัน...

[/size]

[ดิษฐา]

เหมือนวันนี้ที่เดิมรอเติมแต่ง
กลัวสิ้นแรงแห้งหายกลับกลายผัน
เวลาเปลี่ยนเวียนวนใจคนพลัน
ลืมแล้ววันฝันที่ก่อ ..น่าท้อใจ

ไร้ใครเดินเหินแนบอิงแอบเก่า
เพียงแค่เงาเศร้าหมองสั่นนองไหว
ไม่มีเลย ดูคุ้นเคย กลับเฉยไป
สุดท้ายไร้ใครอยู่ จะคู่เคียง

[ปากะญอ]

ยืนกอดกายหนาวสะท้านต้านลมหมอก
ถูกเย้าหยอกด้วยเหมันต์ในวันเหงา
นับจากวันที่เจ้าจากฝากเพียงเงา
จึงมาเศร้าเฝ้ายืนกอดพรอดกับลม

วันที่ไร้ผู้คนบนใจร้าง
วันที่ไร้ผู้สร้างทางเหมาะสม
วันที่ไร้นางคอยรอยระบม
วันที่จมซมกับรักใครทักเนา

จึงเข้าใจในรักที่หักหลบ
กี่คราวกลบจะหายคลายอับเฉา
วันที่ไร้ผู้คนปนทางเรา
แม้แต่เงายังเฝ้ากลบหลบอาลัย