อนิจจาฟ้าแกล้งแล้งร้อนหนัก
ดุจดั่งรักของข้าพาขื่นขม
แม้ยามรักหวังนักจักชื่นชม
กลับซานซมเศร้าเหลือเมื่อรักใคร
หมดสิ้นรักหมดหวังนั่งรอเก้อ
ฝนพรำเพ้อฟ้าครวญชวนหวั่นไหว
เขาเป็นอื่นอิงแอบแนบเงาใจ
ลืมเราไซร้คนเหงาที่เฝ้ารอ
มีฟากฟ้าดาวเดือนคอยเยือนขวัญ
เพียงรำพันฝันคะนึงถึงเขาหนอ
ไม่มีสิทธิ์แค่รักประจักษ์พอ
ตัดไม่ต่อเหลือเยื่อใยให้ก้าวเดิน
ฝนไม่มานาแล้งแห้งเป็นผง
ไม้ในดงเหี่ยวเฉาบนเขาเขิน
นกไพรร้องก้องกู่หาคู่เพลิน
อกสะเทิ้นมองหาน้ำตาริน
การคอยเฝ้า...ที่เปล่าว่าง..เขาย่างเหยียบ
คล้ายเคียงเทียบ..เปรียบวิหค..ยามผกผิน
บนฟ้ากว้าง..คว้างอยู่..ไร้คู่บิน
น้ำ,ฟ้า,ดิน..ถิ่นไหนๆ..ใจก็ครวญ
ไม่ต่างดินสิ้นน้ำ..จึงถามฟ้า
สิมองหล้า..ระแหง..แล้งผันผวน
ไหนเล่าฝน..หล่นไหน..ไยเรรวน
ฟ้ามิควร..ป่วนปั่น..กลั่นแกล้งใคร
เฝ้ารำพัน..ฝันรำพึง..แต่ถึงเขา
เพียงซึมเศร้า..เท่านั้น ที่ผันให้
ร้อยขมขื่น หมื่นลำเค็ญ..มิเห็นใจ
ฤๅฟ้าไม่..คิดชวน..เขาหวนคืน
โพลล์
