อนิจจาฟ้าแกล้งแล้งร้อนหนัก
ดุจดั่งรักของข้าพาขื่นขม
แม้ยามรักหวังนักจักชื่นชม
กลับซานซมเศร้าเหลือเมื่อรักใคร
หมดสิ้นรักหมดหวังนั่งรอเก้อ
ฝนพรำเพ้อฟ้าครวญชวนหวั่นไหว
เขาเป็นอื่นอิงแอบแนบเงาใจ
ลืมเราไซร้คนเหงาที่เฝ้ารอ
มีฟากฟ้าดาวเดือนคอยเยือนขวัญ
เพียงรำพันฝันคะนึงถึงเขาหนอ
ไม่มีสิทธิ์แค่รักประจักษ์พอ
ตัดไม่ต่อเหลือเยื่อใยให้ก้าวเดิน
ฝนไม่มานาแล้งแห้งเป็นผง
ไม้ในดงเหี่ยวเฉาบนเขาเขิน
นกไพรร้องก้องกู่หาคู่เพลิน
อกสะเทิ้นมองหาน้ำตาริน
การคอยเฝ้า...ที่เปล่าว่าง..เขาย่างเหยียบ
คล้ายเคียงเทียบ..เปรียบวิหค..ยามผกผิน
บนฟ้ากว้าง..คว้างอยู่..ไร้คู่บิน
น้ำ,ฟ้า,ดิน..ถิ่นไหนๆ..ใจก็ครวญ
ไม่ต่างดินสิ้นน้ำ..จึงถามฟ้า
สิมองหล้า..ระแหง..แล้งผันผวน
ไหนเล่าฝน..หล่นไหน..ไยเรรวน
ฟ้ามิควร..ป่วนปั่น..กลั่นแกล้งใคร
เฝ้ารำพัน..ฝันรำพึง..แต่ถึงเขา
เพียงซึมเศร้า..เท่านั้น ที่ผันให้
ร้อยขมขื่น หมื่นลำเค็ญ..มิเห็นใจ
ฤๅฟ้าไม่..คิดชวน..เขาหวนคืน