ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

รอยกาล
ขอร่ายถ้อยร้อยความถามสรวงฟ้า
ผู้อัปราย่อยยับก่อนดับขัย
เวรกรรมหนอเคยสร้างแต่ปางใด
จึงติดตามล่ามไว้ต้องใช้คืน

ปลิดไปเถิดลมปราณเมื่อรานรัก
ไม่อาจหักห้ามหม่นสุดทนฝืน
ดังกระแสคลื่นซัดยากหยัดยืน
มีแต่ความขมขื่นกล้ำกลืนไว้

เนิ่นนานแล้วเรื่อรุ้งพรากคุ้งฟ้า
เหลือแต่รอยเสน่หายังอาศัย
ปลุกเต้นตื่นคืนเศร้าเฝ้าอาลัย
เหมือนเพลิงไหม้โชนคุระอุร้อน

ดังคลื่นกรรมซ้ำซัดพัดกระหน่ำ
คอยตอกย้ำลิ่มลึกไม่นึกผ่อน
เมื่อสิ้นไร้..ยามร้าง..เกินย่างย้อน
ก็โปรดรอนปราณนี้ให้ลี้กาย

สิ้นสีสันสวยสดเคยจดจ้อง
ทั้งฟ้าหมองมัวหม่นฝนพรำสาย
กระแทกหยาดสาดหยดแล้วหมดพราย
แต่ไม่วายหล่นพรำคือน้ำตา

อาบเอ่อท้นล้นทรวงทุกช่วงชีพ
เหมือนหมายบีบเค้นหน่วงทุกท่วงท่า
จึงวันนี้สุดท้อทรมา
และเหนื่อยล้าเกินฝืนสู้ยืนทน

ผ่าน พบ-พราก มากหม่นก็ทนสู้
ได้เรียนรู้ผิดพลั้งหลายครั้งหน
เห็นสายกาลรานซึ่งสิ่งพึงยล
ดังสายชลไหลเลยไม่เคยทวน

แต่เปลี่ยวเหงาเคล้าคลอกลับรอทบ
ไม่รู้จบรู้สิ้นหลั่งรินหวน
ผูกมัดจิตวิญญาณปานล่ามตรวน
ยังคร่ำครวญเช้าค่ำอยู่ร่ำไร

ที่ผ่านมาภาพเลือนเหมือนคอยหลอก
แม้ช้ำชอกกล้ำกลืนยังฝืนได้
แต่หนทางข้างหน้าสุดตาไกล
จะย่างฝ่าฤๅไหวไร้ทิศทาง

ถามเทพแถนแดนฟ้าอีกคราครั้ง
อาจแสงหวังเวียนสู่ดังตรู่สาง
ส่องสาดทั่วหัวใจ..ไล่หม่นราง
ปลิดอ้างว้างขื่นขม..ให้ล่มลาญ!

[GreenMonkey]

จากรอยแรก เริ่มเหงา เข้าใจจิต
จึงอยากคิด ครองใคร ไว้ห่วงหา
เมื่อวันวาน ผ่านผัน ทุกวันมา
ได้ต้องตา ตรึงติด คิดถึงเธอ

จึงเริ่มร้อย รอยรัก สลักไว้
ทุกห้องใจ จารึก สำนึกเสมอ
ให้ห่วงหวง โหยหา พาละเมอ
รักทำเพ้อ รำพัน ทุกวันคืน

แต่เมื่อรอย ร้าวฉาน มาผลาญรัก
ต้องห้ามหัก หัวใจ ไม่สะอื้น
ทนยิ้มอย่าง ใจจำ สุดกล้ำกลืน
แผลยากฟื้น รอยหมาง คลางแคลงใจ

เป็นรอยกาล ผ่านเวียน เปลี่ยนแปรผัน
จากเงียบงัน เป็นงดงาม ความสดใส
แต่สุดท้าย กลับคืนที่ ไม่มีใคร
รอยอาลัย สุดท้ายช้ำ รอยน้ำตา

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

[วลีลักษณา]

จากรอยแรก เริ่มเหงา เข้าใจจิต
จึงอยากคิด ครองใคร ไว้ห่วงหา
เมื่อวันวาน ผ่านผัน ทุกวันมา
ได้ต้องตา ตรึงติด คิดถึงเธอ

จึงเริ่มร้อย รอยรัก สลักไว้
ทุกห้องใจ จารึก สำนึกเสมอ
ให้ห่วงหวง โหยหา พาละเมอ
รักทำเพ้อ รำพัน ทุกวันคืน

แต่เมื่อรอย ร้าวฉาน มาผลาญรัก
ต้องห้ามหัก หัวใจ ไม่สะอื้น
ทนยิ้มอย่าง ใจจำ สุดกล้ำกลืน
แผลยากฟื้น รอยหมาง คลางแคลงใจ

เป็นรอยกาล ผ่านเวียน เปลี่ยนแปรผัน
จากเงียบงัน เป็นงดงาม ความสดใส
แต่สุดท้าย กลับคืนที่ ไม่มีใคร
รอยอาลัย สุดท้ายช้ำ รอยน้ำตา

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

ยังสู้ทนกล้ำกลืนขมขื่นนัก
เคยประจักษ์ดังตาลหวานหนักหนา
ยามเมื่อจากพรากไปอาลัยลา
สูญสิ้นเคยปรารถนาเลิกลากัน

เหลือเพียงรอยช้ำหม่นบนมืดบอด
กับโอบกอดแห่งเหงาเคล้าในฝัน
เจ็บนั้นยากหาคำมารำพัน
ดังตะวันมืดดับชั่วกัปกาล