ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

สุนทรียะรสพจน์ผ่านกรองกานท์ร้อย
จำเรียงถ้อยถ้วนคำแสนฉ่ำหวาน
สะท้อนรอยความคิดจิตวิญญาณ
เผยลงจาร..งดงาม ความ-ลีลา

พร้อมบทเพลงพลิ้วแผ่วคอยแว่วสื่อ
เพื่อหมายยื้อด้วยเล่ห์เสน่หา
ผูกพ่วงจนยากเร้นความเป็นมา
ถูกรานลิดปริศนา..เผยท่าที

หวานเอยร่ายบำบวงผ่านสรวงฟ้า
ปรารถนาโชนอยู่ก็รู้ที่
เปี่ยมด้วยความอาลัยผู้ใยดี
ทุกวลีหมายมอบให้ตอบนัย

ผ่านกี่ภพวัฏฏะที่ละร่าง
ไม่เคยจางแรงฤทธิ์พิสมัย
ยังคร่ำครวญหวนหาทุกคราไป
รู้หรือไม่อีกใจยังใฝ่ครอง

ขอบำบวงสรวงฟ้าถ้วนหล้าแถน
ถ้ามาตรแม้นเคยชมภิรมย์ สอง
ด้วยบาปบุญปางบรรพ์ให้มั่นครอง
จงผูกคล้องสองขวัญมั่นนัยเดียว

ให้เลื่อนช่วงชาติภพบรรจบพ้อง
ตามครรลองรอยบุญเข้าหนุน, เหนี่ยว
ผูกปลายสองสัมพันธ์ควั่นเป็นเกลียว
พรากเปล่าเปลี่ยว ล่มลาญ..เพื่อหวานรอ

สัมผัสถ้วนภิรมย์คำคมร้อย
ที่สรรถ้อยสู่ขวัญ..อันเกิดก่อ
แต่ครั้งเบื้องบรรพกาลเคยสานทอ
จึงเติมต่อเยื่อใยส่งให้กัน

แต่รอยกาลเหลื่อมซ้อนกลับซ่อนร่าง
เป็นภาพรางเลือนเช่นเห็นในฝัน
รับรู้เพียงวจีที่รำพัน
แต่กีดกั้นคั่นขวางจนห่างไกล

กลับกลายเป็นบ่วงบาศเข้าพาดพ่วง
คล้องรัดทรวงเป็นเงื่อนเกินเคลื่อนไหว
ด้วยไม่อาจข้ามผ่านช่วงกาลไป
และมิอาจตัดได้ความนัยนั้น

ดังตรวนล่ามตรึงร่างออกต่างฟ้า
เพียงแค่ใจเสน่หา..ตราบอาสัญ
ทราบสุนทรีย์กรองร้อยถ้อยรำพัน
แต่ไร้วันเวียนพบสบรอยกาล!

[วลีลักษณา]

๐ ฟังสำเนียง..เสียงเพลง..บรรเลงขิม
ดนตรีนิ่ม..พริ้มพราย..สายประสาน
เพลงหวานเศร้า..เคล้าคลอ..หยอกล้อมาน
เหมือนน้ำใส..ในธาร..ไหลผ่านทรวง

๐ กับภาพฝัน..วันก่อน..สะท้อนจิต
เพิ่มด้วยฤทธิ์..คิดถึง..คำนึงพ่วง
คีตกานต์..หวานล้ำ..ฉ่ำแดดวง
พอปลอบห้วง..ดวงกมล..ของคนคอย...(เพลีย..กมล)

ยินเสียงเพลงแผ่วโหย..ลมโชยล่อง
ดังร่ำร้องคลอครวญหวนละห้อย
เหมื่อนเฝ้าฝากถ้อยคำเพื่อย้ำรอย
หมายรัดร้อยรวมภพบรรจบกัน

หรือเป็นเพียงความฝันที่หยันเย้ย
แล้วล่วงเลยพร้อมกาลที่ผ่านผัน
ทิ้งสายใยใสบางให้จางพลัน
เหลือตื้นตันหม่นไหม้ฝังในจินต์

[ไพร พนาวัลย์]

สองฝั่งฟ้าฝั่งฝันคืนจันทร์เสี้ยว
ดังจะเกี่ยวเวหานภาศิลป์
เมฆาขาวพราวฟ้าน่าโบยบิน
ไปสู่ถิ่นเมืองแมนแดนฉิมพลี

เทพอัปสรฟ้อนรำระบำสรวง
ดั่งเงินยวงรวงร่ายส่ายราศี
ท่วงทำนองยินยลมนต์เทวี
เสียงดนตรีวิเวกหวานสะท้านทรวง

เห็นชาวฟ้าร่าเริงบรรเทิงสุข
แต่เราทุกข์สิงสถิตย์ดั่งติดบ่วง
ถึงนางฟ้าในฝันจันทร์ลอยดวง
ดั่งหนึ่งห่วงคล้องใจให้ร้าวราน

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

สองฝั่งฟ้าฝั่งฝันคืนจันทร์เสี้ยว
ดังจะเกี่ยวเวหานภาศิลป์
เมฆาขาวพราวฟ้าน่าโบยบิน
ไปสู่ถิ่นเมืองแมนแดนฉิมพลี

เทพอัปสรฟ้อนรำระบำสรวง
ดั่งเงินยวงรวงร่ายส่ายราศี
ท่วงทำนองยินยลมนต์เทวี
เสียงดนตรีวิเวกหวานสะท้านทรวง

เห็นชาวฟ้าร่าเริงบรรเทิงสุข
แต่เราทุกข์สิงสถิตย์ดั่งติดบ่วง
ถึงนางฟ้าในฝันจันทร์ลอยดวง
ดั่งหนึ่งห่วงคล้องใจให้ร้าวราน

“ปรางค์  สามยอด”

ต่างภพชาติขาดช่วงเกินหน่วงถึง
แต่หวานซึ้งตราเตือนยากเคลื่อนผ่าน
แม้ไม่อาจเวียนภพจบรอยกาล
แต่ดวงมานผูกคล้องถูกจองจำ

จึงอาลัยอาวรณ์นั้นย้อนช่วง
และล้ำล่วงอกใจให้ชื่นฉ่ำ
พร้อมกั้นขีดคั่นแดนจึงแสนช้ำ
แต่ตอกย้ำจำหลักสุดหักร้าง

เพียงภาพฝันผันด้านมาพานพบ
และได้สบกรองกานท์ที่จารอ้าง
แต่ขอบฟ้าฝั่งฝันถูกกั้นกลาง
สิ้นหนทางเวียนพบบรรจบกัน

[peerapon]

อยากเชื่อมฟ้า ทั้งสอง ปรองดองเข้า
เป็นแผ่นเผ่า ผืนเดียว คอยเกี่ยวฝัน
มิใช่ต่าง อึมครึม ซึมรำพัน
ร้องเสียงสั่น  ต่างแ้พ้  ชะแง้คอย

เคลื่อนเข้าหา ทีละนิด พิศวาท
เสกประสาท ฤทธา คราละน้อย
สอดประสาน  แผ่นพับ กระชับรอย
เป็นหอคอย ปราสาท ราชวิมาน

หากต่างอยู่ สองฝั่ง คงคลั่งแค้น
อึดอัดแน่น เนื้อใน  อย่างไพศาล
สองฝั่งมืด  มัวมน อนธกาล
ถูกเผาผลาญ ทั้งสอง  ต้องมลาย

[จะไม่เด็ด]

สองฝั่งฟ้ามาถึงซึ่งบรรจบ
ได้อุ่นอบแอบอิงยิ่งใจหมาย
สองสาวหนุ่มกลุ้มรักก็จักคลาย
มิเสียดาย..ที่หลงนักเฝ้ารักรอ...อิอิ

....แบบว่า..มาแจมอะ

[เพรางาย]

แหงนมองท้องฟ้าว่ากว้างใหญ่
ชายขอบใช่ไหมกั้นใจหมอง
ก้าวหากลับถอยคอยทดลอง
ฟ้าปองแยกใครไว้แน่แท้

เมฆนวลชวนปุยปิดมุมฟ้า
ยังเดือนดาราโผล่ยิ้มแต้
คนสุดฝั่งฟ้าตั้งตาแล
ปล่อยแผลกลางใจเลือดไหลย้อย

บาปทำกรรมไหนไม่กระจ่าง
แยกร่างขว้างหายไปสุดสอย
ส่งเสียงข้ามมาว่ายังคอย
ดวงหน้าเหลือรอยหยาดน้ำเย็น

ยื้อร่างด้วยลมระทมท้อ
เฝ้ารอวันใดได้พบเห็น
หวังเราพบกันในวันเป็น
สู้ผ่านวันเข็ญ...จนถึงคราว

[ไพร พนาวัลย์]

ขอบคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เนท นะครับ

แผ่นฟ้าผืนเดียวกันนั้นคลุมโลก
แต่ต้องโศกเพราะห่างต่างห้วงหาว
แม้จะเห็นดวงเดือนและหมู่ดาว
สุกสกาวเหมือนกันดั่งฝันเดียว

เรามองฟ้าเดียวกันอย่างมั่นเหมาะ
แต่จำเพาะเวลามาข้องเกี่ยว
อีกฝั่งดึกฝั่งค่ำนำกลมเกลียว
ต่างแลเหลียวหากันอย่างหวั่นใจ

กลัวว่าเขาหลับแล้วคงแคล้วคลาด
แรมนิราศขาดห้วงทรวงเป็นไข้
อยากมาเข้าฝันน้องประคองใน
ฉันห่วงใยเธอจังนั่งใจลอย

แผ่นฟ้าผืนเดียวกันหวั่นใจนัก
กลัวว่ารักเพียงเงาจะเหงาหงอย
รู้ไหมหนอคนดีพี่รอคอย
ขอเนื้อกลอยมองฟ้าคราเดียวกัน

 

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

อยากเชื่อมฟ้า ทั้งสอง ปรองดองเข้า
เป็นแผ่นเผ่า ผืนเดียว คอยเกี่ยวฝัน
มิใช่ต่าง อึมครึม ซึมรำพัน
ร้องเสียงสั่น  ต่างแ้พ้  ชะแง้คอย

เคลื่อนเข้าหา ทีละนิด พิศวาท
เสกประสาท ฤทธา คราละน้อย
สอดประสาน  แผ่นพับ กระชับรอย
เป็นหอคอย ปราสาท ราชวิมาน

หากต่างอยู่ สองฝั่ง คงคลั่งแค้น
อึดอัดแน่น เนื้อใน  อย่างไพศาล
สองฝั่งมืด  มัวมน อนธกาล
ถูกเผาผลาญ ทั้งสอง  ต้องมลาย

จะรวบฟ้ารวมฝันที่คั่นฝั่ง
คงสิ้นหวังคว้ารุ้ง..ดังมุ่งหมาย
ห่างไกลนั้นเกินทางจะย่างกราย
เพราะด้วยสายกาลขวางระหว่างแดน

ฝากถ้อยคำคร่ำครวญหวนละห้อย
ให้ผ่านคล้อยจากทรวงที่หวงแหน
ย้ำคำนึงสวยสดมาทดแทน
อย่าพรากแม้นห่างกายหมายแนบทรวง

[วลีลักษณา]

สองฝั่งฟ้ามาถึงซึ่งบรรจบ
ได้อุ่นอบแอบอิงยิ่งใจหมาย
สองสาวหนุ่มกลุ้มรักก็จักคลาย
มิเสียดาย..ที่หลงนักเฝ้ารักรอ...อิอิ

....แบบว่า..มาแจมอะ

ฝันหวานผ่านฝั่งฟ้าเวียนมาพบ
ก็ยากหลบร่วมพ้องดังร้องขอ
ชื่นแห่งรักยามลิ้ม ฤๅ อิ่มพอ
แต่เพียงต่อสองจิตในนิทรา..อิอิ

แบบว่า...ขอบคุณนะคะ

[ดอกกระเจียว]

แป้วๆๆๆๆๆ






 

[วลีลักษณา]

แหงนมองท้องฟ้าว่ากว้างใหญ่
ชายขอบใช่ไหมกั้นใจหมอง
ก้าวหากลับถอยคอยทดลอง
ฟ้าปองแยกใครไว้แน่แท้

เมฆนวลชวนปุยปิดมุมฟ้า
ยังเดือนดาราโผล่ยิ้มแต้
คนสุดฝั่งฟ้าตั้งตาแล
ปล่อยแผลกลางใจเลือดไหลย้อย

บาปทำกรรมไหนไม่กระจ่าง
แยกร่างขว้างหายไปสุดสอย
ส่งเสียงข้ามมาว่ายังคอย
ดวงหน้าเหลือรอยหยาดน้ำเย็น

ยื้อร่างด้วยลมระทมท้อ
เฝ้ารอวันใดได้พบเห็น
หวังเราพบกันในวันเป็น
สู้ผ่านวันเข็ญ...จนถึงคราว

สายเสียแล้วชาตินี้ที่เวียนพบ
ดังอรรณพคั่นแดนพรากแถนหาว
ต่างพื้นหล้าฟ้าเหลื่อมสุดเอื้อมน้าว
เหลือแต่รอยเหน็บหนาวคราวอาวรณ์

มีแต่คอยพลัดพรากต้องจากร้าง
กับอ้างว้างโรมรันไม่ผันผ่อน
แม้โหยหาอาลัยจนใจรอน
ก็สุดย้อนชาติภพบรรจบกัน

[วลีลักษณา]

ขอบคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เนท นะครับ

แผ่นฟ้าผืนเดียวกันนั้นคลุมโลก
แต่ต้องโศกเพราะห่างต่างห้วงหาว
แม้จะเห็นดวงเดือนและหมู่ดาว
สุกสกาวเหมือนกันดั่งฝันเดียว

เรามองฟ้าเดียวกันอย่างมั่นเหมาะ
แต่จำเพาะเวลามาข้องเกี่ยว
อีกฝั่งดึกฝั่งค่ำนำกลมเกลียว
ต่างแลเหลียวหากันอย่างหวั่นใจ

กลัวว่าเขาหลับแล้วคงแคล้วคลาด
แรมนิราศขาดห้วงทรวงเป็นไข้
อยากมาเข้าฝันน้องประคองใน
จึฉันห่วงใยเธอจังนั่งใจลอย

แผ่นฟ้าผืนเดียวกันหวั่นใจนัก
กลัวว่ารักเพียงเงาจะเหงาหงอย
รู้ไหมหนอคนดีพี่รอคอย
ขอเนื้อกลอยมองฟ้าคราเดียวกัน

 

“ปรางค์  สามยอด”

หากใจสองคงมั่นไม่หวั่นไหว
แม้ห่างไกลต่างฟ้าไม่ล้าฝัน
ต่างมีความห่วงใยส่งให้กัน
ย่อมผูกพันเหมือนได้อยู่ไกลเคียง

จึงต่างฟ้าร่วมฝันปันใจฝาก
แม้พลัดพรากไกลกันนั้นยากเลี่ยง
แต่สองใจในฝันนั้นร่วมเรียง
ห่างกันเพียงหนทางใช่ห่างใจ