เจ็บฝังลึกเกินหวังจะยั้งหยุด
จึงยากฉุดถอนใจให้คลายเหงา
ฟ้าสิ้นฝนหนห้วงสิ้นปวงเงา
แต่ความเศร้ามืดบอดยังกอดใจ
ตะวันลับ..แล้วรุ่ง แล้วล่วงหล้า
แต่รักลาลับเลย..เคยหวั่นไหว-
มิย้อนหวนทวนค่า แม้อาลัย
สิ้นแสงใสสูรย์ส่องฉาบต้องทรวง
เหลือแต่ฝนหล่นร่วงในห้วงอก
สั่นสะทกหนาวสะท้านรานทุกช่วง
เจ็บร้าวนั้นนานเนิ่นจนเกินทวง-
ให้สุขปวงร้างลับนั้นกลับคืน
...................................
บาดแผลลึกผนึกซ้ำย้ำรอยแผล
เป็นดุจแส้แพ้มาดมิอาจฝืน
เมื่อใจท้อก็ตรมล้มทั้งยืน
กลั้นสะอืนกลื้นกล้ำกินน้ำตา
อย่าหมายหวนชวนชมแล้วพรมพร่ำ
หัวใจจำคำหลอนซ่อนปัญหา
เมื่อรักผ่านนานนั้นลืมสัญญา
สัจวาจาที่ให้สั่งใจลบ
ให้เหมือนฝนหล่นพรมแล้วจมหาย
ทุกสิ่งกลายคล้ายลวงอย่าห่วงพบ
บอกกับใจให้จำย้ำต้องจบ
ทุกสิ่งสบซบซ้อนแค่ซ่อนคำ.....
