ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนท นะครับ

อาลัยรัก

มาพบน้องเนื้อนวลชวนใฝ่ฝัน
จิตผูกพันแนบชิดเสน่หา
เฝ้าคิดถึงมิ่งมิตรยามนิทรา
โอ้กานดาฝันดีเถิดที่รัก

จะขอรักเพียงน้องประคองคู่
ยอดพธูคนดีที่สูงศักดิ์
หวั่นแต่น้องหน้ามลมีคนรัก
แล้วไสผลักพี่ไปไม่มาแล

หลงรักเขาข้างเดียวเปลี่ยวใจนัก
เมื่อยอดรักเปลี่ยนใจไม่แยแส
เพราะเราน้อยค่านักรักลอยแพ
ได้เพียงแต่กลั้นสะอื้นกลืนน้ำตา

แม้เป็นนกผกผินบินลอยล่อง
อกจะต้องธนูสู้ถลา
ถึงเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าอุรา
ขอบินมาสิ้นใจบนตักนาง

ขอเพียงพบนงนุชสุดที่รัก
ได้ผ่อนพักก่อนตายให้เห็นร่าง
สารภาพรักแท้แต่นวลนาง
ขอเคียงข้างเช็ดเลือดใจที่ไหลริน

ขอสั่งลาจอมขวัญวันสุดท้าย
ถ้าไม่ตายคงได้ชมสมถวิล
เพียงเจ้าบรรจงจูบชุบชีวิน
แม้แดดิ้นสิ้นใจไม่หวั่นเลย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[วลีลักษณา]

ฟ้ากว้างใหญ่ไกลเกินจะเพลินหลง
มิใช่หงส์ทรงสง่าจะกล้าเผย
เป็นปักษินเหลิงลมหวังชมเชย
หมายบินเย้ยห้วงหาวสู่ดาวเดือน

คือหวังอันเลื่อนลอยที่คอยหยอก
เฝ้าหลอนหลอกจิตตนจนหม่นเหมือน
ความมืดมนหนหาวคราวแรมเดือน
ย่อมรางเลือนเคลื่อยคล้อยดังลอยลม

คือความรักความฝันอันไร้ฝั่ง
และคลื่นยังโถมซัดพัดแทบล่ม
นาวาน้อยลอยรักก็มักจม
ได้ชื่นชมชั่วคราวแต่ร้าวนาน

[peerapon]

เมื่อหัวใจ ปรารถนา  ว่าไปเถิด
อาจจะเกิด ทอแสง แ่ห่งความหวาน
เห็นใจซื่อ สัจจะ ปฏิญาณ
อาจสงสาร  ให้เรา ได้เฝ้าชม

ถ้าหากแม้น บุญทำ แล้วนำส่ง
นกน้อยหลง เข้ารัง นั่งสุขสม
หรือหงษ์เหิร ปีกหัก มาพักตรม
ข่ายคำคม  ครั้งนี้   มีกำไร

[ปรางทิพย์]

สิ่งสุดท้ายหมายพบสบถวิล
ฤายุพินสิ้นรักจักเฉลย
หัวใจช้ำย้ำเตือนมิเลือนเลย
โอ้อกเอ๋ยเคยเคียงกลับเลี่ยงไกล

หวังสักวันขวัญยืนกลับคืนขอน
ยามแรมรอนร้อนรนสุดทนไหว
กอดกระชับกับทรวงสุดห้วงใจ
อย่าจากไปไหนหนาข้าฯ อกตรม...

[พิมพิลาไลย]

คิดเสมอรักเธออย่างไหวหวั่น
ว่าสักวันผันชื่นเป็นขื่นขม
ถูกสลัดตัดอาลัยให้ระทม
นี่แหละลมรักลวงในบ่วงมาร

แม้มีปีกหลีกเร้นเช่นดั่งนก
บินไปตกหน้าตักจักไขขาน
ช่วยเช็ดเลือดหลั่งไหลดั่งสายธาร
ยอดรักวานเช็ดน้ำตาให้ข้าที


พิมพิลาไลย

[ไพร พนาวัลย์]

ฟ้ากว้างใหญ่ไกลเกินจะเพลินหลง
มิใช่หงส์ทรงสง่าจะกล้าเผย
เป็นปักษินเหลิงลมหวังชมเชย
หมายบินเย้ยห้วงหาวสู่ดาวเดือน

คือหวังอันเลื่อนลอยที่คอยหยอก
เฝ้าหลอนหลอกจิตตนจนหม่นเหมือน
ความมืดมนหนหาวคราวแรมเดือน
ย่อมรางเลือนเคลื่อยคล้อยดังลอยลม

คือความรักความฝันอันไร้ฝั่ง
และคลื่นยังโถมซัดพัดแทบล่ม
นาวาน้อยลอยรักก็มักจม
ได้ชื่นชมชั่วคราวแต่ร้าวนาน
(เพียงกมล จ้า)

ดวงใจเอ๋ยเชยชื่นสะอื้นฮัก
เคยถูกรักบูชามาหักหาญ
รักที่ร้างแรมเลือนจนร้าวราน
จงพบพานรักจริงประดับใจ

สักวันหนึ่งเถิดหนานิจจาเจ้า
รักที่เฝ้ารอคอยคงขานไข
คงโบยบินสู่หล้าจากฟ้าไกล
มอบหทัยให้น้องได้ชมเชย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อหัวใจ ปรารถนา  ว่าไปเถิด
อาจจะเกิด ทอแสง แห่งความหวาน
เห็นใจซื่อ สัจจะ ปฏิญาณ
อาจสงสาร  ให้เรา ได้เฝ้าชม

ถ้าหากแม้น บุญทำ แล้วนำส่ง
นกน้อยหลง เข้ารัง นั่งสุขสม
หรือหงษ์เหิร ปีกหัก มาพักตรม
ข่ายคำคม  ครั้งนี้   มีกำไร

(peerapon krab) 

ขอความรักปักอุราถลาร่อน
อย่าจากจรแรมลามาชิดใกล้
เป็นหงส์ทองล่องฟ้ามาคลอใจ
จะรับไว้ในกรงทองของชาวดิน

ขอตั้งจิตอธิษฐานได้พานพบ
จะสยบเพียงน้องปองถวิล
จะถนอมนวลนางไม่ห่างจินต์
มอบชีวินให้เจ้าเข้าครอบครอง

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ไพร พนาวัลย์]

สิ่งสุดท้ายหมายพบสบถวิล
ฤายุพินสิ้นรักจักเฉลย
หัวใจช้ำย้ำเตือนมิเลือนเลย
โอ้อกเอ๋ยเคยเคียงกลับเลี่ยงไกล

หวังสักวันขวัญยืนกลับคืนขอน
ยามแรมรอนร้อนรนสุดทนไหว
กอดกระชับกับทรวงสุดห้วงใจ
อย่าจากไปไหนหนาข้าฯ อกตรม...
"ปรางค์ทิพย์ จ้า"



  อีกไม่นานหรอกหนาแก้วตาพี่
ขอคนดีเริงรื่นอย่าขื่นขม
วันที่ฟ้าสดใสได้ชื่นชม
หวังภิรมย์เพียงนางไม่ห่างนวล

จะถนอมจอมใจให้อบอุ่น
เนื้อละมุนรำแพนสู่แดนสรวง
ไม่ให้น้องทุกข์ยากลำบากทรวง
ขอพุ่มพวงรอวันฝันเป็นจริง

 

“ปรางค์  สามยอด”

[GreenMonkey]

เพราะมีรัก มิได้ ใครเคียงรัก
จึงห้ามหัก ห่างไกล ไม่โหยหา
เพียงหนึ่งครั้ง ยังเจ็บ เหน็บอุรา
แม้เวลา ผ่านเลย ไม่เคยเลือน

จะทิ้งใจ ไว้ข้าง ทางที่ผ่าน
เจ็บแสนนาน เท่าใด ใครจะเหมือน
เห็นรอยแผล ย้ำพิษ ที่ติดเตือน
ยังคงเกลื่อน น้ำตา ที่พร่าพรู

รักครั้งนั้น มันเพียง เสี่ยงเศษแก้ว
เมื่อตกแล้ว แตกยับ ช่างอับสู
ยากสมาน รอยใด ให้น่าดู
ใจเรียนรู้ รับยอม พร้อมโดยดี

ความรักตาย หายไป กับใจรัก
จึงห้ามหัก ห่างหาย แล้วหน่ายหนี
อาลัยลา รักทั้ง ที่ยังมี
ผ่านเดือนปี สักวัน ฉันจะลืม

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

[ไพร พนาวัลย์]

คิดเสมอรักเธออย่างไหวหวั่น
ว่าสักวันผันชื่นเป็นขื่นขม
ถูกสลัดตัดอาลัยให้ระทม
นี่แหละลมรักลวงในบ่วงมาร

แม้มีปีกหลีกเร้นเช่นดั่งนก
บินไปตกหน้าตักจักไขขาน
ช่วยเช็ดเลือดหลั่งไหลดั่งสายธาร
ยอดรักวานเช็ดน้ำตาให้ข้าที

พิมพิลาไลย

ช่วยกันเช็ดเลือดใจให้หายโศก
มารับโชคสองชั้นวันสุขี
พบรักเก่าเราสองปองปรีดี
ชุบชีวีลับล่วงจากบ่วงมาร

เรามาเริ่มต้นรักปักใจสู้
ประคองคู่ร่วมสุขสนุกสนาน
แม้นมีทุกข์รุมเร้าเข้าแผ้วพาน
เราร่วมต้านมารภัยใจลำพอง

เอาความรักสองเราเฝ้าหล่อเลี้ยง
ให้พอเพียงเพิ่มพูนบุญสนอง
อยู่ที่ไหนไปด้วยช่วยปรองดอง
ขอเนื้อทองรอพี่อีกปีเดียว

 

“ปรางค์  สามยอด”

[พิมพร]

ยามเมื่อรักจากลาน้ำตาร่วง
หลงคำลวงบ่วงตรมระทมฝืน
เมื่อฝันร้างสร้างตรมล้มทั้งยืน
เขาเป็นอื่นยื่นมีดมากรีดใจ

ยังเฝ้ารอพ้อคำลำนำหา
กินน้ำตาพาเหงาเศร้าหวั่นไหว
ภาพรักหวานผ่านมาแสนอาลัย
โอ้บางใครใจหนอทรมาน

ยังเฝ้ารอขอใจให้รับรู้
ว่ายังดูภาพฝันเมื่อวันหวาน
รักยังคงรอพบประสบพาน
แม้จะนาน..ปานใจ...สั่งใจรอ...

[ดิษฐา]

ช่วงเวลาแห่งความอ้างว้าง
ยังทำให้สมุดบันทึกหน้ากลางมีรอยไหว
มีน้ำตา มีรอยปากกา ความร้าวใจ
เป็นตัวระบายทุกความหม่นไหม้ในคืนวัน


แต่กับความรักที่ว่างเปล่า
ไม่มีเรา..ไม่มีเขา  ไม่มีใครทั้งนั้น
หน้ากระดาษหัวใจ ไม่มีเรื่องใดมาเกี่ยวพัน
แล้วจะต่างอะไรกัน กับคนที่อยู่ไปวัน ๆ...รอการหยุดหายใจ

[ไพร พนาวัลย์]

เพราะมีรัก มิได้ ใครเคียงรัก
จึงห้ามหัก ห่างไกล ไม่โหยหา
เพียงหนึ่งครั้ง ยังเจ็บ เหน็บอุรา
แม้เวลา ผ่านเลย ไม่เคยเลือน

จะทิ้งใจ ไว้ข้าง ทางที่ผ่าน
เจ็บแสนนาน เท่าใด ใครจะเหมือน
เห็นรอยแผล ย้ำพิษ ที่ติดเตือน
ยังคงเกลื่อน น้ำตา ที่พร่าพรู

รักครั้งนั้น มันเพียง เสี่ยงเศษแก้ว
เมื่อตกแล้ว แตกยับ ช่างอับสู
ยากสมาน รอยใด ให้น่าดู
ใจเรียนรู้ รับยอม พร้อมโดยดี

ความรักตาย หายไป กับใจรัก
จึงห้ามหัก ห่างหาย แล้วหน่ายหนี
อาลัยลา รักทั้ง ที่ยังมี
ผ่านเดือนปี สักวัน ฉันจะลืม

.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..

เมื่อความรักเข้ามาหาไออุ่น
เพื่อเป็นทุนก่อร่างอย่างดูดดื่ม
จึงประทับรับไว้ไม่รู้ลืม
กลับแสนปลื้มยืมใจไว้แนบทรวง

แม้รักจะห่างไกลในบางครั้ง
แต่ก็ยังร่ำร้องปองแหนหวง
เป็นส่วนหนึ่งของใจใช่ดาวดวง
ขอพุ่มพวงผูกพันคำสัญญา

มีรักแล้วแคล้วคลาดอนาถจิต
เมื่อมิ่งมิตรลาไกลไปแล้วหนา
ทำไมหนอยังซึ้งตรึงอุรา
รอวันหวนคืนมาของยาใจ

 

“ปรางค์  สามยอด” 

[ดอกกระเจียว]

เมื่อเธอลาหลีกห่างเส้นทางรัก
ไร้แหล่งหลักเรื่อยไปอย่างไรหนอ
คราบน้ำตาเอ่อใจยามไหลคลอ
ใครจะรอซับเช็ดเมื่อเล็ดริน

คราวเปลี่ยวใจเคยมีที่ปรึกษา
ร่วมนำพารอยอายให้หายสิ้น
เคยยิ้มสรวลชวนเฮอยู่อาจิน
ยังถวิลรักหวานเมื่อวารวัน


[[size=18pt] [/size] [/size]

[/size][/color]

[ไพร พนาวัลย์]

ยามเมื่อรักจากลาน้ำตาร่วง
หลงคำลวงบ่วงตรมระทมฝืน
เมื่อฝันร้างสร้างตรมล้มทั้งยืน
เขาเป็นอื่นยื่นมีดมากรีดใจ

ยังเฝ้ารอพ้อคำลำนำหา
กินน้ำตาพาเหงาเศร้าหวั่นไหว
ภาพรักหวานผ่านมาแสนอาลัย
โอ้บางใครใจหนอทรมาน

ยังเฝ้ารอขอใจให้รับรู้
ว่ายังดูภาพฝันเมื่อวันหวาน
รักยังคงรอพบประสบพาน
แม้จะนาน..ปานใจ...สั่งใจรอ..
(พิมพร).

ยามเมื่อรักสมหวังดั่งมีโชค
ความทุกข์โศกหายไปไม่ย่อท้อ
รักเอ๋ยเคยคลอเคล้าพะเน้าพะนอ
อยากสานต่อรักนี้ให้จีรัง

แต่เพราะบุญร่วมสร้างทางสวรรค์
ถูกปิดกั้นกางกฏหมดความหวัง
ใจเอ๋ยใจแดดิ้นแทบสิ้นพลัง
ยินเสียงสั่งจากใจบ้างไหมเธอ?

รู้ไหมหนอคนดีที่ทูนเทิด
เพราะคุณเลิศกว่าใครในเสมอ
บูชารักจักรอขอเพียงเจอ
รักเสมอละเมอหาอย่าลืมกัน

“ปรางค์  สามยอด”

[ไพร พนาวัลย์]

ช่วงเวลาแห่งความอ้างว้าง
ยังทำให้สมุดบันทึกหน้ากลางมีรอยไหว
มีน้ำตา มีรอยปากกา ความร้าวใจ
เป็นตัวระบายทุกความหม่นไหม้ในคืนวัน


แต่กับความรักที่ว่างเปล่า
ไม่มีเรา..ไม่มีเขา  ไม่มีใครทั้งนั้น
หน้ากระดาษหัวใจ ไม่มีเรื่องใดมาเกี่ยวพัน
แล้วจะต่างอะไรกัน กับคนที่อยู่ไปวัน ๆ...รอการหยุดหายใจ
e-no ka

ชีวิตนี้ยังมีค่าอีกมากมายนัก
ถึงแม้ขณะนี้จะไม่มีรัก อ้างว้าง ว้าเหว่
แม้เมฆฝนบนฟ้า ยังหวนหาคลื่นลม กลางทะเล
จิตใจก็ยังร่อนเร่ เซซัง ดั่งนกน้อย คอยคู่...บินสู่คอน

หยิบสมุด ปากกาขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
ระบายความคิดถึง สู่ปลายฟ้า อย่าหลอกหลอน
โปรดจงนำรักครั้งแรก ของข้ากลับมา อย่าจากจร
ขอวิงวอน ให้ดวงใจแห่งข้า จงมีพลังแกร่งกล้า อย่าล้า อย่าโรย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อเธอลาหลีกห่างเส้นทางรัก
ไร้แหล่งหลักเรื่อยไปอย่างไรหนอ
คราบน้ำตาเอ่อใจยามไหลคลอ
ใครจะรอซับเช็ดเมื่อเล็ดริน

คราวเปลี่ยวใจเคยมีที่ปรึกษา
ร่วมนำพารอยอายให้หายสิ้น
เคยยิ้มสรวลชวนเฮอยู่อาจิน
ยังถวิลรักหวานเมื่อวารวัน
(ดอกกระเจียว)

 

สุดจะเอ่ยเผยใจให้เจ็บช้ำ
ต้องทนกล้ำกลืนก้อนที่กีดกั้น
รักรันทดหมดแรงแข่งแจ่มจันทร์
เพราะเธอนั้นจากไปไม่เอ่ยลา

แสนเสียดายต้นรักที่ปักปลูก
แล้วมาถูกทึ้งถอนนอนผวา
แม้จะทนฝืนใจไม่นำพา
แต่คุณค่าของเธอยังเพ้อครวญ

“ปรางค์  สามยอด”