เธอคือแสง ส่องให้ มีไออุ่น
คอยเจือจุน ใจหมอง จนมองเห็น
แต่เมื่อเธอ ราล่ำ ใจลำเค็ญ
เหมือนว่าเป็น คนคล้าย จะตายตรม
เมื่อไม่มี เธอแล้ว ก็แคล้วไข้
เจ็บหัวใจ ฝืนกล้ำ น้ำตาข่ม
เหมือนมืดมิด หม่นเศร้า เคล้าอารมณ์
ไร้แสงห่ม อุ่นทอ ต่อชีวิต
เหมือนกลางคืน หนาวเหน็บ เจ็บเหลือที่
เหมือนไม่มี แสงสูรย์ กูลเกื้อจิต
เหมือนหัวใจ ไร้รัก กระอักพิษ
ได้เพียงคิด แอบเหงา สุดเศร้าใจ
.. GreenMonkey :: ลิงเขียว ..
ยามสิ้นรักหักได้แต่ใจเจ็บ
กลับหนาวเหน็บทรมานเกินต้านไหว
ดังสูรย์พรากจากฟ้าลับตาไป
เช่นเยื่อใยสายสวาทนั้นคลาดคลา
แต่มืดหม่นอนธการนานเกินนับ
ดังชั่วกัปสิ้นชาติวาสนา-
ยามดาวเคลื่อนเดือนคล้อยคอยทิวา
แต่สายใยเสน่หากลับลาลับ
ไม่มีแล้ววาบพรายประกายอุ่น
เคยละมุน วน-ไหวไม่รู้ดับ
แต่บัดนี้สิ้นแล้วแววระยับ
เลือนไปกับทรวงหนึ่งซึ่งร้าวราน
