ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

เย็นริ้วรื่นลมแผ่วแพรวน้ำค้าง
ล้อแสงสางพร่างพรายประกายสี
งดงามดังสร้อยเพชรเกล็ดมณี
จะเรื่อยรี้ลับหายเมื่อปลายเช้า

เปรื่องเรื้องรุ้งเรื่อพรายที่ปลายฟ้า
ท้องนภายามสาย ดูคล้ายเหงา
หยาดน้ำค้างร่วงแล้วอย่างแผ่วเบา
ฤๅรักเราเลือนสลายคล้ายน้ำค้าง

โอ้หนอ..ยามห่างหายไม่วายเศร้า
ยังคงเฝ้าคำนึงถึงไม่สร่าง
จะรู้ไหมใครนั้นฝันอ้างว้าง
อยู่ท่ามกลางเงียบงันแสนหวั่นนัก

หญ้ายังชื้นพื้นฉ่ำน้ำค้างชุ่ม
แต่ใจกลับสั่งสุมเร้ารุมหนัก
เสน่หาไม่หายไม่หน่ายภักดิ์
คล้ายอกใครกุมกักตรึงปักไว้

สายลมริ้วระลอกโลมดอกแก้ว
ก็พรมแผ่วหอมหวนชวนภู่ใฝ่
ลงดื่มลิ้มชิมหวานแล้วผ่านไป
ชมช่อใหม่เวียนวนตราบพ้นวัน

ว่าดอกแก้วแล้วเล่าเจ้าร่วงหล่น
รานอยู่บนรอยกาลที่ผ่านผัน
ฤๅดอกรักบานแย้มแซมใจนั้น
เป็นเพียงฝันเบ่งบานกลางลานใจ

ท่ามฟ้าใสสายลมยังพรมโบก
โลมไล้โศกลู่ลิ่วช่อพลิ้วไหว
หยาดน้ำค้างร่วงพราวคราวแกว่งไกว
เช่นวาบร้าวหนาวใจที่ไหวรัว

งามช่อช้อยคอยใครใจเจ้าโศก
จึงวิโยคเนิ่นนานคนขานทั่ว
ฤๅเป็นเช่นโศกศัลย์เจือหวั่นกลัว
ที่เกลื่อน-กลั้ว กลางทรวงเกินหน่วงพ้น

แสนเสียดายน้ำค้างของสางตรู่
ซ่อนภาพอยู่ในหยาดเมื่อราดหล่น
พรากร่องรอยตระการ..ที่มานคน
ระเหยห่างร้างหนสุดด้นคว้า

คงสิ้นแล้วรูปรอยที่คอยเฝ้า
เมื่อลมเคล้าพรายแสงเริ่มแรงกล้า
เช่นน้ำค้างเหือดหายสลายลา
เหลือแต่อาวรณ์อยู่ไม่รู้เลือน

ถวิลห่างร้างหายไม่วายเศร้า
เมื่อรุมเร้ายากลบหรือกลบเกลื่อน
กลับยั่วหยอกซ้ำซ้ำดั่งย้ำเตือน
อกใจเหมือนต้องมนต์หลงกลลวง

หวังหวานซึ้งตรึงตราจะฝ่าข้าม
และพ่วงล่ามใจหนึ่งซึ่งแสนหวง
รวบปลายรัดมัดคล้องรวมสองดวง
ฤทัยหน่วงเหนี่ยวไว้โดย..นัยเดียว

หวังชื่นฉ่ำน้ำค้างอย่าร้างสิ้น
หยาดหยดรินลบเศร้า..ล่มเปล่าเปลี่ยว
หยั่งหยัดความชื่นหวานอย่ารานเรียว
ให้กรากเชี่ยวลามถึงอีกหนึ่งใจ!

[plyfha]

หยาดน้ำค้าง นั้นหาย ก็กลายกลับ
เมื่อไอจับ กลับมา พาใจปลื้ม
หยาดน้ำ จากหัวใจ ใครยากลืม
คอยแทรกซึม ดื่มด่ำ ไม่จำลวง

หยาดน้ำใส ชโลมจิต อย่าคิดจาก
หยาดน้ำค้าง แห้งผาก ฝากใจห่วง
หยาดน้ำใจ มีมา อย่าพาลวง
หยดลงบ่วง ห่วงรัก ไม่หักลา

[ไพร พนาวัลย์]

มาเถิดหนาคนดีสุดที่รัก
นอนหนุนตักพักผ่อนก่อนฟ้าสาง
จะร้องเพลงกล่อมไพรตามใจนาง
ก่อนน้ำค้างจางหายลับสายตา

ตักอ่อนๆนอนหนุนละมุนหอม
กลิ่นพยอมค่ำคืนชื่นนาสา
ต้องจำพรากจากแล้วนะแก้วตา
คืนอำลาสัญญาใจไม่ลืมกัน

ก่อนจากกันคืนนี้พี่ขอมอบ
ความรักครอบครองใจให้จอมขวัญ
ขอรักเรามั่นคงตรงต่อกัน
สร้างสวรรค์บ้านไพรในคืนแรม

 

“ปรางค์  สามยอด”

[peerapon]

เห็นวาววับ  นึกว่าแก้ว อันแววค่า
ภาพมายา กับดัก เป็นหลักแหลม
กระเทาะเปลือก ซ่อนเล็บ ไว้เหน็บแนม
อร่ามแจ่ม เจิดจิต ให้คิดรอ

เมื่อติดไม้ หลอกล่อ ด้วยยอแสง
เมื่อจะแกล้ง ลงใบบอน กลิ้งหลอนล่อ
รู้ความจริง เหยหาย ละอายออ
ตัดภาพต่อ อีกครั้ง  ยังเหมือนเดิม

โอ้อกเอ๋ย  ทรุดโทรม ถูกโหมหนัก
หยุดชะงัก แง่ง่อน  แต่ตอนเริ่ม
เวทนา หนอเจ้า เขาซ้ำเติม
เชื้อไฟเริ่ม เร่าร้อน  แต่ตอนจา

จะเชื่อใคร ไหมหนา วาจาซึ้ง
กลัวเหมือนหนึ่ง น้ำค้าง ที่วางท่า
ทำให้หลง ปลงจิต อนิจจา
หลบหลีกหน้า  เหือดแห้ง  หลบแสงทอง

[วลีลักษณา]

เป็นเพียงหยาดน้ำค้างของสางตรู่
วาบพรายอยู่วาววับกับแสงส่อง
แล้วเหือดแห้งระเหยหายกลายระออง
ไม่เหลือร่องรอยชื่น ยามคืน,มี

วาบไหวราววาวเนตรแฝงเลศล้อ
หยอกยั่วคลอคล้าย วัน รังสรรค์,สี
ดังหยาดเพชรเกล็ดแก้วแววมณี
แล้วเลื่อนลี้หลบเร้น..เช่นน้ำค้าง