โถเหยือกน้ำแก้ววาวสกาวใส
วางอยู่ตรงกลางใจใช้ศึกษา
แต่แรกเริ่มว่างเปล่าหยิบเอามา
ใคร่พิจารณา...ต่อหน้าตน
ใส่ลูกบอลบรรจุจนเต็มเหยือก
บรรจงเลือกดินทรายคล้ายหวังผล
จับเขย่าเบา-เบาคลุกเคล้าปน
กึ่งระคนกระแทกเพื่อแทรกทราย
จนอากาศไม่มีที่ให้อยู่
ทุกอณูอัดแน่นแทนความหมาย
คุณภาพคับเหยือกใช่เปลือกกาย
ฤาเสี่ยงทายว่าไม่...ยังไม่พอ!
จึ่งแจ้งขวดน้ำสีมีชื่อว่า
มิรินด้าน้ำแดงแถลงขอ
ส่วนแม่ค้าหน้าเหรอเลยเออ..ออ..
ไม่รีรอรีบย่ำตามคำวอน
เมื่อรับมาเหมือนได้ดั่งใจคิด
ง้างนิ้วบิดจุกฝาถลาร่อน
จงดูไว้ฝูงเหล่านรากร
เป็นคำสอนย้อนรู้เพื่อดูเรา
ระรินหลั่งรดทรายกระหายน้ำ
เป็นเงื่อนงำสงสัยหรือไรเล่า
ก่อนหลงคิดสมบูรณ์เพิ่มพูนเอา
ปล่อยวัตถุรุกเข้ามาครอบงำ
หากแม้นมีอำนาจวาสนา
หลงยศฐาบรรดาศักดิ์..จักถลำ
โอ้อวดรู้อวดเก่งนักเลงคำ
ว่ารู้ล้ำเลิศกว่าไม่ประมาณ
คิดว่านี่คือสุขสงบยิ่ง
แท้ที่จริงรู้อยู่ว่าหยาบกร้าน
สุขเพียงได้ทรัพย์สินสฤงคาร
ฤาสุขเท่าศีลทานเบิกบานใจ.
