ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

พลิ้วร่อนร่วงควงคว้างออกห่างต้น
คือสีหม่นตาลไหม้ของใบหมอง
เคยระบัดริ้วเขียวยามเหลียวมอง
ต่อนี้ล่องลมไล้ลอยไกลลับ

แดดเมษาผ่าวร้อนไม่ผ่อนแล้ง
ผืนดินแห้งธารเหือดแทบเดือดดับ
พรายแสงวันสั่นระยิบอยู่วิบวับ
ราวระยับเพลิงคุระอุอวล

หางนกยูงยืนต้นอย่างหม่นเศร้า
กิ่งก้านเปล่าระกะระลมหวน
ตุ่มตาดอกแตกแต้มก่อนแย้ม,ยวน
เผยงามล้วนสล้างกลางลมไกว

เจ้าผลิบานอวดช่อล้อแดดร้อน
กลีบบางอ่อน เรื่อแดง ยังแกว่งไหว
สูรย์เมษาส่องสาดดาดผ่าว,ไอ
โลมดอกไม้เร่งเร้าเจ้าโรยรา

ค่อยค่อยรานร่วงพรากจากช่วงช่อ
เผยงามพอชมชื่นแล้วคืนค่า
คือรอยกาลผ่านพ้นจนชินชา
ผันวนเปลี่ยนเวียนมาแล้วลาไป

กี่ฤดูกี่เดือนที่เคลื่อนคล้อย
ฝากร่องรอยบางบทที่สดใส
ฝากร่องรอยบางคราวที่ร้าวใจ
มอบหวานไหว..แข็งกร้าว..กี่คราวครั้ง

คือเริ่มต้นเติมต่อจากก่อเกิด
ค่อยค่อยเปิดเผยงามและความหวัง
ค่อยถักสานสายใยสู่ใจดัง
สุมาลย์ครั้งแตกช่อรอแย้มบาน

งามอยู่กลางวุ่นวนบนรอยย่าง
ความบอบบางความงามความอ่อนหวาน
อาจพาเจ้าหลุดหลงสู่ดงมาร
และแหลกลาญย่อยยับเกินกลับย้อน

หากเป็นไปตามกาลจนรานร่วง
ผ่านโชนช่วงแสงฝันแห่งวันก่อน
ยามกาลล่วงสุดหมายแห่งปลายจร
ย่อมอาวรณ์อาลัยเคยใยดี

ฤาอาจฝืนยืนยงให้คงอยู่
คืองามตรูแปรเปลี่ยนเวียนจากที่
ดังกลิ่นหอมพร้อมหวานสุมาลย์มี
ย่อมเรื่อยรี้ลับหาย ตาม..สายกาล

[plyfha]

ดอกไม้งาม ท่ามกลางสายลมร้อน
หมู่ภมร ร่อนมา พาสงสาร
บินเสาะหา ร่มเงา มองสายธาร
หาน้ำหวาน กลับไป ใจระรวย

ฟ้ากระจ่าง พร่างตา ท้าลมฝน
หมู่ภมร บินวน บนไม้สวย
มองผีเสื้อ บินร่อน อ่อนระทวย
ดอกไม้สวย สีขาว พราวพร่างตา

เมฆสีหม่น ยามสาย มาบ่ายค่ำ
ไม่ชอกช้ำ ย้ำให้ ยังใฝ่หา
หมู่ผีเสื้อ บินวนเวียน เพียรผ่านมา
แดดส่องฟ้า สว่างใส ดอกไม้งาม

[สายลมสีขาว]

ตะวันแย้ม กลีบฟ้า งามสีสัน
อัศจรรย์ สุรีย์ ส่องไสว
เมื่อนภา กลายเป็น ขั้นบันได
กลับเรียงชั้น สีไล่ เป็นรุ้งทอ

ส่องประกาย หลายสี นภาฝัน
เหล่าเครือวัลย์ ต่างพา กันเกี่ยวขอ
แม้บุพผา ยังแย้ม ผลิบานรอ
วิหคต่าง ขับคลอ เสียงดนตรี

สายลมพลิ้ว ลิ่วลู่ สู่ทุ่งกว้าง
ภมรย่าง สู่ผกา ตามดิถี
มัจฉาว่าย แหวกผ่าน ม่านวารี
อุบลงาม ต่างคลี่ กลีบดอกพลัน

ดั่งท้องฟ้า บรรจง ระบายวาด
เดียรดาษ ด้วยมนตร์ กลสีสัน
นี่แหละหนา ธรรมชาติ อัศจรรย์
ที่คงมั่น อยู่ตลอด กับสายกาล

[วลีลักษณา]

กระแสกาล ต่อ เติม เสริมสร้างค่า
แล้วก็พาลบเลือนเมื่อเคลื่อนผ่าน
ไม่ยืนยงคงอยู่ให้ดูนาน
แม้สังขารยังพรากลาจากลับ

ได้หลงชื่นชั่วครั้งหวังชั่วครู่
ได้เรียนรู้สุขเศร้าเคล้าสลับ
มีเหตุการณ์ผ่านมาเกินกว่านับ
กี่ย่อยยับ กี่ยิ้ม อิ่มอุ่นใจ

เป็นโชคดีใช่ไหม..ที่ได้พราก
ที่ได้จากก่อนลับ ก่อนดับขัย
เพื่อเตรียมตัวจบกันวันร้างไกล
เพื่อหมดสิ้นเยื่อใยไปนิรันดร์

[สายใย]

ชีพอาจสิ้น เมื่อดินทบ ลงกลบหน้า
มิรู้ว่า ฝ่านรก วกสวรรค์
แต่สองใจ ได้หวาน ชั่ววารวัน
อาจสัมพันธ์ หลายภพ ยากลบเลือน

[peerapon]

หากจะเปรียบ เทียบไป ในชีวิต
มิเพี้ยนผิด ผันไป ในความเหมือน
ปรับแปรเปลี่ยน เวียนคล้อย เริ่มลอยเลือน
เป็นข้อเตือน  สำหรับ  ไว้ปรับตัว

เมื่อเริ่มต้น    เตาะแตะ เบาะแบะท่า
สว่างจ้า       เต่งตึง   หึงหอมทั่ว
เมื่อเนิ่นนาน   โตงเตง  เริ่มเกรงกลัว
รูปนามรั่ว      ต้องตาย คืนสายธรรม

[วลีลักษณา]

ชีพอาจสิ้น เมื่อดินทบ ลงกลบหน้า
มิรู้ว่า ฝ่านรก วกสวรรค์
แต่สองใจ ได้หวาน ชั่ววารวัน
อาจสัมพันธ์ หลายภพ ยากลบเลือน

เพียงภพเดียวเกี่ยวฝันก็พลันพราก
ต้องจำจาก เจ็บจบ คอยกลบเกลื่อน-
ความปวดร้าวคราวใจใครบิดเบือน
ยังย้ำเตือนตราอยู่ให้รู้จำ

[ศรีอุดร]

สายกาล สายธรรม สายน้ำไหล
สายใย สายห่วง สายดวงจิต
สายชั่ว สายดี สายชีวิต
สายคิด สายขั้น สายปัญญา

สายบุญ สายบรรลุ สายกุศล
สายบน สายล่าง สายกังขา
สายจริง สายเท็จ สายเมตตา
สายกล้า สายรอ สายท้อแท้

สายรัก สายเพียร สายเรียนรู้
สายสู้ สายเดิน สายเกินแก้
สายโศก สายทุกข์ สายสุขแล
สายแพ้ สายชนะ สายละอาย

สายใด สายโพ้น สายโน้นนี่
สายนั่น สายไหนดี มีความหมาย
เสียแต่...ถ้าไม่เลือก สักเชือกลาย
ชีวิต คงสาย เสียดายเกิน....

[ดอกกระเจียว]

]อยู่ที่นี่ปรับแต่งแฝงชีวิต
ดีกวาคิดโลดโผนผจญนั่น
จะย่ำแย่แม้กายเช่นไม้พันธ์
อาจแปรผันเปลี่ยนเป็นไม่เช่นเดิม

ดอกไมตรีเร่งน้ำคอยเติมปุ๋ย
เพียรขุดคุ้ยเถิดเจ้าเฝ้าส่งเสริม
เมื่อแตกกิ่งจึงแต่งงามตามเพิ่มเติม
แล้วค่อยเริ่มปลูกใหม่เช่นใจจง[