เหมือนอยู่ใน อุโมงค์ ที่โหวงเหวง
ขณะี่ที่ ฉันเอง ก็เหวงโหวง
พลันเห็นแสง ประกาย ปลายอุโมงค์
ก็ใจโล่ง หลั่งริน ความยินดี
เดินต่อไป ใจชื้น เริ่มชื่นฉ่ำ
แต่แสงนำ ทางเดิม เริ่มริบหรี่
ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งไกลห่าง หนอทางนี้
หรือไม่มี วาสนา มากร้ำกราย
เดินมาไกล ใจเมื่อย กายเหนื่อยอ่อน
แสงสะท้อน ก็เลือนลับ ดับสลาย
ใยเห็นอยู่ แท้แท้ แต่มิวาย
แสงก็หาย ห้วงดำ มาย่ำเยือน
เหมือนกับเธอ ที่เคยทำ กับฉันนี้
คงไม่มี ใครเลิศเลอ เสมอเหมือน
แต่เดี๋ยวเดียว ก็เมินหมาง รักลางเลือน
เธอก็เคลื่อน รักก็คลาย มลายพลัน
คือความจริง วันนี้ ที่ฉันทุกข์
เหลือความสุข คงไว้ แต่ในฝัน
เป็นอดีต ที่จำกัด ปัจจุบัน.....
ฟ้าไม่กั้น ดินไม่ขวาง แต่ห่างไกล...
แบบว่า...แต่งไปเรื่อยเปื่อย
