ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

~"คนตาบอด?"~

๐

๐ เธอเอื้อมมือปิดตา!มาด้านหลัง
แล้วก้มฝังกระซิบ,ทิพย์ข้างหู
ธารศรัทธาทอดร่ายให้ฉันรู้
ตรึงฉันอยู่ตรงนั้น!ตราบวันนี้

๐ ตาพร่าบอดทันทีที่หลงรัก
ใจก็โดนเธอควัก-ทั้งศักดิ์ศรี
มองเธอเป็นนางฟ้าทุกนาที
หวานอารีทุกอย่าง..รักพร่างพราว

๐ หูรับฟังลำเอียง!เพียงสิ่งถูก
แท้เธอผูกเงื่อนไว้..ในทุกก้าว
ชมทุกสิ่งอิงเธอเสมอดาว
ที่ฉันน้าวไว้ได้!ใคร่เป็นบุญ

๐ โลกของฉันจึงหวาน!กานท์จึงไหล
คำจากใจจึงอวลล้วนอบอุ่น
ทักสายลมก็ได้..ใสละมุน
นั่งยิ้มกรุ่นกับฝัน,อันแสนไกล

๐ ไม่รับรู้โลกนี้มีสีหม่น
มันหวานจนอักษร!พลิ้วอ่อนไหว
ฝันทุกคืนเห็นหน้าทุกคราไป
ด้วยหัวใจก็บอด!พลอดแต่เธอ

๐ มือที่เอื้อมปิดตาจากครานั้น
ล่อลวงฉันจนช้ำ!ย้ำทีเผลอ
ตา,ใจบอดทุ่มรักหลักปรนเปรอ
จนฉันเจอนรก..ตก..มิด..ตัวะ๛

ระนาดเอก

[วลีลักษณา]

ทั้งตาบอดใบ้บ้ามาครันครบ
ยามประสบรักหวาน..ปานฟ้าหลัว-
กระจ่างเพียงใจนั้นที่สั่นรัว
ลืมหวั่นกลัวลืมคิด ผิด-บาป-บุญ

กว่าจะรู้ ก็ร้าง จืดจางแล้ว
ยามคลาดแคล้วหม่นไหม้..ทั้งใจขุ่น
ดังฟากฟ้านั้นขาดหยาดพิรุณ
เคยอบอุ่นกลับร้าวด้วยผ่าวร้อน
 

[chaipan1999]

อันความรักนี้หนาพาใจเจ็บ
จะต้องเย็บตาหูไม่รู้ร้อน
แต่หาเย็บใจได้ให้สังวรณ์
ถึงเก่าก่อนแรกรักที่ปักทรวง

เคยเห็นโลกอันวิไลใสสว่าง
มาเคียงข้างงามสิ้นในถิ่นสรวง
เห็นกงจักรเป็นดอกบัวมั่วคำลวง
คอยเฝ้าหวงห่วงหาให้อาทร

พอรักจรตอนนี้ก็เริ่มบอด
ทั้งตาสอดตาใสพาใจอ่อน
สิ้นวจีร้อยรสในบทกลอน
สิ้นงามงอนแดดิ้น..ให้สิ้นใจ..

 

[พิมพิลาไลย]

รักทำให้ตาบอดปลอดความคิด
จึงหลงผิดคิดว่าน่าสดใส
หลับหูตาไม่ว่าเกิดอะไร
ก็รับได้ทั้งนั้นมันเมามัว

พอความจริงวิ่งหาหูตาเหลือก
มีแต่เปลือกเลือกมาน่าเวียนหัว
เหมือนน้ำลดตอผุดขึ้นสุดตัว
ไม่เกรงกลัวมัวเมาจึงเศร้าใจ

พิมพิลาไลย

[peerapon]

คงไม่ใช่ อาการรัก ที่มักพบ
วิเคราะห์ครบ คือหลง ไม่สงสัย
ตามืดบอด ยังสว่าง จากฟางไฟ
แต่หัวใจ มืดมัว กลัวเหลือเกิน

บอดเพราะหลง ตรงฤทธิ์ พิสวาท
ความหวังวาด ขาดวิ่น จะบินเหิร
ตกระกำ  ต่ำลง  กรงล้อมเดิน
เขาขังเมิน  ในคุกช้ำ แบบจำยอม

ทำไมเล่า ไม่ยืนยัน ประกันสู้
ยังหลงลู่ ลมหรือ  กับมือหอม
หรือยังหลง เย้ายวน ชวนดมดอม
จึงต้องพร้อม ลงนรก ตกระกำ

[เด็กหัดกลอน]

คนตาบอดทั่วไปรักไม่สม
เลยตรอมตรมพิษรักหักใจช้ำ
จึงมืดมิดปิดสนิทฤทธิ์ของกรรม
รักถลำเลยพลาดขาดการมอง

น่ากลัวนักรักแล้วแคล้วคลาดเห็น
ความอยู่เป็นคนเศร้าเหงาหม่นหมอง
ต่อนี้ไปไม่รักใครใคร่ริลอง
ไม่อยากต้องตาบอดไปให้ระทม

มาแจมแกมป่วนนน งิงิ

[..ทักษมน..]

ตาฉันบอด ปากฉันใบ้ เมื่อได้รัก
ใจฉันภักดิ์.....แบบว่าก็สาสม
พอฉันเพ้อเผลอไผล..ใคร?นิยม
ด้วยตา-กลม เอวบาง...แบบนางนอน

ตาฉันบอด กอดฉันไว้ อย่าไปห่าง
ปิดหน้าต่าง.....แบบว่าตาสลอน
อยากให้เธอเพ้อพร่ำเป็นคำกลอน
.....แบบว่าใจ จะขาดรอน ทุกตอนเลย......

                

[กรกวี]

แม้ใครว่าบ้าใบ้นัยน์ตาบอด
ไปหลงกอดเพียงลมชมแต่ฝัน
เพราะรักแล้วแห้วอย่างไรใจไม่หวั่น
ถึงพลาดพลั้งยังไม่เข็ดในเผ็ดร้อน...

...
จะให้ทำยังไง ในเมื่อใจยังมีรักก เฮ้ออออ

[พิกุลแก้ว]

เสียงสะบัดถ้อยคำจำนรรจ์ทัก
หยุดชะงักวาจาอุทาหรณ์
ยินสำเหนียกเรียกใครไยอาวรณ์
เสียงสะท้อนจากบึ้งบึงกลางใจ

แว่วแว่วว่ามีใหม่ใช่ไหมหนอ
เขาเคลียคลอเคียงข้างสว่างไสว
ฉันเห็นเธอลิบลิ่วเดินพริ้วไป
กอดเขาไว้เหมือนย้ำแทนคำลา

เธอไม่เห็นแม้เงาเท่าฉันเห็น
ตัวฉันเป็นเช่นไรเหมือนไร้ค่า
ต้องทนแอบลอบมองด้วยสองตา
หลบรักษาแผลใจให้บรรเทา

อยากไร้ตาไร้หูไม่รู้เรื่อง
ความรู้สึกขัดเคืองเป็นเครื่องเหงา
คล้ายกับคนตาบอดไล่กอดเงา
หรือว่าเขาใจหนวก...พวกโลเล.