ดวงดารา นภากาศ มีดาษดื่น
ยามค่ำคืน พริบวาว สกาวสิ้น
ลืมความทุกข์ สุขอุรา ครายลยิน
ใฝ่ถวิล เฝ้าพะวง มิหลงเลือน
หมื่นแสนดาว ที่พราวพร่าง กระจ่างเขต
เปรียบสองเนตร อย่างไร ก็ไม่เหมือน
ส่องสว่าง กลางใจพี่ เป็นศรีเรือน
ใช่จะเอื้อน เอ่ยเพียง เสียงวจี
กว่าจะได้ ดาวน้อง มาครองขวัญ
ต้องบากบั่น เอื้อมสอย ไม่ถอยหนี
ไหนจะปล่อย ให้ลอยละ ปฐพี
ชั่วชีวี พี่จะออม ถนอมดาว
หาใช่ดาวสูงไกลในหนห้วง
จะห่วงหวงดาราจากฟ้าหาว
มิใช่แสงกระจ่างอันพร่างพราว
ริบหรี่ราวหิ่งห้อยที่น้อยแรง
จะจริงหรือหัวใจของใครนั่น
ว่าคงมั่นแน่นหนัก..จักเข้มแข็ง
เพื่อฝ่าให้ถึงฝัน..หวั่นระแวง
กลัวพี่แบ่งปันใจไว้หลายทาง
อ้างดาราสูงไกลยากไขว่คว้า
จึงหายหน้าปล่อยให้ใครหม่นหมาง
ดังหัวใจเย็นชืดแล้วจืดจาง
ปล่อยไห้ดาวลอยคว้างอยู่กลางฟ้า
