ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ศรีอุดร]

ธรรมดาเคราะห์กรรมล้วนลำบาก
ผ่านพ้นยากแต่ละครั้งช่างหวั่นไหว
ยามที่เราลำเค็ญไม่เห็นใคร
กลับมาได้เพื่อนแท้แก่ชีวิน

เหมือนนกน้อยลอยบินบนถิ่นฟ้า
เซถลาหัวแตกกระแทกหิน
เป็นนกน้อยด้อยหลักพึ่งจักบิน
ก็หล่นดิ้นบนทางแทบปางตาย

เป็นโชคคุณบุญหัวที่ตัวเจ็บ
มีคนเก็บขึ้นมารักษาหาย
คอยเลี้ยงดูอยู่นานสมานกาย
ยามเคราะห์ร้ายให้ท้อทรมาน

นกตัวน้อยปล่อยไปในอากาศ
คนเก็บอาจเปิดกรงเพราะสงสาร
จะให้อยู่คู่ไปมิใช่การ
แล้วกี่วารเวลาจะบินเป็น

นกน้อยน้อยซาบซึ้งคิดถึงนัก
คราวเจ็บหนักสาหัสอาจทุกข์เข็ญ
มีคนเก็บเจ็บก็เบาทุกเช้าเย็น
กระดูกเอ็นค่อยฟื้นดีขึ้นมา

ยังหวนคิดติดใจอยู่ในอก
สักวันนกตัวนี้คงมีค่า
อาจเป็นเพียงนกโง่ในโลกา
แต่คงดีในสายตาใครบางคน

อยากหันหลังหวังไว้กลับไปเจ็บ
เพื่ออยู่กับคนเก็บอีกสักหน
อยากจะอยู่ให้นานนานถึงทุกข์ทน
เพื่ออยู่บนอุ้งมือผู้ถือครอง

แต่มันย้อนไม่ได้สายเสียแล้ว
เมื่อคลาดแคล้วนกน้อยต้องลอยล่อง
เหลียวแลหลังเบือนหน้ากลับมามอง
เห็นเพียงแสงสีทอง...กับท้องทะเล

คิดถึงเศร้าเจ้าของนกร้องไห้
ออกบินไกลสัญจรอย่างร่อนเร่
ทิศทางใดไม่สามารถคาดคะเน
ยามโพล้เพล้ไม่มีที่หลับนอน

ฝากความรักฝากหัวใจกลับไปหา
ผู้เคยเก็บรักษานกมาก่อน
ฝากความคิดถึง กับลม พเนจร
โปรดเป็นเสียงสะท้อนบอกเขาที

ฝากพระจันทร์วิมลอยู่บนฟ้า
ฝากหมู่เดือนดาราแจ่มราศี
ฝากใบไม้ปลิวไปหาฝากธารี
บอกเขาว่า นกตัวนี้ ..............................
................................................................
................................................
.....................คิดถึงเหลือเกิน.


ศรีอุดร.

[..ทักษมน..]

พอรับรู้..เหตุไฉน ใจจะขาด
เอานิ้วปาด ปลายตา ว่าอย่าไหล
ดั่งนกเจ็บ เก็บช้ำ ที่ทำใจ
รู้ไหมใคร? อีกคน ทุกข์ทนจัง

เพราะเคยเป็น โพระดก ตกมาเจ็บ
คนที่เก็บ ประคองไว้ ให้ความหวัง
เค้าดูแล ลูบไล้ ให้พลัง
หายแล้วยัง...ไม่คิดกลับ..ด้วยจับใจ

เก็บไว้เป็นสัตว์เลี้ยง...ใช่เคียงคู่ 
เหมือนเอ็นดู ดูเอ็น ที่เป็นให้
ต่อรังรอง ทองกรง....ก็จงไป
เจ็บที่ใจ....ไม่รั้ง ระวังตัว

บินกันเถอะโลกยังท้า ฟ้า..ยังกว้าง
อย่าอยู่อ้าง อิ่มอุ่น..บินหมุนมั่ว
เก็บความผิด"คิดถึง"...ซึ้งกับตัว
นะ..อย่ากลัว ยังมีเพื่อน...เจ็บเหมือนกัน

                (ไปร้องไห้กับดาว ไปหนาวด้วยกัน..ดีกว่า)

[..ทักษมน..]

อย่าเก็บเลย.."ส่วนลึก"...นึกส่วนกว้าง
มีหนทาง มีแรง...จะแบ่งฝัน
อยากสัญญา แต่ทว่า เมื่อสายัณย์
ตัวไหนกัน?...ที่เผลอหลับ ไม่กลับรัง 

[p^boy]

สิ่งที่เกิดมีมา
ยังค้างคาเรื่องหนหลัง
นานแล้วใจก็ยัง
นั่งร้องให้ได้เช่นเคย

ยังเก็บความเจ็บไว้
อยู่ข้างในแม้ไม่เผย
รินไหลไม่รู้เลย
ว่าออกจาก ณ ส่วนใด

ส่วนลึกที่ตรึกพร่า
กลั่นออกมาเป็นน้ำใส
เวลาหม่นหมองใจ
นั่งร้องให้ได้คนเดียว

[ศรีอุดร]

ในหัวใจส่วนลึก....รู้สึกเสมอ
วนเวียนเจอแต่นามของความหลัง
ภาพอดีตในใจยังไม่พัง
เหมือนถูกฝังเอาไว้...ในส่วนลึก

กี่วันวารผ่านผันเนิ่นนานแล้ว
แต่ว่าแววความหลังยังรู้สึก
เวลาเงียบกลับโผล่มโนนึก
ที่ผนึกฝังติดในจิตใจ

ยามโดดเดี่ยวเดียวดายสหายห่าง
อยู่กับเงาลางลางช่างหวั่นไหว
นั่งมองดินอ้างว้างกลางแสงไฟ
รอคืนนี้...ผ่านไป..."อีกหนึ่งคืน".

[..ทักษมน..]

OK.

เมื่อเธอเลือกอยู่ต่อ..รอแล้วช้ำ
      อยากเพลี่ยงพล้ำปวดร้าวเราไม่ฝืน
      เก็บส่วนลึก..ฝึกย้ำ.เลือกกล้ำกลืน
      จะมายืน ดูตอน....เธออ่อนแอ

                                           ฉันบินไปตาย....ดาบหน้า ดีกว่า....บ้า เธอมันบ้าไปแล้ว...(อย่าลืมนับคืนนี้ด้วยล่ะ)
     
     
     

[..ทักษมน..]

ยังเมียงมองลองใจ....ให้ไปด้วย
โลกกว้างช่วยซับน้ำตาเมื่อมาแพ้
พูดให้ฟังยังถลา...เหมือนว่าแคร์
ทั้งที่แท้ ฉันไม่ชิน บินตัวเดียว

[ศรีอุดร]

อันนกตัวน้อยน้อยลอยอากาศ
ธรรมชาติหฤโหดให้โดดเดี่ยว
สุดเหน็ดเหนื่อยเมื่อยเอ็นตัวเป็นเกลียว
บินท่องเที่ยวซัดเซเพนจร

เมื่อผ่านมามากมายหลากหลายที่
ย่อมจะมีที่จดจำยามเร่ร่อน
เก็บเอาไว้ในส่วนลึกนึกอาวรณ์
ซึ่งเหมือนย้อนมาสร้างกำลังใจ

โลกใบนี้กว้างใหญ่ฤๅไปหมด
ทางกำหนดนั้นมีอยู่ที่ไหน
บินต่างทิศต่างทางต่างกันไป
ผจญภัยในโลกโชคชะตา

ฉันเป็นผู้อยู่หลังกำลังน้อย
บินค่อยค่อยเคลื่อนไปในเวหา
เพื่อเรียนรู้สู้ในภัยนานา
คงสักที่ สักเวลา มาเจอกัน.