ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ฟ้าหวั่น]

ฟ้าหัวเราะเยาะเย้ยเหวยเหวยฟ้า
ลงทัณฑ์ข้าผู้ขมระทมไห้
ดิ้นทุรนทุรายรักกระอักใน
ฟ้าสะใจในช้ำขย้ำทรวง

ฟ้าเคยดีมีใจให้แก่ข้า
บ้างไหมฟ้าหรือใจไม่คิดห่วง
หรือฟ้าสูงสุดแล้วคลาดแคล้วลวง
จึงมิกลัวกรรมทวงทำร้ายคืน

ข้ามนุษย์สุดโศกกระโหลกหนา
มิทันเล่ห์แห่งฟ้าหลงคว้าชื่น
สุดท้ายฟ้าแกล้งฝากรักกล้ำกลืน
ล้มทั้งยืนตื่นผวาฟ้าทำลาย

[วลีลักษณา]

ฤๅฟ้าแกล้งแสร้งทำให้ช้ำชอก
จึงลวงหลอกแล้วพรากจากสิ่งหมาย
สอนให้รู้สอนให้รักแล้วหักคลาย
จึงกลับกลายสลายรานจนมานยับ

มืดบอดแล้วแต่นี้สิ้นสีแสง
ไร้เรี่ยวแรงฝืนร่างไม่ต่างกับ
จิตวิญญานเคลื่อนคล้อยจนลอยลับ
ดังโถมทับแต่ทุกข์เข้ารุกรุม

[ฟ้าหวั่น]

ฟ้าทำได้ด้วยใจวิสัยโหด

แสร้งมาโปรดเป็นดีที่แท้สุม

พิษรักที่มีแต่ต่อแตนคุม

หลงรักนุ่มกลุ้มใจนักรักหลุดลอย

[ตัวฉัน*]

ฟ้าทำได้ด้วยใจวิสัยโหด

แสร้งมาโปรดเป็นดีที่แท้สุม

พิษรักที่มีแต่ต่อแตนคุม

หลงรักนุ่มกลุ้มใจนักรักหลุดลอย

๐รักจากไปถือซะว่าเป็นบทเรียน   
ที่เริ่มเขียนขึ้นมายามเหงาหงอย
โหยหาไปรักจริงที่เฝ้าคอย       
เวลาคล้อยเนิ่นนานเป็นแรงใจ


 

[ชมพูไพร]

มีคนเคยเอ่ยว่าถ้าฟ้าไห้
ฟ้านั้นไซร้ไหลหลั่งดังเม็ดฝน
ชโลมรดหยดทั่วทิศมัวมน
ให้ใจตนคนแล้งได้แรงฝัน
น้ำตาฉันนั้นหนามีค่าไหม
น้ำไม่ใช่จากหล้าฟ้าสวรรค์
แค่คนที่หนีซ้ำร่ำรำพัน
ไม่สำคัญมันแค่แพ้รักลา
จะกี่หยดรดหลั่งดังเจ็บเคล็ด
ยังไม่เผ็ดเข็ดขมคำคมหนา
ที่บาดใจให้แสบแทบทุกครา
เอ่ยคำว่าข้าลาเหมือนฆ่ากัน
กาลเวลาที่เจ็บยังเก็บไว้
ยังอาลัยไม่จางแม้ห่างผัน
สิ่งที่ดีมีค่ามานานวัน
ทุกอย่างนั้นบั่นทอนสอนให้จำ

[สายลมสีขาว]

น้ำตาฟ้า โปรยริน กระทบจิต
ดั่งน้ำพิษ สกิดใจ ได้เกิดแผล
ทำบอกช้ำ ย้ำเสมอ ไม่แสแย
หรือตัวฉัน นั้นเพียงแค่ เศษธุลี

ไม่ใช่คน ที่ฟ้า ต้องมองหา
ก็เพียงแค่ เย้ยหยันมา ตามวิถี
ก็ตัวฉัน ไม่ใช่ ผู้แสนดี
สมควรที่ ฟ้ากว้าง ต้องหันมอง

[ฟ้าหวั่น]

๐รักจากไปถือซะว่าเป็นบทเรียน   
ที่เริ่มเขียนขึ้นมายามเหงาหงอย
โหยหาไปรักจริงที่เฝ้าคอย       
เวลาคล้อยเนิ่นนานเป็นแรงใจ(ตัวฉัน)

บทเรียนรักพักลาได้จริงหรือ
มิอยากถือยื้อเจ็บเก็บเอาไว้
รักโหยหาแห้งโหยโวยผู้ใด
ก็มิได้จึงว่าฟ้าแกล้งทำ (ฟ้าหวั่น)

[ฟ้าหวั่น]

มีคนเคยเอ่ยว่าถ้าฟ้าไห้
ฟ้านั้นไซร้ไหลหลั่งดังเม็ดฝน
ชโลมรดหยดทั่วทิศมัวมน
ให้ใจตนคนแล้งได้แรงฝัน

น้ำตาฉันนั้นหนามีค่าไหม
น้ำไม่ใช่จากหล้าฟ้าสวรรค์
แค่คนที่หนีซ้ำร่ำรำพัน
ไม่สำคัญมันแค่แพ้รักลา

จะกี่หยดรดหลั่งดังเจ็บเคล็ด
ยังไม่เผ็ดเข็ดขมคำคมหนา
ที่บาดใจให้แสบแทบทุกครา
เอ่ยคำว่าข้าลาเหมือนฆ่ากัน

กาลเวลาที่เจ็บยังเก็บไว้
ยังอาลัยไม่จางแม้ห่างผัน
สิ่งที่ดีมีค่ามานานวัน
ทุกอย่างนั้นบั่นทอนสอนให้จำ (ชมพูไพร)

ด้วยไม่มีที่ยืนจึงขื่นขม
สิ้นนิยมชมชื่นเฝ้ากลืนกล้ำ
หวังพรฟ้าฟ้าหนอก็ใจดำ
จึงทนช้ำกล้ำโศกสะอื้นครวญ (ฟ้าหวั่น)

[ฟ้าหวั่น]

น้ำตาฟ้า โปรยริน กระทบจิต
ดั่งน้ำพิษ สกิดใจ ได้เกิดแผล
ทำบอกช้ำ ย้ำเสมอ ไม่แสแย
หรือตัวฉัน นั้นเพียงแค่ เศษธุลี

ไม่ใช่คน ที่ฟ้า ต้องมองหา
ก็เพียงแค่ เย้ยหยันมา ตามวิถี
ก็ตัวฉัน ไม่ใช่ ผู้แสนดี
สมควรที่ ฟ้ากว้าง ต้องหันมอง (สายลมสีขาว)

น้ำตาฟ้าแห่งข้าที่ว่าแกล้ง
จะสำแดงแฝงใดให้เจ้าหมอง
น้ำตาฟ้าข้ามีพิษผิดครรลอง
หรือเจ้าปองปรำข้าว่าทำลาย

จะแสนดีไม่ดีไม่มีข้อ
ให้เจ้าต่อความติดผิดความหมาย
ฟ้าคือฟ้าหาใช่ผู้สั่งตาย
ให้เจ้าพ่ายแพ้รักพักโยเย (ฟ้าหวั่น)

[พิมพิลาไลย]

"น้ำใจฟ้า" อย่าเคืองเรื่องเพียงน้อย
ที่มาคอยหัวเราะเยาะให้เขว
สิ่งที่ทำให้เราเศร้าซวนเซ
ด้วยเพราะเล่ห์ลมรักหนักอุรา

"น้ำใจฟ้า น้ำตาฉัน"ถูกหยันเยาะ
ฟ้าหัวเราะอาจไม่ใช่ใยถือสา
ดูให้ดีฟ้ามีความเมตตา
โอบกอดคราเจ้าทุกข์รุกร้าวราน

พิมพิลาไลย

[ฟ้าหวั่น]

ฟ้าเมตตาจริงหรือรักผู้ผิด
ด้วยหมายติดตามรักถูกหักหาญ
ฟ้าไม่ผิดไยโทษฟ้าทรมาน
รักร้าวรานอย่าพาลฟ้าว่าทำลาย

หากฟ้าไม่ส่งเธอมาลวงล่อ
ใครจะก่อทอเจ็บให้ใจหาย
หากฟ้าไม่มอบรักไม่วุ่นวาย
ฉันจะพ่ายแพ้ไหมไยเบี่ยงเบน

[พิมพิลาไลย]

ฟ้ามอบรักให้ไปใช่ให้เจ็บ
ให้เจ้าเก็บรักไว้จะได้เห็น
ถ้ารักไปเจ็บได้ร้องไห้เป็น
จะได้เห็นอุปสรรครักเช่นไร

เก็บไว้เป็นบทเรียนเพียรมุ่งมั่น
ว่าสักวันจะฟื้นตื่นขึ้นได้
ความเข้มแข็งทั้งแรงกำลังใจ
โยนทิ้งไปความทุกข์สุขมาแทน

พิมพิลาไลย

[ทอฝัน]

...พิมพิลาไลย...เข้าถึงซึ่งความรัก
จึงตระหนักรักแท้แปลความหมาย
มิใช่ฟ้าฤาฝนมาดลใจ
รักยิ่งใหญ่ชั่วกาลบันดาลฟ้า
....................................
ฟ้าครางครืนชื่นชมให้สมรัก
แจ้งประจักษ์รื่นรมณ์สมปราถนา
โปรยน้ำใจใส่น้ำฝนหล่นลงมา
เพื่อผู้กล้าท้ารักได้พักใจ...

[ฟ้าหวั่น]

น้ำใจฟ้าไม่มีจะให้เห็น
น้ำตาฉันซิเป็นซิหมองไหม้
น้ำใจฟ้าลางเลือนบิดเบือน
น้ำตาฉันคลั่งในดวงใจดำ

น้ำใจฟ้าน้ำตาฉันต้องพรั่นโศก
อยู๋ในโลกแสนทุกข์ไม่สุขขำ
ว่าฟ้าเอ๋ยฟ้าหนอก่อกระทำ
มอบได้เพียงความช้ำซ้ำจนเกร็ง

[คนไร้ค่า]

ฟ้าเอยฟ้าเห็นน้ำตาของข้าไหม
ฟ้าเอยฟ้าหัวใจข้าบอบช้ำ
ฟ้าเอยฟ้าแกล้งข้าหรือเวรกรรม
ฟ้าเอยฟ้าทำทัณฑ์ข้าด้วยเหตุใด

ฟ้าเอยฟ้าโปรดเมตตาข้าสักนิด
ฟ้าเอยฟ้าหากผิดอภัยได้ไหม
ฟ้าเอยฟ้าข้าวอนขอแค่น้ำใจ
ที่ข้ายังมิเคยได้ฟ้ามิแล

[ทอฝัน]

...ฝนเอยฝน...หล่นมา...ฟ้าย่อมรู้
ฝนพรั่งพรู...ปรายปรอย...ชะรอยแผล
ฝนรินหลั่ง...รอนรวน...ฟ้าปรวนแปร
ฝนพรำสาย...พ้ายแพ้...ให้แก่ฟ้า
.......................................................
...ฝนเอยฝน...หล่นจากตา...ฟ้าไม่รู้
ฝนพรั่งพรู...จากห้วงใจ...ไหวผวา
ฝนรินรื้น...ไหลรี่...ล้นปรี่ตา
น้ำใจฟ้า...น้ำตาฉัน...มาพันพัว...
.....................................................//ทอฝัน

[ไผ่เดียวดาย]

หยดน้ำตา เ่อ่อล้น บนใบหน้า
แหงนบนฟ้า น้ำฝน หล่นเป็นสาย
ให้มันล้าง ชำระ ทะเลใจ
หลุดหายไป พร้อมฝน บนผืนดิน

สายฝนเอ๋ย ช่วยล้าง ข้างซ้ายขวา
จางน้ำตา ให้หาย มลายสิ้น
ความเสียใจ อย่าเหลือ เผื่ออาจินต์
ล้างมลทิน ความหลัง ครั้งผ่านมา