จิตมนุษย์ สุดลึก เกินนึกหยั่ง
และหลายครั้ง สุดค้น จนสงสัย
มีหลายครา ชอกช้ำ ระกำใจ
อย่าโทษใคร โทษเรา ที่เขลาเอง
เพราะเลือดเนื้อ เจืออุ่น นั้นกรุ่นอยู่
จึงรับรู้ ขื่นขม ที่ข่มเหง
จึงรับรู้ เงียบเหงา เศร้าวังเวง
จึงหวั่นเกรง จึงกลัว..แท้ตัวเรา
ภายนอกยัง คงหมุน อย่างวุ่นวาย
อาจกล้ำกราย จิตตน จนหม่นเศร้า
จึงภายใน ย้ำคิด พินิจเอา
ค่อยผ่อนเบา ผ่อนหนัก ค่อยหักใจ
ทั้งหูตา ยลยิน จินต์ย่อมเกิด
แต่ตรองเถิด ใช่ทำ ให้ช้ำไม่
จินตภาพ ปลาบปลื้ม เรายืมใคร
แท้จิตใจ เติมต่อ ขึ้นล้อตน
วันเวลา หมุนเวียน เปลี่ยนเร็วนัก
ชอบ-ชัง-รัก มักแรง ทุกแห่งหน
ต้องยื้อยุด ฉุดรั้ง หลบวังวน
จึงอาจพ้น ทุกข์ท้อ ทรมาน
จิตมนุษย์ สุดลึก เกินนึกหยั่ง
ฤๅ ควรหวัง เข้าซึ้ง ถึงแก่นสาร
ฤๅปล่อยให้ หมองหม่น เกินทนทาน
ให้จิตราน ใจเรา เศร้าระทม
อย่าหวั่นไหว วังวน จนไหวหวั่น
เพียรขีดขั้น ใจตน ให้พ้นขม
หากวันนี้ มีใคร ใฝ่นิยม
ฤๅชื่นชม ได้เท่า ตัวเราเอง
จึงเพียงเรา เท่าทัน ก็บรรเทา
มองสิ่งเร้า เกลาจิต แล้วพิศเพ่ง
จะรู้ว่า ที่ยั่ว ให้กลัวเกรง
คือตัวของเราเอง ข่มเหงเรา!
