ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จะไม่เด็ด]

ยามห่างหายใจหึงคะนึงนัก
เหมือนขาดรักขาดใจให้ผวา
ยามจะกินไม่ได้กินลิ้นเฉื่อยชา
ยามหลับตาหายใจถอน...อยู่ค่อนคืน

ไม่ได้เห็นเป็นเหงาและเศร้าสร้อย
ยิ่งบ่ายคล้อยเมื่อใดให้สุดฝืน
เฝ้าแต่รอคอยเจ้าเฝ้ากล้ำกลืน
หลบสะอื้นแอบอยู่..แต่ผู้เดียว

เธอไม่เหลียวไม่แลไม่แคร์หรือ
คำเขาลือบ่อยนักชักนึกเฉลียว-
ใจเคยภักดิ์บทกลอนอ้อนจริงเชียว
พอเดี๋ยวเดียวก็หลบหน้าพาหลงคอย

เมื่อไม่มีแม้เงาเจ้าเคยชอบ
จึงหิ้วหอบความโหยหามาเรียงร้อย
เป็นบทกวีเดียวดายชายเจ้าสำออย
อย่าให้คอยนานนัก..จักตอบที...อิอิ

...แบบว่า..ไม่รู้สิ

[สายใย]

ฝากคำพ้อรำพันถึงชั้นสรวง
มิอาจล่วงก้าวข้ามตามวิถี
เป็นคนด้อยน้อยนิดสิทธิ์ไม่มี
แสนยินดีพบมิตรคิดตรงใจ

ไม่กล้าลามถามข่าวเมื่อคราวจาก
ทั้งที่อยากจะรู้ไปอยู่ไหน
เพราะเป็นเพียงคนอื่นต้องฝืนใจ
ไม่อยู่ในรายชื่อในมือเธอ

[จะไม่เด็ด]

ฝากคำพ้อรำพันถึงชั้นสรวง
มิอาจล่วงก้าวข้ามตามวิถี
เป็นคนด้อยน้อยนิดสิทธิ์ไม่มี
แสนยินดีพบมิตรคิดตรงใจ

ไม่กล้าลามถามข่าวเมื่อคราวจาก
ทั้งที่อยากจะรู้ไปอยู่ไหน
เพราะเป็นเพียงคนอื่นต้องฝืนใจ
ไม่อยู่ในรายชื่อในมือเธอ...(สายใย)

ด้วยความนัยให้เห็นว่าเป็นภาพ
ว่าซึ้งซาบในคำที่ย้ำเสมอ
เผื่อเธอเลี้ยวมาพบได้สบเจอ
ยังมั่นเสมอ...แม้กาลจะนานไป

เพียงเพราะใจใคร่อยู่เป็นคู่ขวัญ
เร่งคืนวันได้บรรจบพบหวั่นไหว
กลอนแด่เธอจะอยู่นานทุกกาลไป
สุดแห่งใด..มองไม่ถึงซึ่งสายตา..

...แบบว่า(จะไม่เด็ด)

[ดิษฐา]

ในคืนนี้ฟ้าหม่นไร้แสงดาว
ความเงียบเหงาถูกพัดพามา หนไหน
เสียงจิ้งหรีดร้องระงม ตรมทุกข์ใจ
หยุดเถอะนะ อย่าซ้ำเติมให้มากมายกว่าที่เป็น

ฝากบทกลอนส่งไปตามใจหวัง
ขอสักครั้งแค่เพียงนิด ..รับรู้ได้
ใจหนึ่งดวง ทุกข์ระทม ฝืนข่มใจ
ชีวิตที่ขาดเธอไป..โหดร้าย..เหลือเกิน

[/b][/color]

[บ้านกลอนไทย]

๐ ฟังสำเนียง เสียงคน ที่บ่นช้ำ
ร่ายลำนำ คำกลอน สะท้อนค่า
ประหนึ่งมี ฝีใน ที่ไขมา
อาบภาษา บ่านอง น้ำหนองใจ

๐ แอบเร้นบัง หลังกานท์ จึงคลานย่อง
เลาะริมคลอง หนองมา เอายาให้
แต่งเป็นกลอน อ้อนพี่ กวีไทย
หายเร็วไว ให้สุข….กันทุกคน



แบบว่า…..เป็นกำลังใจให้ทุกท่านครับ….แต่เอ๊ะประหนึ่งว่าอกหักกันนะเนี้ย

   

[Kotchanan]

๐ ฟังสำเนียง เสียงคน ที่บ่นช้ำ
ร่ายลำนำ คำกลอน สะท้อนค่า
ประหนึ่งมี ฝีใน ที่ไขมา
อาบภาษา บ่านอง น้ำหนองใจ

๐ แอบเร้นบัง หลังกานท์ จึงคลานย่อง
เลาะริมคลอง หนองมา เอายาให้
แต่งเป็นกลอน อ้อนพี่ กวีไทย
หายเร็วไว ให้สุข….กันทุกคน

(หนูนะโม)

แบบว่า…..เป็นกำลังใจให้ทุกท่านครับ….แต่เอ๊ะประหนึ่งว่าอกหักกันนะเนี้ย

   

รับลำนำคำคมคารมเอื้อน
ที่หยอกเยือนคำหลั่งหลังล่องหน
แต่ลำนำคำกวีนี้ชอบกล
ด้วยปลอมปนฝีใน..ใครใคร่เป็น??

(คนขี้สงสัยฝากถาม)

[บ้านกลอนไทย]

๐ อันฝีใน ใจนั้น มันก็แปลก
เกิดตอนแรก แทรกมา ยากตาเห็น
แต่พอรัก หนักข้อ ต่อประเด็น
ฝีก็เหม็น เป็นหนอง...หม่นหมองใจ



แบบว่า...คนไม่เคยเป็นไม่รู้หรอก  แบร่ๆ
ปล...กำลังกดแก้ไข...เน๊ตหลุดยาวเลย เซ็ง!!

    

[DEVIL]

แทรก ไม่ใช่ แซก - -

[สายใย]

หากลิขิตผิดไปอภัยเถิด
รักที่เกิดจากใจเห็นไร้ค่า
ต้องขอพึ่งซึ่งด่านกาลเวลา
ตัดสินว่าหัวใจใครแน่นอน

ไม่คิดข่มโคขืนให้กลืนหญ้า
เพียงอยากหาเพื่อนสนิทมิตรอักษร
เพียงอยากเพิ่มอรรถรสในบทกลอน
เพียงอยากอ้อนบางใครให้เขารู้

[chaipan1999]

๐ อันฝีใน ใจนั้น มันก็แปลก
เกิดตอนแรก แทรกมา ยากตาเห็น
แต่พอรัก หนักข้อ ต่อประเด็น
ฝีก็เหม็น เป็นหนอง...หม่นหมองใจ

แบบว่า...คนไม่เคยเป็นไม่รู้หรอก  แบร่ๆ
(หนูนะโม)
   


 

เริ่มชำนาญ การเกิด จึงเปิดฝี
ชายชาตรี มีรัก มักเจ็บไข้
ยิ่งรักซึ้ง ตรึงจิต พิษกลัดใน
ทวีไปเกินแก้.. เหม็นแย่แล้ว
 
(พี่บัว)

ถึงจะเหม็นคงเหม็นในคมรัก
บาดลึกนักฝีใจไม่คลาดแคล้ว
จะต้องแตกเจ็บหนักรักฝังแนว
ผมเคยเป็นมาแล้วย่อมรู้ดี

  [/size]

[ไพร พนาวัลย์]

เราเคยฝาก กลอนกานท์ ในบ้านน้อย (กลอนไทย)
อิ่งสำออย ถ้อยคำ ฉ่ำภาษา
ต่างหยอกเย้า เคล้าคลอ ต่อกันมา
แต่เดี๋ยวนี้ กานดา หายหน้าไป

นึกเสียดาย เวลา เคยพาฝัน
ทุกคืนวัน สรรกลอน อ้อนสดใส
ยังคิดถึง นวลนาง ที่ห่างไกล
ขอฝากใจ คนจร วอนถึงเธอ

 

“ปรางค์  สามยอด”

[chaipan1999]

เราเคยฝาก กลอนกานท์ ในบ้านน้อย (กลอนไทย)
อิ่งสำออย ถ้อยคำ ฉ่ำภาษา
ต่างหยอกเย้า เคล้าคลอ ต่อกันมา
แต่เดี๋ยวนี้ กานดา หายหน้าไป

นึกเสียดาย เวลา เคยพาฝัน
ทุกคืนวัน สรรกลอน อ้อนสดใส
ยังคิดถึง นวลนาง ที่ห่างไกล
ขอฝากใจ คนจร วอนถึงเธอ

 

“ปรางค์  สามยอด”

หากนางใดที่ลุงใคร่เอาใจฝาก
ยังไม่จากลาไปให้เหม่อเพ้อ
โปรดรู้ว่าลุงปรางค์นี้ยังละเมอ
อย่าให้เขาคอยเก้อเพ้อคนเดียว

ส่งเสียงสารผ่านกานท์ช่วยวานบอก
นึกให้ออกจริงแท้เคยแลเหลียว
เขายังคิดถึงคุณอยู่เพียงคนเดียว
อย่าให้เหี่ยวแห้งไปจากใจเลย..

 

เอาใจช่วยครับ

[saowarose]

หายไปไหน แล้วหนอ นางของพี่
โธ่คนดี กลิ้งกลอก หลอกใ้ห้หลง
ไม่รักพี่ ไยไม่ บอกตรงตรง
ปล่อยพี่งง โง่เง่า มาเนานาน

สู้อุตส่าห์ เก็บหอม เเละรอมริบ
ได้มาสิบหมื่นแล้วแก้วตาหวาน
ความหวังที่จะสู่ขอนงคราญ
ก็ต้องพาน วูบดับไปกับนวล

ปล่อยพี่กอดกองเงินพะเนินนั่น
แค่ค่ามั่น ไม่มี ให้พี่หวน
หากเธอไม่กลับมาพี่ก็ควร
เงินทั้งมวล ถวายวัด จัดงานบุญ


กะทกรกผมหายครับ

[Kotchanan]

กลอนนี้แด่เธอ...


เราต่างรู้ดีว่าถึงคราจาก
อาจพลัดพรากชั่วกาลตามธารฝัน
หรือหวังพบ อาจพบ.. บรรจบกัน
เบื้องหน้านั้นเหมือนเป็นเส้นด้ายบาง

ที่อาจขาดเพียงขึงและดึงร้อย
หรืออาจสอยสานเส้นเป็นภาพร่าง
เหมือนหัวใจขับเคี่ยวเพียงเสี้ยวทาง
แพร่งเลี้ยวต่างห่างนัก.. เกินจักยื้อ

ก่อนที่เราก้าวฝ่าเวลาล่วง
ยังโชติช่วงแรงใจ..ให้ยึดถือ
แม้เอื้อมฝัน ผันหก ตกจากมือ
แต่ฉันคือคนเดิมพร้อมเติมใจ

ฟากสัญจรก่อนพรุ่งแห่งคุ้งน้ำ
ดาวประจำทิศเยือนเริ่มเคลื่อนไหว
ฉาบสะท้อนผิวน้ำ.. ลมฉ่ำไกว
หอบดอกไม้ราตรีคลี่กลีบบาง
... ....

ฉันยืนมองมวลสารแห่งกาลเคลื่อน
พร้อมกับเตือนตนไว้ให้จิตว่าง
กลั่นรู้สึกลึกล้ำคอยนำทาง
สลักร่างบทกวีนี้แด่เธอ.



(สักวันหนึ่งถึงไกลตาอย่าเลือน,ร้าง)
(สักวันว่างกลับมาเยือน..เหมือนเดิมนะ)