กระดาษขาวเปื้อนเปรอะเลอะน้ำหมึก
มโนนึกบรรยายในอักษร
เจตนา อุดมการณ์ การเขียนกลอน
เปรียบชีวิตดั่งละครสอนแสดง
ยามยากไร้มนุษย์เอ๋ยเย้ยถากถาง
ยิ้มเยาะอย่าง หมูหมา น่าแสลง
ยามรุ่งโรจน์ โชติช่วง ดวงพุ่งแรง
มนุษย์แฝง ป้อยอ ตามคลอเคลีย
ใครมีทรัพย์ นับว่าเด่น เป็นเศรษฐี
จะ เลว-ดี อย่างไร ไร้ที่เสีย
ใครอาภัพ ทรัพย์น้อย ไม่คอยเลีย
คนไร้เบี้ย แจกจ่าย ไร้ราคา
อันที่จริง ควรคิดอ่าน การกุศล
ไว้พึ่งตน ดั่งโพธิ์ไทร หลายสาขา
มัวยึดติด ทางโลก โศกโศกา
อนิจจา น่าเสียดาย ได้เป็นคน
อัตคัด ความคิด ทุกคราวครั้ง
อับจนเป็น กำลัง ดั่งจะบ้า
มีสมอง ก็ให้ ไร้น้ำยา
มีปากกา ก็ให้ ไร้น้ำคำ
จากบท ศัตรูกวี ในเล่ม แรคำ ประโดยคำ
ฉันอยากเป็น เช่นอิฐ ก้อนนิดหนึ่ง
คงไม่ถึง ถอยค่า เสื่อมราศี
ไม่อาจเพิ่ม เสริมส่ง วงกวี
แต่พอที่ จะทำให้ เกิดไหวตัว
จากอยากเป็นอิฐ ของ อำพล สุวรรณธาดา ในเล่ม สนธกานท์
