วันหนึ่งฉัน ได้พานพบ เจ้านกแก้ว
ดูสวยงาม เพริดแพร้ว เป็นไหนไหน
ใจฉันอยาก เชยชม ให้สมใจ
รีบวิ่งไป คว้าไว้ ในกำมือ
อยากเลี้ยงไว้ ในกรงงาม รีบไปซื้อ
ทุกค่ำคืน เฝ้าฟูมฟัก ด้วยรักมั่น
หวังซื้อใจ เจ้านกแก้ว มารักกัน
เฝ้าบอกรัก ทุกคืนวัน ใฝ่ละเมอ
แต่เมื่อผ่าน คืนวัน เหมือนฉันฝืน
ใจนกน้อย ให้กล้ำกลืน อยู่เหน็บหนาว
ดูเหมือนใจ ของนกน้อย มันปวดร้าว
ที่ฉันจับ มันเข้าไป อยู่ในกรง
ถึงกรงนั้น ดูมั่นคง และสวยหรู
แต่ทำให้ เจ้าอุดอู้ อยู่ในนั้น
ไม่เหมือนวัน มีป่าเขา ลำเนาไพร
ได้ล่องไป ไกลสุดฝัน ที่อยากบิน
ในวันนี้ จักขอ ทำสิ่งถูก
จักไม่ผูก ใจเจ้า ให้เศร้าสันต์
ให้นกเจ้า ได้โบยบิน ในป่าเขา พเนาวัลย์
เคียงคู่กัน กับคู่รัก ที่เจ้าดู ว่าเห็นดี
จากวันนี้ ฉันคงไม่ ได้เห็นอีก
กับทั้งอีก เสียงเรียก ว่าพี่จ๋า
แปลบในใจ มันปวดร้าว เหลือคณา
ตาเริ่มแดง น้ำเริ่มไหล รินหลั่งพลัน
ไม่เป็นไร ความเจ็บนี้ พี่จะขอ เก็บเอาไว้
รับด้วยใจ ที่รักเจ้า สุดห่วงหา
ขอเจ้าหมด สิ้นทุกข์ใจ ในชีวา
พี่คนนี้ ขอคืนสุข ให้เจ้าเอง
จักขอแบก รับทุกข์ แทนเจ้านี้
ตอบแทนที่ พี่เคยทำ เจ้าโศรกสันต์
พี่รู้ดี ว่าเจ้า ไม่รักกัน
แต่หากวัน ใดที่เจ้า ไม่มีใคร
โปรดจำไว้ พี่จ๋ายังอยู่ ตรงนี้เสมอ
