รักใครก็บอกไป....เวลามันสั้นนัก

4 5 6 ม.ปลายที่เราอยู่
ได้เรียนรู้ด้วยกันพลันสนิท
เป็นเพื่อนฝูงผูกพันโดยไม่คิด
ว่าชีวิตวันนึงจะรักเธอ
ตอนม.6เทอมสุดท้ายในครานั้น
บอกกับฉันเป็นแฟนกันเธอเสนอ
พูดทีเล่นทีจริงจนฉันเบลอ
ต้องแก้เก้อบอกเธอเราเพื่อนกัน
ฉันทำไอติมหกตกใส่พื้น
เธอหยิบยื่นไอติมของเธอนั้น
บอกสงสารยกให้ก็แล้วกัน
รู้ไหมมันทำให้ฉันประทับใจ
แต่ด้วยถือศักดิ์ศรีความเป็นเพื่อน
ปล่อยวันเดือนปีผ่านแม้หวั่นไหว
จนเรานั้นจบการศึกษาไป
เข้ามหาลัยต่างแยกย้ายคนละทาง
ได้เจอเธอเมื่อยามปิดภาคเรียน
ทำเนียน-เนียนยิ้มทักทายกันบ้าง
ความทรงจำแสนดีที่เลือนลาง
กลับมาสร้างความหวั่นไหวได้อีกครา
จนปีนี้เมื่อเดือนกุมภาพันธ์
ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่า
คนเรานั้นชีวิตและเวลา
แสนสั้นกว่าที่คิดมากเหลือเกิน
อยากย้อนไปทำวันเก่าให้เราได้
เก็บความหมายรู้ค่าไม่เก้อเขิน
จะรักเธอหมดใจไม่แกล้งเมิน
คงได้เดินเกี่ยวก้อยให้จดจำ
แต่วันนี้ไม่มีเธอบนโลกนี้
เหลือฉันที่อ้างว้างและชอกช้ำ
คงสายไปที่จะเอ่ยเผยบอกคำ
รัก...ขอย้ำแม้เธอไม่ได้ยินมัน

บอกรักในวันที่สายไป......แต่อย่างไรก็รักเธอ
สู่สุขคติเถิด เพื่อนรักแสนพิเศษของฉัน

	ผู้เขียน	หัวข้อ: รักใครก็บอกไป....เวลามันสั้นนัก (อ่าน 1977 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 2 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้