ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[:shock:เจ้าชายกลอน001]

แสงจันทร์กะทบเเสงไฟ
เดินหวั่นใจอยู่ในสวน
ใบไม้ปลิวร่วง
ลอยตัวสู่พื้นดิน

ดอกมะลิส่งกลิ่นหอม
ยามหลับนอนใจหวั่นไหว
อยู่ทางนั้นเป็นอย่างไร
ห่วงใย..เหลือเกิน

คิดถึงก็คิดถึง
อยากเจออยากไปหา
กลัวใจจะไกลตา
กลัวว่าเธอ..จะเปลี่ยนใจ

เมือต้นไม้ผัดใบ
พอลมพัดก็ปลิวไหว
เศร้ามานานแล้วรู้ไหม
ที่เธอไป...ไม่กลับมา

เมื่อไรหนอจะกลับ สงกราณ์ไม่กลับ
อยากจะเห็นหน้า
หวังไหวหนักหนา
สักวันคง..จะมีโชคดี

มาทำให้หนุ่มน้อยๆ
เฝ้าคอยมานานเป็นปี
ต้นไม้ผัดใบอีกที
โปรดสงสารพี่ช่วยกลับมาบ้าน

[/color][/color][/size]

[อัลิปรียา]

   เห็นดวงจันทร์พลันสาดพิลาสแสง    เหมือนกลั่นแกล้งให้ใจอาลัยหวน
วันที่จันทร์ส่องใจใยรัญจวน              เหมือนชักชวนทวนกาลที่ผ่านคืน
กลิ่นหอมนวลกาสะลองล่องละลิ่ว    ประหนึ่งปลิวลอยมาจากที่อื่น
ที่ที่เรานั้นเคยได้หยุดยืน                มองแผ่นผืนฟากฟ้าประดับดาว
ที่ที่เราจากมาแต่หนหลัง                 ที่ที่ยังอยู่ในใจใต้ลมหนาว
ที่ที่เปี่ยมมากล้นด้วยเรื่องราว          ที่ที่มีหมอกขาวพราวโสภา
ที่ที่เราเดินจากมาไม่ย้อนกลับ          ที่ยังหลับทีไรฝันใฝ่หา
ที่ที่เปี่ยมมากล้นคนเมตตา              ที่ที่มีคุณค่าในหัวใจ

 อยากกลับไปเจอเธอเป็นยิ่งนัก       ยังไม่ลืมความรักที่มีให้
แต่เธอคงไม่อยากให้กลับไป        เพราะว่าในใจเธอนั้นเปลี่ยนแปลง...

[ไพร พนาวัลย์]

คิดถึงบ้านนาเราเศร้าใจนัก
อยากจะกลับมาพักอีกสักหน
แต่ภาระหน้าที่ยังเวียนวน
อยากเห็นหน้าบางคนที่รอคอย

แหงนดูดาวพราวฟ้าน่าใจหาย
ดาวประกายฉายแสงอย่างเหงาหงอย
ขอฝากใจไปถึงเจ้าเนื้อกลอย
น้องคงพลอยเหงาใจไปด้วยกัน

 

“ปรางค์  สามยอด”

[แพรว >w<]

เธอรู้ไหม ใจรอรา อาวรณ์ถึง
หวนคำนึง ตรึงจิต พินิจหา
เรียกหาเธอ เพ้อทน หม่นรอรา
เขาไม่มา หามอง ร้องทำไม

ค่า...คนรอ ท้อนัก รักลดน้อย
ค่า...คนคอย หงอยครวญคร่ำ พร่ำเพ้อไหม
ค่า...คนรัก ถักคำร้อย น้องน้อยใจ
ค่า...เลือนไป ลดลง ปลงจืดจาง

ไม่เหมือนเคย เคยคิดถึง ตรึงหาน้อง
ใจหม่นหมอง ร้องไห้หม่น ป่นแหนงหนาง
จางจืดชิด มิตรห่างไป ไร้เลือนลาง
คิดถึงบ้าง ห่างน้องนัก จักเสียใจ.....

ลืมฉัน แล้ว เธอ  จะ เสีย ใจ... หุหุ

[เมฆา...]

                           ......รอ..จนสิ้นลม.....

                            ภาพความหลัง ฝังตรึง คนึงหมาย
                            เหลือเพียงความ เดียวดาย ให้กำสรวล
                            น้ำตาหลั่ง ถั่งโถม โหมรัญจวน
                            ยามคิดครวญ หวนหา แก้วยาใจ
                                 มาบัดนี้ พี่เหงา ทุกเช้าค่ำ
                            แก้วใจดำ ทำพี่ นี้โหยไห้
                            มีเพียงดาว บนฟ้า นภาไกล
                            ที่อยู่ปลอบ เคียงใจ ให้ทุเลา
                                 รัตติกาล ม่านค่ำ เหมือนย้ำใส่
                            ตอกกดย้ำ แผลใจ ให้ยิ่งเศร้า
                            พี่เจียนตาย สลายแล้ว แก้วนงเยาว์
                            หวังเพียงเจ้า เข้าใจ ในอุรา
                                 ขอฝากคำ นำตรึง ถึงน้องแก้ว
                            ผ่านสายลม พัดแผ่ว แว่วเพรียกหา
                            คำว่ารัก จากใจ ให้แก้วตา
                            คงหมดค่า สิ้นลง ตรงสิ้นลม.........
                                                     

[สายไหม]

เฝ้านับดาว นับเดือน ที่เบือนผัน
เฝ้านับคืน นับวัน อันขื่นขม
เฝ้ารอคืน รอวัน เธอชื่นชม
ฉันอยากจะ สุขสม บ้างสักคืน

ทุกเวลา โอกาศ ที่ฉันให้
เธอจะเห็น ค่าไหม ฉันไม่ฝืน
ฉันจะมอบ ความรัก ทุกวันคืน
ฉันจะฝืน สดชื่น ให้เธอดู

แม้หากฉัน เศร้าสร้อย และร้องไห้
แม้ข้างกาย ฉันไม่มี เธอเคียงอยู่
แม้สายฝน หล่นฟ้า มาพร่างพรู
หวังให้เธอ ดูอยู่ อย่างห่วงใย

ค่าคนรอ คนนี้ มีไม่มาก
แต่คนรอ ก็อยาก จะยิ้มให้
คนรอหวัง คนรัก มาห่มใจ
ส่งยิ้มหวาน ทักทาย ให้คนรอ

[พิมพิลาไลย]

......รอ..จนสิ้นลม.....

ภาพความหลัง ฝังตรึง คนึงหมาย
เหลือเพียงความ เดียวดาย ให้กำสรวล
น้ำตาหลั่ง ถั่งโถม โหมรัญจวน
ยามคิดครวญ หวนหา แก้วยาใจ

มาบัดนี้ พี่เหงา ทุกเช้าค่ำ                           
แก้วใจดำ ทำพี่ นี้โหยไห้                           
มีเพียงดาว บนฟ้า นภาไกล                           
ที่อยู่ปลอบ เคียงใจ ให้ทุเลา
                                 
รัตติกาล ม่านค่ำ เหมือนย้ำใส่                           
ตอกกดย้ำ แผลใจ ให้ยิ่งเศร้า                           
พี่เจียนตาย สลายแล้ว แก้วนงเยาว์                           
หวังเพียงเจ้า เข้าใจ ในอุรา 
                               
ขอฝากคำ นำตรึง ถึงน้องแก้ว                           
ผ่านสายลม พัดแผ่ว แว่วเพรียกหา                           
คำว่ารัก จากใจ ให้แก้วตา                           
คงหมดค่า สิ้นลง ตรงสิ้นลม.........
                                                   

[/size][/color][/center]

หยุดน้ำตาที่ไหลไปเสียเถิด
สิ่งที่เกิดมานั้นมันสะสม
จ้องจะวิวาทะปะคารม
พอเกิดปมเกิดเงื่อนเกลื่อนกลบมัน

ไม่หันหน้ามาประคองตรองครุ่นคิด
ไม่รับผิดคิดปลอบชอบหุนหัน
ไม่่่่เคยคิดผิดไปอภัยกัน
พอถึงวันเลิกลาอย่าเสียใจ

พิมพิลาไลย

[กริชอักษร]

ค่า...ของคนรอ
จะมีบ้างไหมหนอ..ความหมาย
ถึงแม้ไม่ได้..ตั้งความหวังอะไร
แต่ก็อยากให้เธอเข้าใจ..คนที่รอ

หลายครั้งที่..ร่างกาย..คล้ายว่าแกร่ง
หัวใจ..ไกวแกว่ง..ก็หลายหนอ
เธออาจจะรับรู้..แค่ว่า>>ฉันบ้าบอ
ภาพที่ฉันหัวเราะน้ำตาคลอ..เธอจะเข้าใจบ้างไหมหนอว่า..น้อยใจ

[เมฆา...]

......รอ..จนสิ้นลม.....

ภาพความหลัง ฝังตรึง คนึงหมาย
เหลือเพียงความ เดียวดาย ให้กำสรวล
น้ำตาหลั่ง ถั่งโถม โหมรัญจวน
ยามคิดครวญ หวนหา แก้วยาใจ

มาบัดนี้ พี่เหงา ทุกเช้าค่ำ                           
แก้วใจดำ ทำพี่ นี้โหยไห้                           
มีเพียงดาว บนฟ้า นภาไกล                           
ที่อยู่ปลอบ เคียงใจ ให้ทุเลา
                                 
รัตติกาล ม่านค่ำ เหมือนย้ำใส่                           
ตอกกดย้ำ แผลใจ ให้ยิ่งเศร้า                           
พี่เจียนตาย สลายแล้ว แก้วนงเยาว์                           
หวังเพียงเจ้า เข้าใจ ในอุรา 
                               
ขอฝากคำ นำตรึง ถึงน้องแก้ว                           
ผ่านสายลม พัดแผ่ว แว่วเพรียกหา                           
คำว่ารัก จากใจ ให้แก้วตา                           
คงหมดค่า สิ้นลง ตรงสิ้นลม.........
                                                   

[/size][/color][/center]

หยุดน้ำตาที่ไหลไปเสียเถิด
สิ่งที่เกิดมานั้นมันสะสม
จ้องจะวิวาทะปะคารม
พอเกิดปมเกิดเงื่อนเกลื่อนกลบมัน

ไม่หันหน้ามาประคองตรองครุ่นคิด
ไม่รับผิดคิดปลอบชอบหุนหัน
ไม่่่่เคยคิดผิดไปอภัยกัน
พอถึงวันเลิกลาอย่าเสียใจ

พิมพิลาไลย

    ....หยุดน้ำตา ที่รินไหล มิได้หรอก
      ก็เพราะถูก คนหลอก ให้ชอกช้ำ
      ได้หัวใจ แล้วไกลจาก ยากลืมคำ
      คนใจดำ ทำหม่น น้ำล้นตา
       ....ความระอา ถาโถม โหมเข้าใส่
    (พิม)พิลาไลย คงเข้าใจ อยู่หรอกหนา
          ว่ามันเจ็บ มันเปลี่ยว เกินเยียวยา
          ได้แค่เพียง เพ้อหา อย่างอาลัย......
         

[พิมพิลาไลย]

หยุดน้ำตาที่ไหลไปเสียเถิด
สิ่งที่เกิดมานั้นมันสะสม
จ้องจะวิวาทะปะคารม
พอเกิดปมเกิดเงื่อนเกลื่อนกลบมัน

ไม่หันหน้ามาประคองตรองครุ่นคิด
ไม่รับผิดคิดปลอบชอบหุนหัน
ไม่่่่เคยคิดผิดไปอภัยกัน
พอถึงวันเลิกลาอย่าเสียใจ
พิมพิลาไลย

....หยุดน้ำตา ที่รินไหล มิได้หรอก     
ก็เพราะถูก คนหลอก ให้ชอกช้ำ     
ได้หัวใจ แล้วไกลจาก ยากลืมคำ     
คนใจดำ ทำหม่น น้ำล้นตา

....ความระอา ถาโถม โหมเข้าใส่   
(พิม)พิลาไลย คงเข้าใจ อยู่หรอกหนา         
ว่ามันเจ็บ มันเปลี่ยว เกินเยียวยา         
ได้แค่เพียง เพ้อหา อย่างอาลัย......

[/center]

ก็เพราะว่า เข้าใจ ยังไงเล่า
จึงหยิบเอา เหตุผล คนสงสัย
มาแต่แผ่ แบหรา ว่ากันไป
ก็เจ็บได้ ร้องไห้เป็น เหมือนเช่นเธอ

ใครจะเจ็บกว่ากันมันก็หนัก
ควรจะพักสักครั้งก่อนพลั้งเผลอ
หยุดขุดค้นปัญหาน่าจะเจอ
ฉันและเธอหันหน้ามาคุยกัน

พิมพิลาไลย