ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[[email protected]]

     ตัวเราเดินเหยียบย่างเข้ามายังสถานที่เดิมอีกครั้ง ห้องเดิมที่คุ้นเคย กุญแจดอกเดิมที่เรามักใช้ไขบานประตูเป็นประจำในยามที่เราอยู่ด้วยกัน และในเวลานี้กุญแจดอกเดิมก็ยังคงใช้ไขบานประตูได้เช่นเดิม เราขอยืมมาจากแม่บ้านที่เราคุ้นเคยแม่บ้านก็น่ารักให้เรายืมเพราะห้องนี้ยังไม่มีใครเข้ามาอยู่ใหม่เหมือนกัน
     เราเองไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่า เพราะเหตุใด เราถึงต้องการมายังสถานที่เดิม ห้องเดิมอีก แต่มันเหมือนมีบางสิ่งบางอย่าง คอยปลุกเร้าความรู้สึกของเราอยู่ภายในใจ เราก้าวเข้าไปในห้องที่เงียบสงบ เมื่อผลักบานประตู เหมือนความแปลกบางอย่างพุ่งเข้ารุมเร้า เราชะงักชั่วครู่ เหมือนไม่แน่ใจว่า เราเข้าห้องผิด! หรือ เปล่า!
    เราเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา สายตามองสำรวจภายในห้องอย่างไร้ความรู้สึก...ความรู้สึกที่ว่างเปล่า ภายในห้องเงียบสงบ ไม่เปิดไฟ ไม่เปิดแอร์ อากาศของเดือนธันวาคม ค่อยข้างเย็นสบายถึงแม้จะเป็นอากาศยามบ่ายๆ แต่ตัวเราเองกับมีความรู้สึกเย็นยะเยือกจับใจ  เราถามตัวเองว่าความหนาวเย็นนั้นมาจากไหน! ถ้าไม่ได้เกิดมาจากส่วนลึกของตัวเรา ความคิดนั้นมันปั่นป่วนตัวเราเหลือเกิน เราเหลียวดูรอบๆข้าง รอบๆห้อง ทุกสิ่งทุกอย่างดูคุ้นเคย คุ้นตาเราเป็นอย่างดี เรานั้งคิด ภาพเก่าๆก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง ความทรงหนักหน่วงถาโถมเข้าใส่ในหัวของเรา ทั้งเรื่องของชายหนุ่มที่เราคิดเสมอว่าเขาเป็นคนที่เรารักและเชื่อใจเป็นที่สุด  ทั้งเรื่องราวของตัวเราเอง คำถามนับสิบวนเวียนในห้องแห่งความคิดของเรา เราเลือกทางเดินชีวิตผิดไปหรือ! เราประเมินค่าความรัก ความปราถนาดีที่เราพยายามมอบให้เขาผิดไป หรือ สิ่งเราพยายามที่มอบให้เขามันน้อยไป แต่สิ่งเหล่านี้มันก็นำมาซึ่งความปวดร้าว ความทุกข์ กลับมายังตัวเราไม่ใช่หรือ!
หรือชีวิตบางคู่มีสายใยประหลาดที่เรามองไม่เห็น เชื่อมโยงอยู่ ยิ่งเราพยายามทำให้เขา กับทำให้เรายิ่งปวดร้าวทรมาน หรือ เรามองเห็นเพียงตัวเราเองมากเกินไป หรือเรายึดมั่นกับสิ่งที่คิดว่าเป็นสัจธรรมอันเกิดจากเพียงความเชื่อของตัวเราเอง แต่แท้ที่จริงแล้วสิ่งที่เราคิด ที่เราเข้าใจ ความเชื่อมั่นทำให้เราต้องผิดหวังจนทำให้เราทรมานมากมาย เรายิ่งคิด มันก็ยิ่งสับสน เราคิดมาถึง ณ จุดนี้น้ำใสๆก็เอ่อล้นตาเสียแล้ว...
เรานั่งอยู่พักใหญ่ วนเวียนอยู่กับความคิดของตัวเอง แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนโรยลง เราลุกออกจากโซฟาไปยังชานห้อง เปิดม่านและเลื่อนบานประตูออก สิ่งที่ปรากฏต่อสายตาเราคือ ภาพเก่าๆที่เรามักจะออกมานั่งคุย นั่งอ่านหนังสือที่เราชอบ ...
แล้วจู่ๆความคิดสับสนของเราก็ดับวูบหายไป พลันเหมือนคำตอบที่เป็นจริงที่สุดก็ผุดขึ้นกลางใจ ความสุขของคนสองคนย่อมไม่เหมือนกัน ความสุขที่เราพยายามมอบให้เขานั้น ไฉนเลยจะเป็นสิ่งที่เขาต้องการ ตลอดเวลานั้นเราเองต่างหากที่ทึกทักเอาเองไม่ใช่หรอ! อืม...มันน่าขำเสียจริง ๆ
คำถามบางคำก็ป่วยการที่จะนั่งค้นหาคำตอบ แม้เมื่อพบคำตอบแล้วมันก็อาจไม่มีประโยชน์อันใดเลยสำหรับเราก็เป็นไปได้ เฮ้อ...เราก้าวเท้าเดินออกมานอกชาน เหยียบลงบนพื้นรอบๆ แสงแดดรำไรยามเย็น และสีสันบนท้องฟ้า
ของเดือนธันวาคมสาดส่องต้องตัวเรา บัดนี้เรารู้สึกว่าความหนาวยะเยือกที่หัวใจก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปจนสิ้น
     เรายิ้ม...เหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าสีทอง เขาจากเราไปแล้ว แต่สายใยความสัมพันธ์นั้น ยังคงอยู่ มันจะนำเราพาเราไปสู่ที่ใดก็สุดจะคาดเดา ชีวิต...ความรัก...ขมขื่น..รื่นรมย์...
    ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า เดือนธันวาคมกำลังจะจากไป เหลือไว้เพียงรอยความทรงจำ
     เรายิ้ม...ให้กับตัวเองอีกครั้ง เหมือนตัวเรากำลังยิ้ม...เย้ยหยัน..ให้กับชีวิตของตัวเราเอง...


เรื่องเล่า,ประสบการณ์