ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุภาพบุรุษทรชน]

“เศร้า”

โลกช่างโหดร้าย…
มืดสลาย เดียวดาย กายแดดิ้น
อ่อนล้า หม่นหมอง ร้องหลั่งริน
วิญญาณสิ้น ชินชา น้ำตาพรำ

เศร้าสลด รันทด และอดสู
วนเวียนอยู่ กู่ก้อง ต้องถลำ
เข้าทักทาย กายเสาะ เพียงเคราะห์กรรม
ทะมึนดำ  ความเศร้า มาเฝ้าคอย

ชีพจร ตอนนี้ ที่จะเริ่ม
อนาถเพิ่ม เติมทุกข์ ซุกเหงาหงอย
ลมหายใจ หม่นไหม้ ใกล้หลุดลอย
ร้าวรานคอย พลอยซ้ำ กระหน่ำทรวง

ความโศกศัลย์ โหยหวน ครวญมาจ้อง
นั่งแลมอง หลุมศพ จบจากสรวง
พิลาสโศก โลกจม คมคำลวง
ในโลกกว้าง ล่วงไป ไม่อยากคืน.

......................................

แสนลำเข็ญเป็นมนุษย์สุดวิเศษ
ล้วนแต่เหตุแห่งกรรมทำไฉน
ต่างก็ชื่นขื่นขมระทมไป
สิ้นสุดในความว่างจากร่างกาย.

[พิกุลแก้ว]

อันกายนี้...ที่เรา...นั้นเฝ้าหวง
เป็นมายา..พาลวง..ล่วงลับหาย
เกิดแล้วดับ..จับจ้อง..มองความตาย
ไปสบาย..หายโศก...โรคอารมณ์

อย่าไปสน..สิ่งใด..ไร้สาเหตุ
สร้างขอบเขต...เจตนา...พาสุขสม
สิ่งสมมุติ...สุดว่าง...หวังเชยชม
หยุดตรอมตรม...บ่มเพาะ...ความเหงาใจ

จงเฝ้าดู...รู้ตาม...ความนึกคิด
ใช้สติ.....เพ่งพินิจ....คิดสู้ไหม
แค่ความเหงา....เข้าครอบ...ชอบหรือไร
เราทำได้...ใช่ว่า...จะแพ้มัน.

[ปาระ]

พิกุลแก้ว แววเสียง สำเนียงธรรม
ว่าสุขล้ำ โลกหล้า หาได้ขัน
อารมร์เศร้า เหงาใจ ไม่กี่วัน
นั่งดูมัน แน่วแน่ ก็แปรปรวน

อารมณ์อัน เศร้าโศก วิโยกนั้น
ย่อมแปรผัน พันเปลี่ยน เวียนกระสรวล
อกระทม ขมขืน ชื่นเรรวน
ยังเหหวน รวนเร เป๋ไปมา

ท่าน "สุภาพบุรุษทรชน"
ยังสับสน ปนเหงา กะไรหนา
น้ำนองเนตร เหตุเพราะ ช้ำอุรา
จึงโศกา อาดูร สูญหัวใจ

จงน้อมนำ ธรรมะ มาพินิจ
หวนดูจิต ใจตน ให้ผ่องใส
เมื่อโศกเศร้า เหงาหงอย มากล้ำกราย
จะสลาย หายไป เท่านี้แล

[เมฆา...]

                                   



                          สายแสงจันทร์ ส่องกราด วาดแสงฉาย
                         เปล่งประกาย พร่ายพราว ราวเสกสรรค์
                         ส่องกระทบ กลบรอยพริ้ง หิ่งห้อยพลัน
                         เหมือนแกล้งกัน หวั่นแสง มิแรงพอ
   
                               หิ่งห้อยเศร้า เหงาใจ เป็นหนักหนา
                          ในอุรา เจ็บปวด คิดอวดแสง
                          รู้ว่าด้อย น้อยค่า กว่าจันทร์แดง
                          ขอเก็บแรง คอยเฝ้า เข้าข้างแรม
 
                               มองหิ่งห้อย น้อยแสง แฝงความเหงา
                          ยิ่งลมพัด คลอเคล้า เข้ามาใกล้
                          เหมือนความเศร้า พัดเกลื่อน สะเทือนใจ
                          ดั่งเสียงใจ ไหวครืน สะอื้นคลอ

                               มีชีวิต เช่นหิ่งห้อย บุญน้อยนัก
                           อยากมีรัก สักเพียงครั้ง ยังยากหนอ
                           แล้วเมื่อไร ใครกันเล่า ที่เฝ้ารอ
                           จะเติมต่อ ทอฝัน ร่วมกันเดิน.....                         
 
                             


                                [/size]

[สุภาพบุรุษทรชน]

บางเรื่องราวฝันเฟื่องเจ้าเรืองรุ้ง
หลับฝันถึงวันพรุ่งจะมุ่งไหว
ยังหนาวเหน็บเจ็บประจำทำเช่นไร
อ้างว้างไกลในโศกโลกอื้ออึง

ยังอยู่ได้จากแรงใจในความห่าง
หวังกระจ่างทางจืดมืดไปถึง
บนโลกเงียบอ้างว้างทางดื้อดึง
ชีวิตหนึ่งซึ่งล้าน้ำตาริน

เพียงหนึ่งเสี้ยวเกียวข้องต้องคำมิตร
ให้ฉุกคิดติดตามยามใจบิ่น
จุดความหวังเปี่ยมพลังยังได้ยิน
ทุกข์ทมิฬสิ้นบ้างไม่ร้างลา

...............................
 

[กริชอักษร]

ห่างไปเลยจากคนเคยพบเจอหน้า
ไม่ออนเอ็มสักคราพาคิดถึง
คนที่รอก็ยังคอยเฝ้ารำพึง
ไม่อาจฉุดรั้งดึงซึ่งตัวเธอ

เราห่างจางหายในวันนั้น
ร้านไอติมฉันจำมาเสมอ
กับครั้งนี้ที่มาแล้วไม่มีเธอ
บรรยากาศเศร้าเบลอๆอย่างยิ่ง

มันรวดเร็วเกินไป
ไม่เคยได้เตรียมใจกับทุกสิ่ง
ความโหดร้ายในความเงียบสุดยอดจริงๆ
ความเหนื่อยล้ากับคราบน้ำตาที่ไม่อาจทิ้งไปได้เลย

[สายไหม]

วังเวงเงียบ หงอยเหงา แสนเศร้าโศก
สายลมโกรก โยกไม้ พาใจหวั่น
คืนนี้ดาว ยังไร้เดือน เป็นเพื่อนกัน
คืนนี้ฉัน กลับไร้เธอ ดูแลใจ

ยังเคยคิด พยายาม จะโทรหา
ก็เคยฝัน ว่าเวลา จะลืมได้
หวังจะให้ เวลา ชี้พาไป
แต่ทำไม เวลา ไม่เคยพอ...

เศร้าแล้วนะ เธอจะ รู้หรือปล่าว
เคยได้ข่าว ของฉัน บ้างไหมหนอ
ฉันจะให้ เวลา กับการรอ
หรือฉันจะ ตัดพ้อ เดินต่อไป....