ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ้อง เจรียงคำ]

..ปริญญา..

พ่อตรากตรำ ทำนา เป็นอาชีพ
แม่อดงีบ ขยันหา ทำค้าขาย
เช้าของวัน ยันค่ำ..ที่ย่ำกาย
ลูกสบาย ได้เรียน พากเพียรเอา

เพราะหนทาง อย่างพ่อนั้น มันลำบาก
พ่อจึงอยาก ฝากไว้ ให้ตั้งเป้า
นำความรู้ ชูไป แต่วัยเยาว์
โตไปเล่า ลูกของพ่อ ก็สบาย

ลูกสดับ รับรอง สนองพ่อ
แม่นั้นก็ บ่อน้ำตา พาชุ่มสาย
กล้า..ความหวัง ฝังปลูก..คือลูกชาย
หวังให้ฉาย..ส่องแวว..แนวทางนั้น

เมื่อลูกชาย..หมายมุ่ง..จากทุ่งแล้ว
เสมือนแก้ว..ของแม่พ่อ..รอเฉิดฉัน
หามีไม่ คืนไหนถูก..ลืมลูกกัน
เฝ้ารอวัน..ฝันยลยิน ปริญญา

แล้วก็เป็น ที่แซ่ซ้อง ของหมู่บ้าน
พ่อหน้าบาน..แม่พานยิ้ม..อิ่มดวงหน้า
ลูกของฉัน มันเก่ง..เบ่งวาจา
หลั่งน้ำตา แห่งความปลื้ม...ไม่ลืมเลย
..........
........
....
แม่เพ่งรอบ กรอบรูป..จูบลูกรัก
ขอบตาหนัก..น้ำเอ่อออ..รอออกเผย
ปริญญา..พาลูกไป..ไหนเล่าเอย
ไยเฉยเมย ลืมคนแก่..อย่างแม่แล้ว


ขอบคุณไอเดียจากบอร์ด ชีวิตเด็กรามฯ ครับ

[สุภาพบุรุษทรชน]

ปริญญาหนึ่งใบเหงื่อไหลอาบ
แม่ต้องหาบของขายจนผ่ายผอม
พ่อต้องแบกคันไถป่วยไข้ยอม
เฝ้าถนอมเก็บออมส่งเจ้าเรียน

เพื่อรอวันลูกจบได้พบหน้า
ปริญญาใบสวยช่วยขีดเขียน
คือความหวังกำลังใจในความเพียร
รอวันเวียนเรียนจบได้พบกัน

พ่อไสไม้ทำกรอบปลอบขวัญลูก
แม่เย็บฝูกที่นอนตอนลูกฝัน
แต่วันนี้อยู่ไหนไร้คืนวัน
น้ำตาพลันร่วงพรู่…อยู่ทุกคืน

[จ้อง เจรียงคำ]

บ่ายแก่แก่..ครั้นแม่รู้...ไอ้หนูแจ้ง
น้ำตาแย่งกันพรั่ง...ตั้งหลายแถว
ทิ้งข้าวของกองท่า...ช่างหมาแมว
หอบพกแววตาตื่น...ลงผืนนา

พ่อเอ็งเอ๊ย!!...เอ็งอย่าช้า...มาดูนี่!
จดหมายที่ไอ้หนูส่ง...เขียนลงว่า
ได้สำเร็จ-เสร็จสิ้น...ปริญญา
พ่อพลอยพา..น้ำตาตื้น..เกินขืนไว้

สองหน้านั้น บรรจุรวม...ทุกความแก่
แต่กลับแผ่..เผยทุก..ความสุกใส
ยิ้มไม่อุบ..หุบไม่คืน..ตื้นตันใจ
กว่าสิ่งใด..ไหนเล่า..เท่าสิ่งนี้

เพราะอุทิศ..ทุกหยดไหล..ของไคลเหงื่อ
นั้นก็เพื่อ..ลูกยา..สง่าศรี
ถึงตรากตรำลำบากก็จักพลี
ลูกได้ดี กี่เหงื่อสิ้น...ก็ยินยอม