ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปางสีฝุ่น]

๐..คืนเพ็ญเด่นพราวดาวฟ้าเดิม..๐


๐.แล้วลมเหนือขึ้นเหน็บตะเข็บค่ำ
ด้วยเมื่อลำ-แดดลาผ้าอ้อมผี
พอพะเนียงเปรี้ยงประทุพลุราตรี
มโหรี.ก็เริ่มเขต.เทศกาล


๐.คือคืนเพ็ญเด่นพราวดาวฟ้าเดิม
บางผู้เฒ่าสั่นเทิ้มเริ่มสะท้าน
ละเด็กน้อยคอยเสพเทพนิทาน
เล่าจาริกตำนานบุราณรอย


๐.ที่ปากคุ้งทุ่งคลองสองฝั่งฟาก
ยังหลามหลากผู้คน.มิลดถอย
แห่งคืนแม่-คงคาตั้งตาคอย
เหล่าประทีปดวงน้อยทยอยเรียง


๐.เป็นกระทงลงท่องล่องธารา
บ้างหลงพลัดน้ำพามาบ่ายเบี่ยง
ดั่งมือใครหมายหยุดฉุดกรรเชียง
เมื่อหนุ่มสาวทุ่มเถียงคำเสี่ยงทาย.


๐.ต่อรวงแสงแรงไฟ.วับไหวระยับ
บ้างโชติดวงบ้างล่วงดับเลือนลับหาย
ใครบรรลุ.?..ถ้อยคำ.แห่งทำนาย
หรือใครล่ม.สลาย.กลายอัปรา


๐.ข้าพเจ้าฯ..แล.นิ่ง.ตลิ่งน้ำ
ลอบมองเรือบางลำริมฝั่งท่า
ด้วยมิแจ้ง.สัจจะพระคงคา
ข้าพเจ้าจึ่ง.มิกล้า.พยากรณ์..ฯฯ

---------------------------

คือคน....เขียนคำ..โดย.."ปางสีฝุ่น"

งานเก่า เอามาเล่าให้ฟัง ครับ!

[ตะวันฉาย]

...นวลจันทราพาภินณ์คืนถิ่นพัก
ฤทัยจักถักถอรอประสาน
คืนเพ็ญเด่นเน้นลออไม่ขอนาน
อธิษฐานยกขึ้นแปลงจำแลงไป

...เลียบเคียงเพียงตลิ่งน้ำนำขอ
คำว่ารอแจงสารอย่าพานไหว
หวังเดือนเพ็ญเห็นค่าชะตาใจ
คำขอไปใส่กระทงฝั่งคงคา...

...คืนเพ็ญเด่นพราวดาวฟ้าเดิม
ไม่ขอเติมเพิ่มรอพอแล้วหนา
หวังเดือนเพ็ญเด่นดาวพราวดารา
จะเมตตาข้าฯวอนขอรอเป็นจริง...

[ไพร พนาวัลย์]

เราพบกันวันเพ็ญกระจ่างฟ้า         สองอุราชื่นชมภิรมย์ฝัน
ความรู้สึกดีๆมีต่อกัน                  ความผูกพันมั่นใจในรักจริง
ก่อนจากกันวันชื่นคืนสุขสันต์        ยังรำพันรักแท้แม่ยอดหญิง
คิดถึงเจ้าเฝ้าฝันมั่นรักจริง            ไม่ทอดทิ้งให้เหงาเศร้าทรวงใน

แต่ความรักเหมือนจันทร์วันสิ้นแสง     ไร้เรี่ยวแรงเหนี่ยวรั้งยังหวั่นไหว
เฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเพียงดวงใจ     แต่ทำไมรักเราจึงร้างรา
เพราะสองเราพูดกันไม่รู้เรื่อง            จึงขัดเคืองขุ่นใจอะไรหนา
คอยปีนเกลียวเลี้ยวไหลอยู่ไปมา       ทั้งรู้ว่าใจจริงเรารักกัน

อันความรักเหมือนจันทร์มีแรมขึ้น      จะหวานชื่นคืนเพ็ญเช่นความฝัน
จึงแจ่มใสใส่สลักรักนิรันดร์              ทุกคืนวันมั่นใจไม่เปลี่ยนแปลง
ไม่นานวันผิดใจกันอีกแล้ว                ดั่งเดือนแจวจากไปพาใจแห้ง
โอ้เดือนเอ๋ยเจ้าจากไปไร้เรี่ยวแรง      โปรดส่องแสงปลอบอุราข้าเถิดเอย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[ไพร พนาวัลย์]

สวาหะ

เมฆบิดเบือนเดือนเพ็ญเด่นดาวดึก
ข้าฯจรดหมึกเขียนคำลำนำศิลป์
หยาดเสน่ห์เห่กล่อมกระท่อมจินต์
รวบดาว,ดินรินเร่มาเห่กานท์

ดูเพ้อเจ้อคล้ายคนวิกลจริต
หยิบลม,ฟ้ามาประดิษฐ์วิตถาร
จ้อกับฟ้าจากับฝนจนเชี่ยวชาญ
ประดุจปานเอ่ยเอื้อนเป็นเพื่อนเกลอ

แม้นถูกเขาตราเป็นเช่นคนบ้า
ยังคบดินคบฟ้ามาเสมอ
ยังดื่มด่ำกานท์หวานหว่างฉันเธอ
ยังละเมอหลงล้ำในคำกานท์

จะยึดมั่นวรรณศิลป์มิหมิ่นคลอน
จะเทิดกลอนตราบสิ้นอวสาน
จะเขียนคำนำจิตเป็นนิจกาล
เรียนทุกท่านเจ้าขา ข้าฯฝากตัว
 


กลอนของน้องเพราะมาก ลุงปรางค์เลยใส่ขนาดและสีให้ จ้า